FIN EN DORA

Twee geweldige vrouwen van tram 8 samen op de foto. Buurvrouwen sinds 1956 die heel veel mensen van de wijk overleefd hebben. Zij behoren nog tot de oude garde, een totaal andere generatie die niet meer gemaakt wordt. Ik vind dit een prachtige foto, ze staan er schitterend op en ik voel heel veel liefde en respect.

Fin ken ik mijn hele leven lang al. Een bijzonder sympathieke, zeer sociale en oprechte vrouw, altijd vriendelijk. Mijn zoon die niet in de wijk opgegroeid is maar haar van ziens kent, vindt haar ook lief. En wanneer hij haar vroeger zag, riep hij van heel ver steeds: "Dag Fin", hij zou nooit voorbij gegaan zijn zonder dag te zeggen. 

Tijden veranderen, mensen komen en gaan en in de wijk zijn er zeer velen gegaan. Mensen die er steeds waren in mijn kindertijd en die toch een bijzondere indruk nagelaten hebben. Het toeval wil dat ons mama en Fin dementie hebben en daardoor niet meer zelfstandig kunnen wonen en dus ook niet meer in hun huis wonen. Het zijn twee sterke vrouwen die zich goed aangepast hebben en gelukkig nog kunnen genieten van hun oude dag.

Vandaag ben ik speciaal met ons moeder naar haar stamcafé gegaan omdat ik wist dat Fin kwam en dat ons mama het leuk vindt haar nog eens te zien. Fin zat daar niet alleen maar met nog een zeer gekende vrouw, niet van in de wijk maar eentje die wel getrouwd is met iemand van in de wijk, Paula van Dolf van het fritkot. Ons mama had haar direct herkend. 


Ons mama vond het een toffe zondagnamiddag en was heel blij nog eens mensen van vroeger te zien. Als je haar daar zo aan tafel ziet zitten dan zou je helemaal niet denken dat ze negentig wordt en dement is. Ik ben blij dat ik haar deze mooie momenten nog kan geven en ze kan vastleggen op foto.