EN PLOTS...

En plots zegt de dokter: "Ik zet je verplicht een maand thuis. Als jij niet luistert dan dwing ik je te luisteren." Ik hoorde het heel luid in Keulen donderen maar om eerlijk te zijn, mijn lichaam en gewrichten hadden dit onweer al lang voelen aankomen. Maar nee, mijn eigenzinnige ik die het altijd beter weet, die negeerde al de signalen, stak nog een tandje bij en deed gewoon verder ook al wist ze dat ze niet goed bezig was. Wat een verschil met vorig jaar ik genoot toen volop van de lockdown omdat ik gedwongen werd het rustiger aan te doen. We kregen een wondermooie warme lente en ik genoot zo van de buitenlucht, de zon en mijn tuin. Ik had het gevoel dat ik wel 100 jaar kon worden want alles was zo mooi en zo rustig.

Maar na de zomer begon mijn geluk te keren. Het leven werd weer vele drukker, allerlei kwaaltjes staken de kop op, ons mama werd ziek, Juliette werd ziek, mijn zoon werd ziek, ik kreeg lymfocytaire colitis, elektrische apparaten gingen stuk, ik nam afscheid van ons mama en Juliette en ik kreeg nog enkele andere pijnlijke opdoffers. Een ongeluk komt zelden alleen, de ene pech na de andere. En gisteren begaf mijn auto het ook.

Maar vandaag las ik dat de wereldkampioen snooker, Mark Selby, terug aan de top staat na een zeer moeilijke periode. Het bewijs dat een verplichte rustpauze niet het einde van je dromen betekent maar eerder een periode is waarin je weer op kracht kan komen en kan reflecteren. Dus bij deze gebruik ik Arnold zijn bekende woorden "I'll be back."