DEMENTIE: OP BEZOEK BIJ ONS MAMA
Vandaag ben ik op bezoek bij ons mama geweest en ik had geluk. Hector was jarig, hij werd 93 jaar en zijn familie trakteerde iedereen op een lekker ijsje. Ik kwam dus op het juiste moment binnen. Ons mama had haar ijsje al op en ik zag ze met bedelende ogen naar mijn ijsje kijken. Ze was al vergeten dat ze net eentje gegeten had. "Wil je graag nog een ijsje moeder?", vroeg ik haar en glunderend knikte ze ja.
Er was ijs genoeg voorzien dus kreeg ze nog een extra portie. Ze heeft dat smakelijk opgegeten. Ik was heel blij dat ze at, beter ijsjes dan niets en het kan haar maar smaken. Naar de suiker kijken we niet meer op haar leeftijd. Gelukkig komen mijn zus en ik daar goed in overeen, we gunnen ons mama een leuke oude dag en van ons mag ze eten al wat ze wilt want zolang ze kan eten, is ze goed. Ik heb dat bij onze papa gezien. Dat was nu eens een grote eter. Die at alle restjes op en dan kon hij nog eten wat een appetijt dat die had. En toen at hij niet meer want hij had geen zin meer om te eten en twee weken later was hij dood.
Ik vertelde aan ons mama dat ik gehoord had dat ze bijna niet meer at. Daar wist ze niets van. "En je bent vier kilo vermagerd", zei ik haar. "Hoe kom je daar nu bij?", vroeg ze me zeer verontwaardigd. "Omdat ze je gisteren gewogen hebben."
Ze voelde zich niet zoals het moet zijn, vertelde ze me met een hese stem. Ze was inderdaad wat kalmer dan anders maar ze wou toch nog een beetje leven om haar kleinzoon verder zien op te groeien. Dat is haar god en grootste motivatie om te leven.
Ik had een gesprek met de hoofdverpleegster van de afdeling en die vertelde me dat ze ons mama toch zag achteruit gaan. Ja, dat is waar dat zie ik ook, haar geheugen is een ramp, ze kan in totaal niets meer onthouden. Soms weet ze plots de weg niet meer en dat had ze zes maanden geleden niet! Ze vroeg me of ik het daar niet te moeilijk mee had met ons mama haar dementie. Om eerlijk te zijn, ik heb dat aanvaard, ik kan daar niets aan veranderen, niemand kan dat. Wat ik wel kan veranderen is de manier hoe ik ermee omga. Ik probeer me te focussen op de dingen die wel goed gaan en op de momenten die we samen doorbrengen. En ja honderd keer dezelfde vraag moeten beantwoorden en altijd hetzelfde te moeten horen is vermoeiend maar ik ben blij dat ik die momenten met haar nog heb. Ik doe totaal andere dingen met haar dan vroeger omdat er heel veel niet meer kan. Ze kan ook niet zo ver meer stappen en is direct buiten adem. Maar geen probleem, we passen ons aan en doen de dingen die wel nog kunnen. Zoals samen een tas koffie drinken, voorlezen wat ze super leuk vindt, zingen of naar de vliegtuigen kijken, iets gaan drinken in haar vroeger stamcafé... Genoeg dingen die we nog kunnen doen.
Het grootste probleem bij dementie is dat de meeste mensen blijven vergelijken met vroeger en zich vooral focussen op de dingen die niet meer kunnen.
Ik informeerde de verzorgers over ons mama haar reflux en dat ze waarschijnlijk een opstoot had en dat haar medicijnen moesten aangepast worden. Dat van die reflux wisten ze niet en omdat ze af en toe klaagt over haar keel krijgt ze van hen een keelpastille maar dat helpt natuurlijk niet tegen die reflux. Ze vertelden me dat de dokter vorige week was geweest en dat hij haar zwaardere pijnmedicatie voorgeschreven had. Natuurlijk, nu snap ik het, dat is heel slecht voor haar maag en vandaar dat ze klaagt over haar keel en minder eet.
Door haar dementie is ons mama vergeten dat ze maagpatiënte is, ze klaagt over haar keel en de verzorgers geven haar iets voor keelpijn. Doordat ze het allemaal zelf niet zo goed meer beseft, kan ze ook niet juist verwoorden wat er mis is. Dat is een beetje zoals bij kleine kinderen. Waarschijnlijk heeft ze een opstoot van haar reflux door die zwaardere pillen. De dokter is verwittigd. Hopelijk kan ze snel weer eten, alhoewel dat ijsje er wel vlot inging vandaag.
Deze foto is drie jaar geleden genomen in het Convent waar ze in de dagopvang zat. Ons mama reed de Tour de France mee en zoals jullie zien was ze zeker 20 kilo slanker en vele fitter. Nu kijkt ze geen tv meer, waarschijnlijk door haar oogziekte en toen ik haar vandaag vroeg of ze de Tour wou zien dan zei ze dat haar dat niet meer interesseerde terwijl ze vroeger zo een hevige fan was. De koers stond altijd op.
Nu doen we dus andere dingen, we kijken geen koers meer maar gaan in de cafetaria gezellig koffiekletsen. Hopelijk kunnen we dat nog heel lang.
Er was ijs genoeg voorzien dus kreeg ze nog een extra portie. Ze heeft dat smakelijk opgegeten. Ik was heel blij dat ze at, beter ijsjes dan niets en het kan haar maar smaken. Naar de suiker kijken we niet meer op haar leeftijd. Gelukkig komen mijn zus en ik daar goed in overeen, we gunnen ons mama een leuke oude dag en van ons mag ze eten al wat ze wilt want zolang ze kan eten, is ze goed. Ik heb dat bij onze papa gezien. Dat was nu eens een grote eter. Die at alle restjes op en dan kon hij nog eten wat een appetijt dat die had. En toen at hij niet meer want hij had geen zin meer om te eten en twee weken later was hij dood.
Ik vertelde aan ons mama dat ik gehoord had dat ze bijna niet meer at. Daar wist ze niets van. "En je bent vier kilo vermagerd", zei ik haar. "Hoe kom je daar nu bij?", vroeg ze me zeer verontwaardigd. "Omdat ze je gisteren gewogen hebben."
Ze voelde zich niet zoals het moet zijn, vertelde ze me met een hese stem. Ze was inderdaad wat kalmer dan anders maar ze wou toch nog een beetje leven om haar kleinzoon verder zien op te groeien. Dat is haar god en grootste motivatie om te leven.
Ik had een gesprek met de hoofdverpleegster van de afdeling en die vertelde me dat ze ons mama toch zag achteruit gaan. Ja, dat is waar dat zie ik ook, haar geheugen is een ramp, ze kan in totaal niets meer onthouden. Soms weet ze plots de weg niet meer en dat had ze zes maanden geleden niet! Ze vroeg me of ik het daar niet te moeilijk mee had met ons mama haar dementie. Om eerlijk te zijn, ik heb dat aanvaard, ik kan daar niets aan veranderen, niemand kan dat. Wat ik wel kan veranderen is de manier hoe ik ermee omga. Ik probeer me te focussen op de dingen die wel goed gaan en op de momenten die we samen doorbrengen. En ja honderd keer dezelfde vraag moeten beantwoorden en altijd hetzelfde te moeten horen is vermoeiend maar ik ben blij dat ik die momenten met haar nog heb. Ik doe totaal andere dingen met haar dan vroeger omdat er heel veel niet meer kan. Ze kan ook niet zo ver meer stappen en is direct buiten adem. Maar geen probleem, we passen ons aan en doen de dingen die wel nog kunnen. Zoals samen een tas koffie drinken, voorlezen wat ze super leuk vindt, zingen of naar de vliegtuigen kijken, iets gaan drinken in haar vroeger stamcafé... Genoeg dingen die we nog kunnen doen.
Het grootste probleem bij dementie is dat de meeste mensen blijven vergelijken met vroeger en zich vooral focussen op de dingen die niet meer kunnen.
Ik informeerde de verzorgers over ons mama haar reflux en dat ze waarschijnlijk een opstoot had en dat haar medicijnen moesten aangepast worden. Dat van die reflux wisten ze niet en omdat ze af en toe klaagt over haar keel krijgt ze van hen een keelpastille maar dat helpt natuurlijk niet tegen die reflux. Ze vertelden me dat de dokter vorige week was geweest en dat hij haar zwaardere pijnmedicatie voorgeschreven had. Natuurlijk, nu snap ik het, dat is heel slecht voor haar maag en vandaar dat ze klaagt over haar keel en minder eet.
Door haar dementie is ons mama vergeten dat ze maagpatiënte is, ze klaagt over haar keel en de verzorgers geven haar iets voor keelpijn. Doordat ze het allemaal zelf niet zo goed meer beseft, kan ze ook niet juist verwoorden wat er mis is. Dat is een beetje zoals bij kleine kinderen. Waarschijnlijk heeft ze een opstoot van haar reflux door die zwaardere pillen. De dokter is verwittigd. Hopelijk kan ze snel weer eten, alhoewel dat ijsje er wel vlot inging vandaag.
Nu doen we dus andere dingen, we kijken geen koers meer maar gaan in de cafetaria gezellig koffiekletsen. Hopelijk kunnen we dat nog heel lang.
Reacties
Een reactie posten