OLIFANTENPOOT

Gisteren schreef ik dat ik een dikke voet had van een insectenbeet. Deze morgen ben ik opgestaan met een olifantenpoot. Gans de nacht heeft mijn voet gejeukt. En deze morgen zag die vuurrood en naarmate de dag vorderde, werd hij dikker en dikker. Gelukkig had ik nog een oud paar sandalen waar ik net in kon om ons mama te gaan bezoeken.

Ik heb kleine fijne voeten en vind moeilijk een mooie schoen die goed past of een sandaal waarin ik niet naar voren schuif. En vandaag had ik dus het omgekeerde probleem, geen enkele schoen die groot genoeg was voor die gezwollen voet. Amai wat een olifantenpoot en ik moest spontaan aan mijn zwangerschap denken. Toen had ik serieuze olifantenpoten. Ik moest bredere schoenen in een grotere maat kopen. Ik was beschaamd niet alleen omwille van die voeten die even dik als mijn enkels waren maar ikzelf was ook overal bijna even rond. Je moest me zien lopen, als je dat nog lopen kan noemen, waggelen is een beter woord.

En nu heb ik terug zo’n gezwollen voet, deze keer gelukkig niet door een zwangerschap maar door één of ander insect dat me graag zag. Ik had liever een leuk verhaal verteld in plaats van over olifantenpoten maar het is wat het is. Ik moet wel zeggen dat iedereen lief voor me was en voorstelde om met mij naar de dokter van wacht of spoed te rijden omdat ze bezorgd waren. Morgen heb ik nog een dagje verlof en indien het niet beter is, ga ik naar de dokter.

Maar nu iets leuker. Ik ben dus ons mama gaan bezoeken, ik dacht met haar naar haar lievelingscafé te rijden omdat ik wist dat er enkele oude buurvrouwen zouden komen maar omwille van mijn voet, zijn we in de cafetaria gebleven. Ik vertelde haar over Leiven Vloms en over de leuke liedjes en ik begon zeg eens meisje van Paul Servers te zingen zodat ze het zou herkennen. Ze begon spontaan mee te zingen en met haar armen en haar schouders mee te bewegen dat ik niet anders kon dan dat liedje op te zoeken en te spelen. Van het ene liedje kwam het andere en zaten we daar luidop mee te zingen. Ze kende te teksten nog en deed zo enthousiast mee dat het echt een plezier was om naar te kijken. Jammer genoeg kon ik haar niet filmen omdat mijn telefoon de radio van dienst van.

Er kwam zelfs een medebewoonster dichterbij zitten om mee naar de “mooie muziek” zoals ze het zelf zei te kunnen luisteren. Het is toch opmerkelijk dat muziek heel veel deugd doet niet alleen bij ons zoals op Leiven Vloms maar ook in de home. De muziek toverde een enorme glimlach op ons mama haar gezicht en ze was direct een stuk levendiger. Je zag haar zo genieten. Muziek maakt veel los. Ze begon ook herinneringen van vroeger boven te halen vooral dan van onze papa dat hij ook graag zong en heel veel danste.

En dat is waar! Ik ben thuis met muziek groot geworden. Het was wel vooral Vlaamse muziek van Paul Severs, Eddy Wally, Bobby Prins, Will Tura….en die kwamen soms wel mijn strot uit maar ik heb vooral mooie herinneringen. Ik hou niet van Vlaamse liedjes maar zing ze wel allemaal mee. Ze zijn me met de paplepel ingegeven. Mijn ouders zongen altijd mee en durfden een dansje te placeren waar ze ook waren op dat moment. Onze papa die kon dan ook plots de zotte clown uithangen en dat is een trekje dat ik van hem overgeërfd heb. Als ik een leuk liedje hoor dan kan ik niet blijven zitten. Zo heb ik onlangs nog op straat staan zingen en dansen toen er een leuke band bezig was. Ja muziek kan mij zeer happy maken maar ook zeer triestig. Ik kan nog altijd Bryan Adams niet horen zonder terug te denken aan vroeger.

Zijn liedjes doen me herinneren aan een hoofdstuk dat ik afgesloten heb. Ondertussen ben ik aan een nieuw hoofdstuk begonnen en heb ik het verleden losgelaten. Nu nog die olifantenpoot kwijtspelen zodat ik weer kan dansen en zingen.

♪♪ We gaan nog niet naar huis belange niet belange niet… ♪♪