AL VIJF JAAR

Vandaag is het vijf jaar geleden dat we afscheid hebben moeten nemen van onze papa. Hij lag twee weken in het ziekenhuis te vechten voor zijn leven na een darminfarct. Mijn zus en ik mochten er maar 2 keer per dag een kwartiertje bij. We hadden net goed nieuws gekregen van de professor dat het beter ging en dat er weer hoop op herstelling was. Hij zou nog een menswaardig bestaan kunnen leven. Maar toen we na de bespreking met de professor weer naar onze papa gingen, waren de kaarten opnieuw geschud. Hij had plots water op de longen gekregen waardoor de therapie die ze dachten toe te passen niet zou baten. Hij ging snel achteruit en er was geen hoop meer.

Het ene moment krijg je weer alle hoop van de wereld om vijf minuten later het slechtst mogelijke nieuws over je heen te krijgen. De zon scheen en plots was ze helemaal weg. Geen kans meer op herstel maar tijd om afscheid te nemen. Ik ben ons mama toen snel in de dagopvang gaan halen en heb haar op een zo goed mogelijke manier proberen uit te leggen dat onze papa ging sterven. Mijn hart brak en ik voelde me zo verdrietig maar ik probeerde zo sterk mogelijk te blijven voor haar en mijn zus. We kwamen net op tijd in het ziekenhuis aan. Ze schakelden zijn pacemaker uit en nog geen tien minuten later verdween alle leven uit zijn lichaam. Het was zeer pijnlijk en vanbinnen stierf ik mee maar tegelijkertijd was ik zo dankbaar dat hij vredig in onze aanwezigheid is kunnen heengaan.

Vader, vandaag drink ik een cola zero op jou hierboven. Ik ga geen gebakken cervela eten want dat is niet te vreten. Ik brand een kaarsje speciaal voor jou zodat je sterretje mag schitteren.