TERUG IN DE RATRACE

Het wordt tijd dat ik mijn eigen raad weer opvolg. Ik schreef een tijdje geleden dat ik na corona het vele rustiger zou aandoen en niet meer van het ene naar het andere zou hollen. Corona is nog niet gedaan, zou een excuus kunnen zijn maar ik zit al een tijdje terug in de dolle ratrace en de klok speelt weer een zeer belangrijke rol. De rol van dictator die mij dwingt te stoppen waarmee ik bezig ben en te beginnen aan het volgende.
Gisteren was een prachtige dag, ik had een dagje verlof en ik heb gans de ochtend in de tuin gezeten. Eindelijk heb ik nog eens de krant rustig kunnen uitlezen, wat een luxe, tijd voor de krant.

Ondanks mijn dagje vrij en de nodige rust in mijn tuin ben ik na de lunch naar ons mama gereden. Ze mag omwille van de strenge maatregelen enkel nog met familie of haar bezoek naar beneden en ze voelt zich daardoor enorm opgesloten en gefrustreerd. Ze ziet elke dag anderen de lift nemen en zij mag niet mee. Ze mag niet mee naar de cafetaria of naar het terras een luchtje scheppen. Leg dat maar eens uit aan iemand die aan dementie lijdt en nog nooit van corona gehoord heeft en zicht steeds afvraagt waarom iedereen met een doekje voor zijn mond loopt. Dus omdat ze niet alleen op haar kamer zou zitten, ben ik naar Holsbeek gereden.

"Ik zit hier in een prison, ik wil mee naar jou." Dat is niet leuk te horen en zeker niet wanneer je het haar niet kunt uitleggen omdat ze het niet snapt of omdat ze alles na vijf minuten weer vergeten is.
Ik heb dan met enkele verzorgers gepraat en naar een oplossing gevraagd. 's Avonds kreeg ik een mail waarin stond dat de bewoners terug alleen naar beneden mochten. Dus goed nieuws voor ons mama en ook voor ons omdat we ons dan niet slecht hoeven te voelen wanneer we haar niet kunnen gaan bezoeken. 

Na het bezoek ben ik naar huis gereden om te koken en terwijl ik aan het koken was, stond het buurmeisje aan de deur met haar leesboek. Ze spreekt zeer slecht Nederlands en ik help haar bij het lezen. Dus ik heb iets sneller gegeten om haar nog te kunnen laten voorlezen want ik had afgesproken om te gaan wandelen en de kittens moesten nog extra gevoed worden. Dus dat was weer hollen van het ene naar het andere en mijn zoon zei me dat ik niet goed bezig was en mijn eigen raad niet opvolgde. En hij had gelijk! Dus tijd om even gas terug te nemen en die klok buiten te gooien. Maar nu is het bijna 9 uur en dus tijd om mijn werkcomputer op te starten want vandaag ben ik niet vrij.