DEMENTIE : VANDAAG HEBBEN WE EEN BESLISSING GENOMEN

Vandaag heb ik gans de dag aan ons mama gedacht. Wat we moesten doen en wat vooral voor haar het beste was. Maar wat is het beste?

Gelukkig belde de oogarts me met meer info. Ze had ondertussen alle gegevens van ons mama in de computer terug gevonden en ook gelezen dat ze in 2013 spuiten in haar linkeroog, het oog dat nu blind is, gekregen had. 

"2013", het jaar dat ze zeer ziek werd en het jaar dat ik afscheid van haar nam in het ziekenhuis net voor ze naar de operatiezaal gereden werd. Ik vergeet dat beeld en dat gesprek nooit meer. Ze had me alles verteld over hoe ze haar begrafenis wou en dat we geen ruzie mochten maken en moesten blijven goed overeenkomen. Ze reden met haar weg, we zwaaiden nog eens en de deuren gingen dicht.

Dat was een zeer pijnlijk moment. Ik zag haar zeer angstig met tranen in de ogen naar me kijken. We hadden toen allebei het gevoel dat dit wel is de laatste keer zou kunnen zijn. Ons mama mag niet meer onder narcose gebracht geworden omwille van haar dichtgeslibde aders. Maar toen ze de zoveelste buikbreuk kreeg, moest ze toch geopereerd worden. 

Het was lang en bang afwachten. Het nieuws dat de operatie geslaagd was, was dan ook een enorme opluchting. We mochten haar heel even met twee in de PAZA bezoeken.  Ons mama die was zo blij ons te zien toen ze wakker werd. Ze was zo gelukkig en ontzettend dankbaar dat ze nog leefde. Honderd keer heeft ze de dokters, verpleging en god bedankt dat ze weer wakker geworden was. Ik denk dat dat toch één van haar gelukkigste momenten was.

"2013" een jaar om nooit meer te vergeten en vooral de laatste twee maanden niet. Dat was het begin van het einde en van een serieuze lijdensweg. Ons mama lag terug in het ziekenhuis, doodziek en ze vocht voor de zoveelste keer voor haar leven. En ondertussen vocht ik thuis een innerlijke strijd omdat ik voelde dat er iets niet pluis was. Ik zag zogezegd spoken, Italiaanse spoken die begin 2014 van mijn leven een hel maakten. Je zou dus voor minder die spuiten van ons mama vergeten. Zij vocht voor haar leven en ik voor mijn huwelijk.

Nu, bijna zes jaar later, ontdekken we toevallig doordat ze dat been van haar bril verloren heeft, dat ze een oogziekte heeft en al jaren spuiten moest krijgen om niet volledig blind te worden. Een geluk bij een ongeluk!

Na het gesprek met de oogarts en met ons mama hebben we beslist dat ze dinsdag haar eerste spuit zal krijgen. Ons mama wil toch graag haar zicht behouden dus we gaan ervoor!  En toen ik haar achteraf nog even belde, was ze dit allemaal weer vergeten.  Vergeten dat ik met haar op brillenjacht geweest ben, vergeten dat mijn zus met haar naar de oogarts is geweest en vergeten dat ze die oogziekte heeft. Zij heeft gelukkig geen zorgen en zal niet liggen te piekeren tot het dinsdag is.