OP BRILLENJACHT MET ONS MOEDER, WAT EEN AVONTUUR

Vraagt niet hoe ze het gedaan heeft maar ons mama heeft een been van haar bril verloren. Ik ging haar bezoeken en zag dat haar bril scheef op haar neus stond. “Maar moeder, je hebt een been van je bril verloren!” “Ha ja dat is waar, ik was dat al vergeten, vraag me niet waar en hoe het gebeurd is want ik heb geen idee.”

Ja ze liep daar mooi met een kapotte bril op haar neus. Hoe verlies je zoiets zonder het te voelen en te beseffen? Ik denk dat ze in bed in slaap gevallen is met haar bril op en dat ze dat been daar verloren heeft en dat dat tussen de lakens beland is en wie weet ook in de wasmachine.

Dus heb ik een halve dag verlof genomen om met haar een nieuwe bril te gaan kopen. Maar dat bleek niet zo eenvoudig als gedacht. Het begon al in de brillenwinkel. “Ik wil net dezelfde bril”, “Neen mama dat kan niet, die maken ze niet meer.”  “Dan moeten ze aan deze maar een nieuw been zetten.” “Dat kan ook niet, hij is te stuk.” We probeerden allerlei monturen uit maar geen enkele was goed, de ene was te zwaar, bij de andere zag ze de randen, en die deed pijn… "Hebben ze nu niet gewoon net dezelfde?" "Neen mama, spijtig genoeg niet!"

Ik legde de situatie uit en de opticien controleerde de sterkte van haar bril en zette de glazen op haar neus. “Neen, daar zie ik niet door en wat voor iets lomp is dat? Ik moet dat niet hebben.” Ik probeerde haar uit te leggen in het Leives dan dat dit geen echte bril was maar een testbril om haar sterkte te meten. Maar dat lukte niet. Die opticien moest serieus wat geduld hebben. Uiteindelijk ontdekten we dat ze beter zag zonder die glazen en dus ook zonder haar bril. Hij raadde me aan om eerst naar de oogarts te gaan want dat dit geen oplossing was. Dus wij buiten zonder nieuwe bril.

We waren nog maar net buiten en ze vroeg al naar haar bril, heel de rit bleef ze ernaar vragen. “Mama, je ziet beter zonder bril, we hebben net je ogen gecontroleerd. We moeten eerst naar de oogarts om je ogen deftig te laten nakijken want het heeft geen zin een bril te kopen waarmee je niet kan zien!” Heel de weg heb ik het haar proberen uit leggen maar na vijf minuten was ze die uitleg steeds vergeten en vroeg ze weer naar haar bril. Toen zei ik haar dat we ene gingen drinken in haar stamcafé van vroeger bij Anita. Dat vond ze natuurlijk leuk. Het was een leuk weerziens maar gans de tijd vroeg ze naar haar bril.  Anita probeerde haar ook uit te leggen dat die oude bril geen nut meer had, maar het ging er niet in.

Daar ons mama niets kan onthouden en ze gewoon is van een bril te dragen, vraagt ze natuurlijk constant naar haar bril. Ook al ziet ze zeer slecht met die kapotte bril die schots en scheef op haar neus staat.  Wanneer wij ondervinden dat we beter zien zonder bril en dat die bril stuk is, dan zetten wij die bril niet meer op maar zij beseft het niet. Dit zijn natuurlijk geen gemakkelijke en best vermoeiende momenten. Gelukkig heb ik voor morgen een afspraak bij de oogarts kunnen regelen en hopelijk lukt het hem om haar te helpen. En in geval van nood kopen we een bril met gewone glazen dan is ze ook gelukkig.