Dementie

Mijn mama geboren in 1929 lijdt al enkele jaren aan vasculaire dementie. Omdat omgaan met een dementerende ouder niet altijd gemakkelijk is en zeer confronterend kan zijn, wil ik graag wekelijks over ons mama vertellen. Over hoe ze nog van het leven kan genieten ondanks haar dementie en hoe ik met haar en haar dementie omga. Mijn advies is:

Hoe moeilijk het ook is, aanvaard de dementie. Vergelijk niet met vroeger want vroeger is voorbij! Aanvaard de nieuwe versie van je demente dierbare en leer ermee omgaan hoe moeilijk het ook is. 

Ik zie ons moeder ook achteruit gaan maar het gaat erom om van elk moment met haar toch te kunnen genieten. Ja de oude moeder is weg maar de nieuwe versie 2.0 is er nog wel. En het is een hele speciale versie waar ik ook nog van kan genieten en vooral wanneer ik haar zie genieten wanneer we zingen of wanneer ik voorlees en ze daar zo gevat kan op antwoorden 😍

Neem er vrede mee en leer terug genieten van deze prachtige persoon en van de kleine dingen die nog zeer waardevol zijn. Kijk vooral naar de positieve dingen die er nog zijn.

Denk eraan, ze hebben hier niet zelf voor gekozen en ze kunnen er niets aan doen. Het enige wat wij kunnen doen, is onze blik op dementie veranderen en er het beste van maken.

Wanneer je ons mama niet kent en een praatje met haar maakt dan merk je niet onmiddellijk dat ze dement is. Ze is nog redelijk helder van geest en praat gezellig mee. Wat ze vertelt, klopt niet altijd daar ze het echte verhaal vergeten is. Zo vertelt ze dat ze  maar één kleinkind heeft terwijl ze er vijf heeft. Die andere vier kleinkinderen is ze vergeten daar ze hen al jaren niet meer gezien heeft. Ze is vergeten dat mijn oudste broer die al sinds 2003 overleden is, ook kinderen heeft. Kinderen van mijn leeftijd, ja ik ben een "Accident de travail" zoals ons mama het tegen iedereen steeds vertelt maar dat verhaal is voor de volgende keer. Mijn broer is gescheiden toen zijn kinderen nog klein waren en de kinderen zijn nooit meer langs geweest. Ondertussen is ze zelfs overgrootmoeder maar ze weet en beseft het niet. 

Het enige waar je kan aan merken dat ze dement is, is dat ze alles direct vergeten is. Zo stelt ze honderd keer dezelfde vraag. Waar mijn zoon is bijvoorbeeld, 'Is hij naar school?' Neen het is vakantie! Nog geen vijf minuten later weer dezelfde vraag: 'Is hij naar school?' 'Neen mama, het is vakantie!' 'welke maand en welke vakantie is het dan?' 'Paasvakantie, en het is april!' 'Ha, dat wist ik niet!' En vijf minuten later zijn we weer dezelfde conversatie aan het voeren. En dan wanneer de vakantie voorbij is en hij terug naar de les is, vraagt ze of hij vakantie heeft. Zo raar die dementie. Zo gaat ze tijdens de examenperiode elke dag naar de kapel van het rusthuis. Elke morgen is dat het eerste wat ze doet, zo lief van haar. Maar wanneer de examens voorbij zijn dan duurt het wel even voor ze dit echt begrepen heeft en blijft ze elke ochtend trouw naar de kapel gaan. Dan vraagt ze steeds of de examens goed gegaan zijn en moet ik haar weer vertellen dat die al lang gedaan zijn en dat hij het goed gedaan heeft. En elke keer is ze dan zo blij en fier dat hij het goed gedaan heeft maar de volgende dag is ze het weer vergeten en staat ze weer in de kapel tot ze het na enkele weken eindelijk door heeft!

Nu kunnen jullie dit misschien zielig voor haar vinden maar daar is niet zielig aan omdat ze het zelf niet beseft. Ze is gelukkig en iedere keer ik het goede nieuws van de examens opnieuw vertel, is ze dolblij.

Toen ze nog thuis woonde, moest ik elke week ijsjes meebrengen voor haar. Ik had er net gekocht en ze vroeg me er eentje uit de diepvries te halen. Daar zaten geen ijsjes meer in en ik vroeg haar of ze die al op had. 'Neen, ik heb helemaal geen ijsjes gegeten.' En toen ik haar vroeg waar die ijsjes dan waren, vertelde ze zeer overtuigend dat de buurman die uit haar diepvries had komen stelen. 😂 

Toen ik in haar vuilbak keek, vond ik de verpakking van negen ijshoorntjes. 'Mama, negen ijsjes gegeten!' 'Maar neen, helemaal niet, ik heb geen enkel ijsje gegeten, geloof mij nu toch!'

Hoe ga je hiermee om? Je kan niet boos worden want ze beseft het niet en ja zoveel suiker eten is niet gezond. Ik kan alleen maar hopen dat ze van elk ijsje genoten heeft ondanks het feit dat ze dat vijf minuten later weer vergeten is.