Leef NU en geniet!

Mijn hart lag al die jaren in de wijk maar hier is mijn zoon geboren. Opgroeien in de wijk was fantastisch zeker als kind. Je was er nooit alleen. Je kwam buiten en er was wel altijd iemand om mee te spelen. We vormden er een gemeenschap. Een buurt waar er steeds iemand was om te helpen. Lukte iets niet, even aan de buren vragen. Je vond er altijd een schouder om op te huilen en ook de nodige steun. Die samenhorigheid is in onze huidige maatschappij een beetje verloren gegaan en dat is zeer jammer want het gevoel ergens bij te horen, maakt je minder eenzaam. Ik had nooit gedacht ooit mijn geboortedorp om te ruilen voor een andere gemeente. Ik volgde de liefde en verhuisde van de wijk naar ons wit droomhuis op de steenweg waar maar vier huizen stonden. Vier huizen met in totaal zeven mensen, wij inbegrepen. In de wijk woonden links en rechts naast ons al zeven mensen in elk huis en over ons acht. Dus ik verhuisde van een dichtbevolkte gezellige buurt waar er altijd wel iets

Online gaan en je zeer openstellen voor de wereld maakt je in zekere zin kwetsbaar. Je vertelt over je leven, je gevoelens, met andere woorden je hangt je ‘vuile’ was buiten. Vuil is hij gelukkig niet maar jullie begrijpen wel wat ik bedoel. Ik ben een meisje opgegroeid in een sociale woonwijk. In een tijd waar er geen internet bestond. Ik herinner me nog de overschakeling van zwart-wit tv naar kleurentelevisie. Wat een verschil zeg! En wanneer er dan iets speciaals op tv was dan kwamen de buren bij ons kijken omdat het leven in kleur toch altijd mooier is. Wij hadden ook als één van de eersten een telefoon, dus kwamen de mensen bij ons thuis bellen en dan legden ze geld in het potje. Hoe vaak ben ik de buren niet moeten gaan roepen omdat er telefoon voor hen was. En wanneer ze niet thuis waren, moest ik de beller teleurstellen en nam ik de boodschap aan om later door te geven. Jonge mensen van nu, kunnen zich dat niet voorstellen denk ik. Een badkamer, ieder huis h

2 schitterende sterretjes Ik was in shock na dat verschrikkelijke telefoontje. Wat me recht hield, was de gedachte aan ons mama. Voor haar moest ik me sterk houden. Hoe moest ik dit droevige nieuws aan haar vertellen? Zeker niet via de telefoon. Ik moest aan de dood van mijn andere broer denken. Die is gestorven met oudjaar toen hij negentien jaar was. Hij was op stap met zijn vrienden en toen hebben ze een zeer zwaar auto-ongeluk gehad. Mijn broer brak zijn nek en stierf, zijn vrienden waren godzijdank ongedeerd gebleven. Toen de politie mijn ouders dit nieuws in het midden van de nacht kwam vertellen, is mijn mama volledig in shock gegaan en hebben ze haar naar het ziekenhuis moeten voeren. Ze was zo in shock dat ze zelfs de begrafenis niet heeft kunnen bijwonen. Om dit te vermijden, belde ik naar haar huisarts. Ik vertelde hem wat er gebeurd was en vroeg hem samen met mij het slechte nieuws te gaan vertellen. Net zoals er allerlei scenario’s door mijn hoofd spookt

In memory “Geen nieuws, goed nieuws!”, zei ik iedere keer wanneer ons mama naar onze Peter, mijn oudste broer vroeg. Mijn oudste broer, net geen twintig jaar ouder dan ik, was de deur al uit toen ik nog een ukkie was. Dus veel zag ik hem niet want hij was jong getrouwd en ook jong gescheiden.  Na zijn scheiding is hij naar Antwerpen verhuisd.  Antwerpen was v olgens hem het van het, de stad die dag en nacht leefde en waar hij dus 24/24 van het goede leven kon genieten. En genieten dat deed hij zeker!  Dus mijn broer zagen we niet zo vaak, ik mag zelfs zeggen heel weinig en soms een hele lange tijd niet. Af en toe stond hij onverwachts voor de deur. En omdat er toen nog geen mobiele telefonie bestond, was er ook niet veel contact.  Als kind herinner ik me dat hij altijd leven in de brouwerij bracht! Hij genoot van het leven en trok zich van de mening van anderen  niets aan . Hij was helemaal zichzelf in alle omstandigheden en klonk het niet dan botste het maar. Hi

Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen. Vroeger snapte ik deze uitspraak niet zo goed want kleine kinderen hebben toch meer verzorging nodig dan grote? Ik begreep het echt niet. Maar nu ik zelf wat ervaring heb, heb ik de boodschap goed begrepen. Kleine kinderen hebben meer aandacht en verzorging nodig omdat ze nog niet voor zichzelf kunnen zorgen en daar kruipt meer tijd en energie in. Maar grotere kinderen die geven meer zorgen en dat is dus het verschil.  Het kleine kind vraagt zorgen en het grote kind bezorgt zorgen. Wanneer ze groter zijn, willen ze ontdekken wie ze zijn en hun eigen pad bewandelen. En dat pad is niet altijd het pad die de ouders in gedachten hebben. En dat hoeft ook niet. Ik ben voorstander van dat ieder zijn eigen weg moet volgen ongeacht wat de anderen daarvan vinden. Loslaten is de grootste boodschap en grootste valkuil. Ze worden groter en beginnen hun eigen leven te leiden. We geven ze raad en proberen hier en daar nog wa

In 1993 werd Filie als koosnaam geboren. Mensen vragen me vaak naar de betekenis van Filie. Volgens de Voice Dialogue, een methode ontwikkeld door twee Amerikaanse Psychologen bestaat onze persoonlijkheid uit verschillende ikken. En sommige ikken komen zeer sterk naar boven en anderen ikken zitten wat dieper verborgen.  Filie is één van mijn ikken.  Filie is een zeer liefdevolle en zorgzame ik die twintig jaar zeer sterk aanwezig was en ook de ik die voor haar gezin leefde. Filie is de koosnaam die ik kreeg van mijn ex-man toen hij nog mijn vriendje en zeer verliefd was. Filie is ook de ik die enorm gekwetst werd en waarvoor de wereld mocht vergaan omdat de pijn te ondraaglijk geworden was. Gelukkig was er ook nog de sterke moeder-ik die zoveel liefde voor haar zoon voelde dat die verhinderde dat Filie domme dingen deed. De moeder-ik kon haar zoon geen verdriet aandoen door tegen een muur te knallen zodat Filie geen pijn meer zou voelen. Dus Filie begon te lezen en t

Soms is het moeilijk om toch maar iets positief in een bepaalde gebeurtenis terug te vinden. Maar elk verhaal heeft zijn moraal en een positieve boodschap. Wanneer het pijn doet, zie je die boodschap niet altijd maar achteraf wanneer de hevigste emoties wat zwakker geworden zijn en de pijn minder is, kan ze plots zeer duidelijk worden. Zo was dat met mijn scheiding en met de lange hospitalisatie van ons mama. Toen ons mama 13 maanden gehospitaliseerd was, is de relatie met mijn vader intenser geworden. Ik ben nooit echt een vaderskindje geweest, ik trok meer naar mijn moeder en mijn zus. Ik deed ook geen moeite om een deftig gesprek met hem te voeren want ons mama was degene die alles besliste. O nze papa was meer gesloten en ons mama die ging met alle aandacht lopen. Telefoneren was helemaal niet zijn ding dus elke keer ik belde, gaf hij ons mama door. Maar toen ons mama in het ziekenhuis lag, kon hij haar dus niet meer doorgeven. Ik belde hem dagelijks en vroeg hem

Deze penseelkever die me onverwachts een bezoekje bracht, liet me beseffen dat het leven mooi kan zijn! Op Facebook zag ik een post van een vriendin die het boek Je wordt wat je denkt van Inge Rock leuk vond!   De wet van de aantrekkingskracht deed zijn werk en ik werd erdoor aangetrokken. Ik heb Inge onmiddellijk gegoogeld en las interessante dingen waarover ik meer wilde weten.   Ik ontdekte dat het boek dat mij zo aantrok TOEVALLIG hier in de gemeentelijke bibliotheek beschikbaar was. Ik heb niet getwijfeld en ben het direct gaan lenen. En toen ik het las, kwam mijn keerpunt, mijn redding! Op een week tijd begon mijn leven positief te veranderen. Ik begon de dingen totaal anders te zien en mijn wereld veranderde! Ik besefte dat IK de dirigent van mijn leven was en niemand anders, dat ik het verleden moest loslaten en dat elke negatieve ervaring een positieve feedback gaf. Ik herinner me nog heel goed dat ik elke dag oefeningen uit haar boek maakte en één van die o

Gisteren schreef ik over het overlijden van onze papa en dat dit een zeer moeilijke periode voor mij was. Mama dement, papa dood en mijn man weg!  Nadat mijn man me verlaten had, voelde ik me zo eenzaam, zo verlaten, zo leeg en vooral zo afgedankt! En het ergste was dat ik mijn hart niet kon luchten bij mijn familie, ik kon bij hen niet de nodige steun zoeken, want zij hadden vooral die van mij nodig.  Zij hadden al zoveel zorgen en verdriet omwille van ons mama dat ik het niet over mijn hart kreeg het hen te vertellen. Ik zou ze hiermee nog meer pijn bezorgen.  Ik durfde hen niet te zeggen dat ik door de hel ging en vanbinnen aan het sterven was. Ik was een compleet wrak maar hield me speciaal sterk  voor hen.  Ik kreeg geen hap meer door mijn keel en vermagerde zienderogen. Mijn familie dacht dat dit kwam door het verdriet voor ons mama. Oma, naast de deur die wel van de situatie afwist die had zo'n medelijden met mij. Ze zag me wegkwijnen en gaf uit bezorgdheid

Juni 2019 Onze papa heeft dus dertien dagen voor zijn leven gevochten maar zijn lichaam was helemaal op. Zijn organen begonnen één voor één te falen. Ons mama zat in de dagopvang toen de professor ons verwittigde dat er geen hoop meer was. Ik  ben haar toen snel gaan halen zodat ze nog afscheid van hem kon nemen. Maar hoe vertel je aan een dementerende dat haar allerliefste man waarmee ze 63 jaar getrouwd is op sterven ligt en dat ze afscheid moet nemen? Mijn zus was bij onze papa gebleven en ik reed dus naar ons mama. In mijn hoofd draaiden wel tientallen scenario’s van hoe ik het haar zou kunnen vertellen. Ik ben haar gaan halen en heb haar verteld dat we onze papa gingen bezoeken. In de auto probeerde ik haar voorzichtig uit te leggen dat hij niet zo goed was en wel heel erg ziek was. “Hij gaat toch niet sterven hé?”, vroeg ze me met een zeer angstige blik. Ik antwoordde haar dat hij wel heel erg ziek was en dat de kans groot was, zo verschrikkelijk moeilijk om dit te moe

2014  De laatste tijd praat ik veel over dementie met anderen waarvan hun ouders ook beginnen te dementeren. Over hoe pijnlijk het is om je ouders zien af te takelen. Om afscheid te nemen van de oude versie en om de nieuwe te kunnen aanvaarden en het allermoeilijkste ‘HOE ERMEE OM TE GAAN?’ EERSTE FASE : ontdekken dat er iets niet pluis is. Ze beginnen te vergeten en af en toe rare dingen te doen en te zeggen maar je denkt dat het de ouderdom, vermoeidheid of een tijdelijke verwardheid is. Je denkt niet onmiddellijk aan dementie. Fase één bij ons mama was dat ze begon te discussiëren en boos te worden over de gewone dagelijkse dingen. Ze is zeer rechtuit en super eerlijk en kan dus helemaal niet tegen leugens. Zij begon alles anders te zien en te ervaren dan wij en als wij iets zeiden dan kon ze zo boos worden. Ze vertelde een ander verhaal, haar eigen verhaal dan en wanneer we dit ontkenden dan werd ze woedend. Toen we samen tv keken bijvoorbeeld dan had zij  andere