VAKANTIEKRIEBELS

Vakantie in Spanje in de jaren '80

Vakantiekriebels, oh hoe zalig. Snakken naar de grote vakantie, erover dagdromen en vooral aftellen naar het moment dat je vertrekt.  Maar … ik ben ze kwijt, ik voel ze niet meer. Al vier jaar zijn ze spoorloos. Sinds onze papa gestorven is, ben ik niet meer op vakantie geweest. Wat zeer uitzonderlijk is want op vakantie gaan dat was mijn leven. Ik ging meerdere keren per jaar en in juni begon het al heel hard te kriebelen en na de laatste schooldag waren we als eerste weg. Eind juli begon het dan opnieuw te kriebelen en in augustus vertrokken we weer. Elke vakantie voelde ik ze enorm opborrelen. Ik kon niet thuis blijven. Ik moest weg!

Achteraf gezien, bleek dit een serieuze vlucht te zijn. Weg van het dagelijkse leven en de sleur. Thuis leefde ik niet maar werd ik geleefd. Die vakanties waren nodig om de rest van het jaar te kunnen overleven. Eigen schuld, dikke bult. Ik had me maar minder moeten wegcijferen en een beetje beter voor mezelf zorgen. Alles draaide gans het jaar rond mijn gezin en de anderen maar de vakanties waren voor mij. Ik regelde alles en weg waren wij.

Ik ben een echt zomerkind, geboren in volle zomer en ook steeds in mijn nopjes in de zomer. Ik hou van de zon en het buitenleven. Mijn vakantiekriebels zijn dan wel weg maar voor mij is het nu elke dag vakantie wanneer de zon schijnt. Zalig genieten van een tasje koffie of een ander lekker drankje op mijn terras, in mijn zeteltje met een goed boek of een blocnote om te schrijven.  Ik krijg niet alleen een mooi bruin kleurtje van de zon maar ook heel veel energie. Nog meer energie, zullen mijn vrienden denken. Ik ga naar de markt op mijn vrije dag, gezellig lunchen en een terrasje doen net zoals ik vroeger op vakantie deed.

Voor mijn huwelijk toen ik nog studeerde en ook toen ik nog in het onderwijs stond en veel vakantie had, zat ik weken in Spanje bij mijn Spaanse vrienden. Die hadden daar een buitenverblijf met zeezicht en met zwembad. Ik heb daar vele zomers doorgebracht en vaak vrienden meegenomen. Ik was een echte bofkont. Ik werd er als kind aan huis ontvangen en als een prinses behandeld. Natuurlijk dat ik toen die vakantiekriebels heel hard had. Ik was vrij, kon doen en laten wat ik wou en kreeg er heel veel aandacht als enige blonde met blauwgroene ogen tussen al mijn donkerharige vrienden. Daar heb ik ook mijn Spaans geleerd. Achteraf gezien was dat de mooiste tijd van mijn leven. Onbezorgd genieten van het strand, de zon, het lekkere eten, mijn vrijheid en mijn vrienden.

Mijn Spaanse vriendinnen hadden zo een beetje hetzelfde temperament en dezelfde humor als ik. Wij waren zotte trienen bij elkaar en lachten heel wat af, we maakten super veel plezier. Ik voelde me toen meer thuis in Spanje dan hier want hier waren de mensen kalmer en koeler en maakte ik minder plezier omdat ik mezelf niet kon zijn. Ik kan dan ook heel leuke verhalen vertellen over onze Spaanse avonturen.  Maar dat zal voor een andere keer zijn.

Nu ik op tram 5 zit, heb ik enkele vriendinnen gevonden die net zoals ik graag gek doen zonder zich zorgen te maken over wat de anderen wel zouden denken. We maken plezier en lol precies alsof we nog 18 zijn. De dag nadien voelen we ons wel iets minder jong moet ik eerlijk toegeven. Dus ik hoef niet meer naar Spanje voor mijn leutige vrienden en de zon want die zijn hier ook.

Wat ik vooral wil duidelijk maken is dat ik die vakantiekriebels niet mis en ook niet meer nodig heb om gelukkig te kunnen zijn en om te kunnen genieten van het leven. Nu kan ik volledig mezelf zijn zonder me moeten in te houden voor bepaalde mensen en ik omring me vooral met mensen die me respecteren en van me houden zoals ik ben. 

Lucky me, lucky Filie!