JIJ BENT HELEMAAL NIET DIK

Vandaag voelde ik me vele beter dan gisteren. Gisteren was het een beetje mijn baaldag. Je hebt soms van die dagen dat je alles grijzer ziet dan op andere dagen en gisteren had ik dus duidelijk mijn roze bril niet op. Ha neen, ik had mijn donkere blauwe op nu ik eraan terug denk.

Maar deze ochtend toen ik de eerste reactie las op mijn blog was ik weer happy. Ik had gisteren totaal geen inspiratie en besloot daarom maar te schrijven over hoe ik mij gans de dag gevoeld had, DIK!  Tijdens het schrijven, had ik zoiets van wie wil dit nu lezen? Maar ik bleef toch schrijven omdat ik ondanks het feit dat ik zeer positief ingesteld ben en geniet van het leven, jullie wou laten weten dat ik ook dagen heb dat ik me minder goed in mijn vel voel.

Het doet me ontzettend deugd dat jullie mijn blog lezen en ook reageren. Vandaag ben ik juist twee maand aan het bloggen. Ik heb ondertussen 63 verhalen geschreven zonder een dag over te slaan. En mijn blog werd 5866 keer gelezen. Nu nog tijd maken om mijn manuscript te lezen en naar een uitgever te sturen.

Mijn verhaal van gisteren is een verhaal waar veel vrouwen zich in herkennen. Ik heb met enkele vrouwen die mijn blog volgen, gesproken vandaag en zij kampen allemaal met hetzelfde probleem als ik. De leeftijd die ons extra kilootjes cadeau doet en het ons moeilijker maakt om ze er terug af te krijgen. We moeten meer moeite doen en mogen minder eten, het duurt allemaal vele langer en wij hebben dat geduld niet meer. We leven maar één keer en houden te veel van het leven om steeds te moeten ceinturen. Op tram 5 beseffen we dat onze tijd korter wordt en dat we die het liefst zo leuk mogelijk doorbrengen en diëten hoort daar duidelijk dus niet meer bij!

Het is zoals een collega zei: “ we moeten blij zijn dat we gezond zijn en we moeten genieten zo lang we kunnen want als we ziek worden is het gedaan. Dan kunnen we of mogen we bepaalde dingen niet meer eten. Sommigen hebben dat geluk niet om gezond te blijven, dus we moeten niet zeuren over die paar extra kilo’s.”  Groot gelijk, ik voer de laatste tijd die innerlijke strijd vaker en vaker want ik wil er graag zo lang mogelijk goed blijven uitzien en sommige dagen denk ik foert en andere dagen voel ik me dan slechter in mijn vel omdat ik enkel die extra kilo’s zie.

Maar ik wil jullie toch bedanken voor jullie eerlijke reacties en advies. Ze zetten me aan het denken en waarschijnlijk andere lezers ook. Maar nu iets anders, ik ben vandaag ons mama gaan halen om met haar iets te gaan drinken in haar stamcafé. Ik belde haar om haar te verwittigen dat ze niet naar de bingo moest gaan omdat we iets gingen drinken. Maar ze nam haar telefoon niet op. Ze belde me wel terug om te zeggen dat ze vergeten was hoe ze haar telefoon moest opnemen. Hoe ze moest terug bellen wist ze gelukkig nog wel.

Ik zei haar dat ik eraan kwam en dat we iets bij Anita gingen drinken, ze was heel blij. Ik zei haar ook dat ze haar verzorgers moest verwittigen dat ik haar kwam halen zodat ze met haar geen andere activiteiten zouden doen. “Ha, je komt me halen, wanneer?” Ze was dat dus direct vergeten.

Ze was heel blij Anita te zien en ze heeft van haar namiddagje Wilsele genoten. Ze vertelde daar ook dat ze gelukkig was in de home en dat ze in haar huis niets meer kon gaan doen. Wat een verandering met vorig jaar. Toen sprak ze steeds van naar huis te gaan. Toen ik haar weer naar de home bracht, vertelde ze hoe blij ze was en dat het haar veel deugd gedaan had. En dat zijn nu eens de momenten die me heel veel plezier doen. Zien dat ons mama heel gelukkig is en mensen die me vertellen dat ze mijn blog graag lezen.

Ik zou het nog vergeten te vertellen, toen we in de lift stapten, schrok ons mama van haar spiegelbeeld. Ze zei: "Amai nu zie ik pas hoe dik ik geworden ben!" Ik zei haar dat ik ook dik geworden was en dat dit niet erg was. "Maar jij bent helemaal niet dik, jij bent slank." 

Dankjewel mama, je bent een schat!