HOOP DOET LEVEN

Vijf jaar geleden hebben we afscheid moeten nemen van onze papa. Hij was net zoals ons mama nu palliatief en kreeg ook morfine toegediend. Maar wat een verschil, hij verliet ons vijf minuten na zijn eerste spuit omdat zijn hart het begaf maar ons mama dat is toch een ander verhaal.

Diep in mijn hart hoop ik nog altijd dat ze beter wordt en dat ze net zoals alle andere keren toen ik ging waken, weer mag opstaan. Ze is een ongelooflijke sterke madam. Gisterenavond was ze goed wakker en begon ze te zingen en met haar armen te zwaaien. Ze was een spraakwaterval en toen de verzorgers langskwamen, zwierde ze haar benen en poep omhoog zodat ze haar beter konden verzorgen. En vandaag is ze al heel vaak wakker geweest en hebben we kunnen videobellen met enkele familieleden. Ze is wel heel snel moe en in ademnood. Nu slaapt ze weer en maak ik gebruik van de stilte om jullie even te informeren over haar toestand.

Ik belde met de dokter om hem een update te geven en om te vragen of ze iets mocht drinken omdat ze altijd zei dat ze dorst had en hij begon te lachen omdat hij ons mama zo goed kent. Ongelooflijk onvoorspelbaar en al vaak Pietje de Dood en de professoren om de tuin geleid. Ik hoop echt dat ik morgen kan zeggen dat ze aan de beterhand is en dat dit geen grote opflakkering was.

Vandaag is het haar verjaardag en staan er 91 kaarsjes op de taart. Omdat ze een betere dag heeft, hebben we eventjes kunnen zingen en enkele foto's kunnen nemen. Ik ben zeer dankbaar voor deze goede dag en dat ze haar verjaardag nog heeft kunnen beleven ook al vergeet ze dat zij de jarige vandaag is. Ze hebben net een nieuwe spuit morfine komen geven zodat ze geen pijn kan hebben en goed slaapt zodat ze nog kan genieten van de momenten dat ze wakker is en ik zoveel te meer.