DEMENTIE/ACTUALITEIT : ALS JE MOEDER JE KIND WORDT

Wat Bart De Wever hier zegt klopt helemaal. Op een bepaald moment worden de rollen omgedraaid. Ik was 27 jaar, woonde nog thuis toen ik ons mama ’s morgens in huis aantrof met een zware beroerte en een hersenbloeding. Ze liep als een kip zonder kop al kakelend rond omdat ze niet meer kon praten door de gedeeltelijke verlamming. In paniek heb ik mijn zus gebeld die zo slim was om de dokter te verwittigen. Ja was dat even schrikken. Normaal gezien bewaar ik altijd mijn kalmte maar je mama zo zien rondlopen met een bebloed gezicht en niet weten wat gebeurd is, is toch schrikken hoor. Ze had in haar vinger gesneden maar omdat ze gedeeltelijk verlamd was had ze dat niet gevoeld. Dus had ze overal bloedvegen en ik wist niet vanwaar die kwamen.

Ons mama was 62 en altijd al de motor in huis geweest die alles regelde en controleerde. Maar sinds die dag veranderde alles. Gelukkig is ze erdoor gesparteld maar ze is nooit meer de oude geworden. Zij kon zo goed dagelijkse kost maken en vooral haar soepen waren super lekker. Maar in plaats van dat zij mij leerde koken, moest ik haar vertellen hoe ze soep moest maken. Dan stond ze klaar om aan de soep te beginnen en dan wist ze niet meer hoe het moest. Spijtig genoeg is daardoor veel kennis verloren gegaan want ik heb nooit de moeite gedaan om de recepten op te schrijven.

Ik begrijp Bart De Wever goed wanneer hij zegt dat als je moeder je kind wordt dat dat er diep inhakt. Normaal gezien vraag je raad aan je moeder maar dat kon niet meer. De rollen waren omgekeerd en zij vroeg raad aan mij. Ik moest haar bij vele dingen helpen. En het besef dat niets voor eeuwig is, is wel confronterend. Ook toen mijn zoon geboren werd, heeft zij er nooit voor kunnen zorgen. Als jonge moeder krijg je toch graag wat hulp van je eigen mama. Gelukkig hebben mijn zus en schoonmoeder die rol glansrijk van haar overgenomen. Ze had er wel hartpijn van dat ze dat niet meer kon.

De kinderwagen werd vervangen door een rolstoel en de gewone luiers door grotere.  En toen onze papa ook in een rolstoel belandde ja dan hadden we een probleem want dan zaten we met twee rolstoelen. Vooral toen we ons mama in het ziekenhuis gingen bezoeken. Dan moest er altijd iemand mee wanneer we een wandeling wilden maken of eens naar de cafetaria wilden gaan. Ze konden allebei wel een beetje stappen maar niet de ganse weg. Je ouders zien aftakelen, is niet leuk en zeer hartverscheurend. Je dacht dat ze er altijd zouden zijn en je zouden steunen en helpen. Zoals toen ik niet meer van de zolder durfde met een gewone ladder die veel te laag was. Ons mama heeft nogal toeren moeten doen om mij van de zolder te krijgen. Of al die keren dat onze papa mij het ’s nachts is komen halen. Maar zoals ik reeds zei de rollen draaien op een bepaald moment om en dat is zeer moeilijk om te aanvaarden en vraagt een enorme aanpassing. Ook het schuldgevoel dat je er niet altijd kunt zijn voor hen vreet aan je. Het liefst van al had ik elke dag zelf voor hen gezorgd maar dat was onmogelijk.

Vele mantelzorgers beginnen met goede bedoelingen aan deze niet te onderschatten zware taak maar gaan er vaak zelf onderdoor. Ik heb vele mantelzorgers gesproken die alles deden wat ze konden maar daar uiteindelijk zelf het slachtoffer van werden. Zo was er een koppel waarvan de man elke dag bij zijn papa ging slapen omdat hij niet meer alleen kon blijven omwille van zijn dementie. Zij konden niet meer op vakantie en hadden als koppel geen romantische relatie meer. Dat was echt geen leven meer en uiteindelijk hebben ze hem met veel hartpijn en een enorm schuldgevoel toch naar een home gebracht.

Bart De Wever is zijn vrouw dankbaar omdat zij voor zijn moeder zorgt, chapeau je moet het maar doen. Je weet pas wat het is wanneer je er zelf mee geconfronteerd wordt. En niet iedereen heeft de luxe en de middelen om hun ouders zelf op te vangen. Dus ben ik zeer dankbaar en blij dat er instellingen bestaan waar er zo goed voor hen gezorgd wordt. Ons mama is heel gelukkig, heeft altijd mensen om haar heen en ze krijgt de nodige zorgen. Wij gaan haar veel bezoeken en hebben ondertussen zelf weer een eigen leven. Toen wij mantelzorgers waren, werden wij geleefd. Alles stond in het teken van ons mama en onze plannen werden constant aangepast. Wij gingen met haar in onze gedachten slapen en stonden met haar in onze gedachten weer op. We hadden geen rust meer en waren overbezorgd. Nu denken we ook nog veel aan ons mama maar die grote bezorgdheid is weg omdat we weten dat ze in goede handen is. En dat is veel waard.