WAT MET DE RUSTHUIZEN?
Vandaag ben ik naar ons mama geweest. Het gaat niet zo goed met haar. Ze heeft zoveel pijn dat ze zich nauwelijks kan bewegen. Ik denk dat ze weer een ingedeukte ruggenwervel heeft. Twee jaar geleden had ze dat ook en ik zie dezelfde klachten.
Ze lag in haar bed te roepen op mijn zus toen ik aankwam. De bewoners vertelden me dat ze gans de dag op ons heeft zitten te roepen, ook op onze papa.
Ze was blij me te zien en toen ik vroeg waarom ze zo hard aan het roepen was zei ze me dat ze graag had dat wij bij haar waren. Ze lag plat want ze had te veel pijn om te zitten. Na overleg met de verpleegkundige hebben we besloten haar pijnstillers op te drijven. Ja, ze zal dan meer slapen en nog meer verward zijn maar haar zo laten afzien dat kunnen we niet want bij de minst beweging, vergaat ze van de pijn.
Het is niet gemakkelijk, ook gaan plassen is een lijdensweg. Vroeger kon ze dat alleen maar nu heeft ze voor alles hulp nodig. Voor ik ze uit haar bed had gekregen, was het al te laat. Het is niet leuk je moeder zo zien aftakelen en zeker niet wanneer ze bij de minste beweging ligt te kermen van de pijn.
De dokter is nochtans al een paar keer geweest, tegen haar zin, want we hadden afgesproken dat we haar niet meer zouden roepen voor de minste pijn, maar deze pijn is totaal anders. Ons mama heeft reumatoïde artritis en daar kunnen we niet veel aan doen. Door haar dementie vergeet ze dat ze dat heeft en is die pijn elke dag nieuw voor haar. Maar deze keer klaagt ze over een totaal andere pijn.
Vele rusthuizen zijn ondertussen gesloten voor bezoek. Voorlopig mogen we nog binnen, wel enkel nog maar tussen 15h00 en 18h00, we moeten ons registreren en onze handen eerst gaan wassen en ontsmetten voor we verder mogen. De cafetaria is volledig gesloten, alle activiteiten zijn gecanceld en kinderen mogen niet meer binnen.
Misschien zou het veiliger zijn alle bezoek te weigeren maar wat met al de bejaarden die extra zorg nodig hebben en veel hulp van hun kinderen en andere mantelzorgers krijgen? Wat met mensen die aan dementie lijden en niet snappen wat er gebeurt? Je kan wel zeggen dat ze het toch niet beseffen maar zoals ons mama vandaag aan het roepen was? Ze was wel heel blij mij te zien en ze was onmiddellijk kalmer. Ik ben op haar bed blijven zitten ook toen ze sliep en ondertussen maakte ik van de gelegenheid gebruik om te chatten. Af en toe werd ze wakker, zei ze iets en was ze blij me te zien.
Dus lig ik in tweestrijd. Mijn hart ligt bij ons mama maar mijn hoofd vindt het verstandiger alle bezoek voorlopig te weigeren. Ik zou het niet op mijn geweten willen hebben dat ik de mensen daar besmet heb.
Maar terwijl ik dit hier schrijf, komt onderstaand bericht binnen.
https://www.zorgneticuro.be/nieuws/covid-19-coronavirus-update-woonzorgcentra-sluiten-de-deuren?fbclid=IwAR0QAqJqxLXDktxuKsYq1Fe6TvD6rQc57-Qq45XG-E-gEPPeFwJq1pZ1DEo
Dus gedaan met de tweestrijd. Ik zal morgen bellen met de home en een mogelijkheid zoeken om met haar te kunnen skypen. Want voor alles is er een oplossing.
Ze lag in haar bed te roepen op mijn zus toen ik aankwam. De bewoners vertelden me dat ze gans de dag op ons heeft zitten te roepen, ook op onze papa.
Ze was blij me te zien en toen ik vroeg waarom ze zo hard aan het roepen was zei ze me dat ze graag had dat wij bij haar waren. Ze lag plat want ze had te veel pijn om te zitten. Na overleg met de verpleegkundige hebben we besloten haar pijnstillers op te drijven. Ja, ze zal dan meer slapen en nog meer verward zijn maar haar zo laten afzien dat kunnen we niet want bij de minst beweging, vergaat ze van de pijn.
Het is niet gemakkelijk, ook gaan plassen is een lijdensweg. Vroeger kon ze dat alleen maar nu heeft ze voor alles hulp nodig. Voor ik ze uit haar bed had gekregen, was het al te laat. Het is niet leuk je moeder zo zien aftakelen en zeker niet wanneer ze bij de minste beweging ligt te kermen van de pijn.
De dokter is nochtans al een paar keer geweest, tegen haar zin, want we hadden afgesproken dat we haar niet meer zouden roepen voor de minste pijn, maar deze pijn is totaal anders. Ons mama heeft reumatoïde artritis en daar kunnen we niet veel aan doen. Door haar dementie vergeet ze dat ze dat heeft en is die pijn elke dag nieuw voor haar. Maar deze keer klaagt ze over een totaal andere pijn.
Vele rusthuizen zijn ondertussen gesloten voor bezoek. Voorlopig mogen we nog binnen, wel enkel nog maar tussen 15h00 en 18h00, we moeten ons registreren en onze handen eerst gaan wassen en ontsmetten voor we verder mogen. De cafetaria is volledig gesloten, alle activiteiten zijn gecanceld en kinderen mogen niet meer binnen.
Misschien zou het veiliger zijn alle bezoek te weigeren maar wat met al de bejaarden die extra zorg nodig hebben en veel hulp van hun kinderen en andere mantelzorgers krijgen? Wat met mensen die aan dementie lijden en niet snappen wat er gebeurt? Je kan wel zeggen dat ze het toch niet beseffen maar zoals ons mama vandaag aan het roepen was? Ze was wel heel blij mij te zien en ze was onmiddellijk kalmer. Ik ben op haar bed blijven zitten ook toen ze sliep en ondertussen maakte ik van de gelegenheid gebruik om te chatten. Af en toe werd ze wakker, zei ze iets en was ze blij me te zien.
Dus lig ik in tweestrijd. Mijn hart ligt bij ons mama maar mijn hoofd vindt het verstandiger alle bezoek voorlopig te weigeren. Ik zou het niet op mijn geweten willen hebben dat ik de mensen daar besmet heb.
Maar terwijl ik dit hier schrijf, komt onderstaand bericht binnen.
https://www.zorgneticuro.be/nieuws/covid-19-coronavirus-update-woonzorgcentra-sluiten-de-deuren?fbclid=IwAR0QAqJqxLXDktxuKsYq1Fe6TvD6rQc57-Qq45XG-E-gEPPeFwJq1pZ1DEo
Dus gedaan met de tweestrijd. Ik zal morgen bellen met de home en een mogelijkheid zoeken om met haar te kunnen skypen. Want voor alles is er een oplossing.
Reacties
Een reactie posten