JONG EN ONERVAREN

Goed nieuws, vandaag ben ik eindelijk mijn manuscript beginnen na te lezen. En omdat ze deze week minder goed weer geven en ook omdat de fitness dicht is, heb ik besloten om er nu echt mijn werk van te maken. Deze week wil ik het naar een uitgever doorsturen. Geen uitvluchten meer en zeker niet meer twijfelen.

Bij hoofdstuk 8 dat over onafhankelijkheid gaat en leren neen zeggen, kwam ik een stukje tegen dat ik beloofd had met jullie eens te delen. In mijn verhaal “Van Canet de Mar naar Pineda de Mar” schreef ik dat ik een zwaar verkeersongeval gehad heb. Ik heb er toen een posttraumatische stress-stoornis’ (PTSS) aan over gehouden en heb daar nog vele jaren last van gehad. Eigen schuld dikke bult! Ik was jong en onervaren en veel te naïef. Ik geloofde nog in sprookjes en dacht dat ik de wereld en mijn vriendje kon verbeteren. Niet dus!

In mijn boek stel ik op het einde van dat hoofdstuk de vraag: “In welke situatie had jij liever neen gezegd en hoe zou je het nu aanpakken?”  Ook ik heb die vraag beantwoord en opgeschreven en dit is wat ik schreef:

Ik zou toen ik zestien was liever neen gezegd hebben tegen mijn toenmalig vriendje. Neen omdat hij me dronken naar huis wou voeren op de moto. Neen omdat ik zo bang was om te laat thuis te komen en daardoor de zeer onverstandige beslissing nam om toch bij hem op de moto te stappen. Hoe dom en ondoordacht kan iemand toch zijn. Een jeugdzonde noemen ze dat. Toevallig wel eentje dat mij mijn eerste trauma heeft bezorgd. We kregen een zeer zwaar ongeluk. Ik zag het MUG team aan hem werken op straat en ze kregen geen beweging meer in hem, hij bleef bewusteloos liggen. Ik stond erbij en keek er totaal in shock naar. Ik had een hersenschudding en overal kneuzingen. Ik mocht na enkele dagen het ziekenhuis verlaten. Maar de angst dat mijn vriend zou sterven, was zeer groot. Hij heeft toen tien dagen in coma gelegen en heel hard voor zijn leven gevochten. Tien dagen was zijn toestand zeer kritiek en waren zijn overlevingskansen zeer klein. Ik beleefde de schrik van mijn leven.

Had ik toen maar neen gezegd, neen je bent te dronken om te rijden, neen ik stap niet achterop. Had ik maar op alles neen gezegd en de sleutels afgepakt. Ja, nu weet ik beter, ik heb mijn les geleerd. Nu weet ik dat ik dat nooit meer zou doen. Ik rij sowieso niet mee met dronken mensen en als ik zelf rij dan drink ik niet.

Hoe zou ik het nu aanpakken, moest ik het over kunnen doen?

Waarschijnlijk zou ik met mijn levenservaring van nu niet meer samen geweest zijn met dat vriendje toen. Ik wou het al een tijdje uitmaken maar ik durfde het niet. Ik durfde toen nog niet neen te zeggen uit angst voor verandering en het onbekende en uit angst de verkeerde beslissing te nemen. De angst voor de eenzaamheid was groter dan de pijn in mijn relatie waarin ik vooral echte liefde en aandacht miste. Liever een slechte relatie dan geen, dacht ik. Nooit heb ik een complimentje gekregen, nooit heb ik het gevoel gehad dat ik bijzonder of mooi was. Hij keek liever naar de andere meisjes dan naar mij. Het ergste is dat ik er negen jaar over gedaan heb om die relatie te kunnen verbreken, negen jaar van mijn jong leven waarin ik het leven ontzettend zwaar vond, mezelf helemaal niet graag zag en heel ongelukkig was. Het enige positieve aan die relatie waren zijn geweldig zussen die me wel aandacht en liefde gaven. 

Conclusie: nu zou ik sowieso zeker de sleutels afpakken en een taxi bellen. Ik zou zo lang niet meer twijfelen aan mijn relatie want nu weet ik dat ik meer respect en liefde verdien. Ik verwijt mijn toenmalig vriendje niets. Hij was net zoals ik jong en onwetend en hij wist niet beter. We hebben allebei onze lessen geleerd. Maar ik zou er hoe dan ook geen negen jaar meer bij gebleven zijn.