BLIND AAN LINKEROOG

Vorige week, met bril en blind aan één oog zonder het te weten.

Vandaag is mijn zus met ons mama naar de oogkliniek geweest. Ik was ontzettend benieuwd en belde haar direct na mijn werk op om te informeren hoe het gegaan was want met ons mama weet je dat nooit! Mijn zus zei dat het langer geduurd had dan verwacht omdat ze extra onderzoeken moesten doen.

Ze vertelde me dat ons mama aan haar linkeroog volledig blind was. Ik was hier wel van geschrokken, blind? Dat verklaart waarom ze altijd haar linkeroog dicht houdt. Ze doet dat al een lange tijd. Ik had daar eens iets van tegen de dokter gezegd maar die zei dat ze dat waarschijnlijk deed omdat ze last van het licht had. Welk licht? Ze ziet het licht niet meer en uit haar rechteroog ziet ze nog maar 60%.  

Straffer nog, ons mama blijkt al jaren een oogziekte te hebben, (LMD) Leeftijdsgebonden Maculade Degeneratie. Ze heeft te veel vocht achter de ogen en hierdoor komt het dus dat ze zo vaak zegt dat ze een snotvalling heeft en dat het water uit haar oog loopt. 

Gisteren toen ik met haar buiten kwam om naar de brillenwinkel te gaan was dat het eerste wat ze zei: "Ik zit met een snotvalling want het water loopt uit mijn oog."  "Maar neen mama, je hebt geen snotvalling, dat zal wel van de zon zijn", antwoordde ik haar. Wat erg, denk ik nu. Ja, het water loopt zeker uit haar oog door die LMD. Alle puzzelstukjes vallen in elkaar. Haar linkeroog dat ze altijd dicht houdt en klagen over water dat uit haar rechteroog loopt. 

Vier jaar geleden kloeg ze over haar bril, ze moest een andere hebben omdat die niet sterk genoeg meer was want dat ze niet goed meer zag. Ik reed dus met haar naar haar oogarts en die vertelde me dat haar bril wel sterk genoeg was en dat andere glazen niet zouden helpen omwille van haar operatie. Maar ons mama die bleef over haar bril klagen en ik maar zeggen: "Neen mama, je bril is straf genoeg, ze kunnen aan jouw ogen niets meer doen en een andere bril helpt niet!"  De oogarts zei niets over LMD en zeker niet dat het erfelijk was.

In de oogkliniek zeiden ze ook dat ze spuiten in haar oog zou moeten krijgen om de ziekte af te remmen. Ik herinner me van vroeger dat ze dat al een keer had laten doen want ze had me toen verteld hoe pijnlijk dat wel was. Dus ze heeft die oogziekte al heel lang. Maar vroeger reed onze papa met haar naar de oogarts, wij wisten niets van die LMD en ons mama die is dat allemaal vergeten.

Ik voel me nu wel een beetje schuldig, al die signalen die ik niet zag. Maar kan je je voorstellen dat je blind aan één oog bent zonder het te beseffen? Ons mama die weet dat dus niet. Al die keren dat ik zei dat ze haar oog moest open doen, gisteren nog in de brillenwinkel.  Geen enkele keer heeft ze gezegd dat ze daar niet meer uit zag.

Hoe een been van een bril verliezen je tot een heel ander verhaal leidt. Had ze dat been niet verloren, dan hadden we dit nooit geweten. De oogarts raadde mijn zus aan om ons ogen zo snel mogelijk te laten controleren.

Ons mama mag dus geen bril meer dragen maar ze blijft er wel naar vragen. Waarschijnlijk wordt het dan toch een bril met nepglazen. Arme mama en als je ze ziet, is ze altijd goed gezind, ze klaagt enkel van water in haar oog. Nu weten we waarom!