WEG MET DAT SCHULDGEVOEL

Vandaag heeft één van mijn beste vriendinnen haar papa naar de home gebracht en dat deed me denken aan de dag dat wij ons mama toevertrouwden aan Sint-Margaretha in Holsbeek.
Ondertussen al 2,5 jaar geleden maar ik herinner me die dag nog als gisteren. We moesten ons sterk houden, mijn zus en ik. Ooit hadden we beloofd haar nooit naar de home te brengen en dat gaf ons een enorm schuldgevoel. Het voelde als falen, als niet voor je eigen moeder kunnen zorgen. We gingen daar dan ook buiten met tranen in onze ogen en voor mij voelde het net zoals toen ik mijn zoon voor de eerste keer afzette op school. Nooit had ik hem aan anderen toevertrouwd en nu moest ik hem achterlaten bij mensen die ik persoonlijk niet kende. Een dikke les in loslaten. Elke minuut, elke second waren mijn gedachten bij hem en dat was dus ook het geval toen we ons moeder achterlieten in de home.

Ondertussen weet ik dat dit de beste beslissing ooit was omdat ze daar super goed en met heel veel liefde verzorgd wordt. Ik heb in totaal geen spijt en weet zeker dat ze door haar verblijf ginder een beter en langer leven heeft. Want toen ze nog alleen woonde was ze ongelukkig en constant ziek van eenzaamheid.

Het toeval wil dat vandaag een collega me vertelde dat zijn vader al enkele dagen in de home woont. Hij had het er moeilijk mee en net zoals ik vroeger worstelt hij met een schuldgevoel.
Hij hoeft helemaal geen schuldgevoel te hebben want hij en zijn familie hebben voor een goede oplossing gezorgd. Het is niet omdat onze dierbaren in een home wonen dat hun leven gedaan is. Er begint een nieuwe fase, een nieuw begin. Wij, Belgen hebben altijd de neiging om negatief over een home te denken. Maar ik ben blij dat ze er zijn en ik ben een hevige promotor geworden.