VAN FIBROOM TOT SCHATTIGE BABY : EEN ACCIDENT DE TRAVAIL

Het fibroompje

Als kind kreeg ik vaak te horen dat ik een “Accident de travail” of een ongelukje was. Ons mama noemde me soms ook wel eens al lachend “mijn Fibroom”. Mijn ouders dachten dat ze geen kinderen meer konden krijgen na een miskraam maar 10 jaar later kregen ze toch de schok van hun leven toen de dokter hen vertelde dat mijn moeder onmiddellijk met de medicatie voor het verdrogen van haar fibroom moest stoppen omdat ze zwanger was. Dat gezwel was ik dus!

Ze konden hun oren niet geloven, zwanger! Wat een ramp, ze hadden al drie kinderen van 19, 14 en 10 jaar oud en nu kwam daar onverwachts nog een vierde kind bij! Omdat ons mama vaak ziek was en ze dachten dat ze een baby niet meer zouden aankunnen, vroegen mijn ouders, tegen hun geloof in of er geen mogelijkheid bestond om mij te laten wegdoen. Gelukkig zei de dokter toen dat mijn mama al te ver in de zwangerschap zat.

De gezondheid van mijn mama ging nog verder achteruit en een maand later in haar zevende maand zwangerschap, hebben ze de bevalling moeten inleiden. Er was te veel gevaar voor haar maar ook voor mij. Het werd haar zwaarste en langste bevalling ooit, twee volle dagen heeft het geduurd voor ik het levenslicht zag. Ik werd onmiddellijk naar de couveuse gebracht waar ik een volledige maand verbleven ben. In het ziekenhuis waren ze zeer verwonderd over mijn vorderingen. Dat hadden ze nog nooit gezien, een premature dat zo snel vooruitgang maakte! Dus na een maand mocht ik naar huis en zeven maand later op mijn achtste maand kon ik al lopen. Ik was een echt vechtertje, is niet moeilijk wanneer ze je zes maanden hebben proberen te verdrogen.

Ik heb al heel vaak moeten horen dat ik een ongelukje was en ik hoor het nog steeds want ons mama vergeet omwille van haar dementie dat ze dat verhaal al aan iedereen in de home verteld heeft. Dus elke week zegt ze tegen iedereen: “Dat is nu mijn jongste en mijn “Accident de travail”. Onlangs zei ze het weer en een medebewoonster antwoordde haar dat ik geen ongelukje was maar een geschenk! “Een geschenk dat je vreugde en bezoekjes brengt!” Hoe mooi, zo had ik het zelf nooit gezien, deze vrouw had gelijk, ik was een geschenk en geen ongeluk!

Ons mama die bedoelt dat natuurlijk niet negatief. Die was zodra ik geboren was helemaal verkocht. Een nakomertje zijn, heeft natuurlijk heel veel voordelen. Je ouders kennen ondertussen de slagen van de zweep, zijn al wat ouder en hebben meer ervaring. Ze hebben van hun fouten geleerd en daar heb ik dus de vruchten van gedragen.

Ik heb een andere opvoeding gehad dan mijn zus en broers. Ik mocht vele meer en ik kreeg altijd wel de nodige aandacht. Was het niet van mijn ouders dan was het wel van mijn zus of iemand anders.

Van mijn tweede oudste broer herinner ik me spijtig genoeg niet zoveel omdat hij gestorven is toen ik maar vijf jaar was en mijn oudste broer die had jong het nest verlaten. Dus bleef mijn zus over.

Mijn zus noemt mij haar levende pop. Zij heeft heel vaak voor mij moeten zorgen toen onze mama voor de zoveelste keer in het ziekenhuis lag. Zij heeft niet die gemakkelijke en onbezorgde jeugd gehad zoals ik want zij is tien jaar lang de jongste geweest met twee grote broers waarbij ze haar mannetje moest staan en zij was zelf nog maar een kind toen ze mij moest opvangen en mee helpen grootbrengen. Eigenlijk had ik twee moeders. Ik heb het haar nooit gezegd maar bij deze ons Zi bedankt dat jij toch een stukje van je jeugd voor mij opgeofferd hebt.