DEMENTIE: EERSTE SPUITJE

Ze vraagt minder naar haar bril en draagt nu een gewone zonnebril.

Vandaag is mijn zus met ons mama naar het ziekenhuis geweest voor haar eerste inspuiting in haar oog. Ze moest deze morgen al om 9 uur in het ziekenhuis zijn en dat vergde toch de nodige inspanning van mijn zus om in de spits ons mama op tijd op haar afspraak te krijgen. Om 8 uur was ze in de home om haar op te halen maar ons mama die alles vergeet, zat nog aan de ontbijttafel.  En op haar leeftijd gaat alles natuurlijk vele trager.  Vroeger zat onze papa vaak in de auto op haar te wachten en zich druk te maken waar ze toch bleef en dat treuzelen heeft ze niet afgeleerd, ze heeft alle tijd. Dus voor ze klaar was om te vertrekken had mijn zus al een paar keer moeten zeggen dat ze verder moest doen.

Hoe de inspuiting juist verlopen is, weet mijn zus niet want ze mocht er niet bij en ze heeft de oogarts niet meer gezien. Ons mama was wel verward toen ze haar terug naar mijn zus brachten, waarschijnlijk van de verdoving. Ze was vergeten dat ze in de home in Holsbeek woonde want ze vroeg om terug naar Kortenberg te gaan waar ze vijf jaar geleden een hele tijd gehospitaliseerd is geweest.

Ik heb deze morgen vaak aan onze mama gedacht en toen ik gedaan had met werken heb ik haar direct gebeld om te vragen hoe het met haar was. Ze nam haar telefoon weer niet op, dus belde ik naar de afdeling. Die zagen haar net voorbij gaan met mijn zus die terug bij haar was. Mijn zus vertelde me dat een  medebewoonster gezegd had dat ons mama niet goed meer eet de laatste tijd en soms helemaal niet. Dus heeft mijn zus haar laten wegen en er was vier kilo af terwijl ons mama normaal elke maand een beetje bijkomt.

Ik vroeg aan ons mama hoe het met haar was en het eerste wat ze zei was dat ze last van haar keel had. Ze heeft de hoogste graad van reflux en misschien heeft ze daar een serieuze opstoot van waardoor ze minder goed kan eten. Ons mama die vergeet alles dus of ze nu gegeten heeft of niet, ze weet het niet. Gelukkig heeft een alerte tafelgenote er iets van gezegd want anders hadden we het niet geweten. Dus de dokter moet langs komen. Mijn zus vertelde me ook dat ze vandaag al enkele keren gezegd heeft dat ze niet lang meer zal leven.  Oei, dat is niet van haar gewoonte want ze wilt 100 jaar worden.  

Ik vroeg haar hoe het met haar oog was en dat was ze ook vergeten. Ze wist niet meer dat ze deze morgen met mijn zus naar het ziekenhuis geweest was. Ze vertelde wel dat haar oog een beetje brandde. Wat normaal is met die inspuiting. Dus dat oog is goed gegaan maar haar keelpijn en niet meer willen eten is niet zo goed nieuws. Dus een zorg minder maar ook weer eentje bij.

Morgen ga ik haar bezoeken en dan ben ik benieuwd of ze tegen mij ook zal zeggen dat ze niet meer zo lang zal leven want dat heeft ze me nu nog nooit gezegd.  Integendeel,  ik heb haar al een paar keer gezegd toen ze zo slecht was en toen ik bij haar waakte dat ze naar onze papa mocht gaan, dat ze voor ons niet moest blijven vechten. En iedere keer kwam ze erdoor en zei ze dat ze ons niet kon achterlaten. Ik weet dat er ooit een dag komt dat ze zal gaan maar hopelijk wordt ze eerst nog 100 jaar. Want hoe oud ze ook mogen zijn, een moeder geef je niet graag af.