GEEN GEWONE ZATERDAG

Zaterdagavond en ik zit helemaal alleen beneden aan de grote tafel met mijn laptop.

Ik staar naar het witte scherm dat op mijn eerste woorden wacht. Typ typ, delete delete.

Ik weet niet goed wat te schrijven en hoe te beginnen. Wat ik wel weet, is dat het vandaag geen gewone zaterdag was. We hadden een special guest op bezoek en het was heel gezellig. Geen was, geen boodschappen maar wel gezellig tafelen en de gezelschapsspelletjes nog eens uit de kast gehaald. Marcelle die kreeg heel veel aandacht en werd super verwend met heel veel knuffels.

Ook ons mama werd nog eens verwend met een bezoekje van mij en haar nummer 1. Ze keek naar de koers en ze probeerde de ondertitels te lezen maar die gingen veel te snel. Ze kan dat ook allemaal niet meer volgen en plots dacht ze dat mijn zoon ook een wielrenner was. Hij moest veel suiker eten en ik moest elke dag warm eten maken want dat had hij nodig nu hij koereur was. Ja en ze meende het hoor.  En hij moest zwaaien wanneer hij voorbijreed zodat ze hem zou herkennen. Hij beloofde dat hij dat zou doen en in haar hoofd reed hij mee met het peloton maar hij zwaaide niet. 

Haar dementie neemt sterk toe. Haar conversaties zijn zo verwarrend en heden en verleden lopen kris kras door elkaar. 

Ik zat haar aan te kijken en zocht naar de oude versie van mijn moeder. Die sterke vrouw die mij altijd zou beschermen. De rollen zijn omgedraaid en nu ben ik er om haar te beschermen. Ik had nooit gedacht dat zij, zij met haar olifantengeheugen ooit in een rusthuis zou belanden en geen besef meer zou hebben van welke dag, uur, jaar of seizoen het is. 

Ik staar opnieuw naar mijn scherm dat niet meer wit is en denk, wat gaat het leven snel. Geniet van je zaterdag want voor je het weet is die zo voorbij.