VAN BANG EENZAAM MEISJE TOT ZELFSTANDIGE VROUW

Ongeveer 30 jaar zit er tussen deze foto's

Vandaag ben ik echt uit mijn comfortzone gekomen en daarmee bedoel ik op zondagochtend me klaarmaken om ergens naartoe gaan. De ochtends in het weekend zijn voor mij heilig omdat ik dan geen rekening met het uur wil houden. Ik sta op, ontbijt, lees de krant of andere lectuur, neem een tweede tas koffie zonder enige tijdsdruk. Maar vandaag had ik een lezing op de planning staan. Een lezing van Saskia De Coster in de bibliotheek. Daar ik enorm gebeten ben door het schrijversvirus en Saskia toch wel een geweldige schrijfster is, heb ik speciaal moeite gedaan om mijn heilig zondagochtendpatroon van laat-me-gerust-ik-doe-lekker-niets-en-zeker-niet-voor-twaalf-uur te doorbreken.

Haar lezing inspireerde me enorm om éénmaal thuisgekomen onmiddellijk beginnen te schrijven. Te schrijven over mijn ervaring maar ook aan een eigen lezing waarin ik mezelf voorstel. Waarin ik vertel over hoe ik beginnen te schrijven ben. Hoe het vroeger voor mij onbedenkelijk was dat ik ooit zou schrijven. Nederlands was niet mijn sterkste vak, die boeken die wij verplicht moesten lezen, boeiden me in totaal niet en ik kon niet eens iets deftig zonder fouten schrijven.

Ik ben voor het eerst beginnen te schrijven begin de jaren negentig als uitlaatklep. Ik was mezelf weer ergens onderweg kwijtgespeeld, had relaties achter de rug die me meer verdriet gaven dan liefde en ik was tot de conclusie gekomen dat ik het gelukkigst alleen was zonder liefdespartner. Dat was natuurlijk buiten mijn ex gerekend die toch mijn kille hart weer wist op te warmen en de stenen muur, steentje per steentje wist af te breken.

Ik heb mijn dagboek uit de periode enkele maanden voor ik hem ontmoette, bovengehaald en dit schreef ik letterlijk op maandag 27 september 1993.

Het is weer eens zover. Ik begin weer eens met een dagboek. Of ik er veel ga in schrijven, weet ik niet. Maar deze keer scheur ik hem toch niet meer stuk. Het is nu al drie weken uit met D en ik heb er geen spijt van. Onze relatie was zinloos geworden en had helemaal geen toekomst. Maar nu ben ik weer in een bekend straatje gesukkeld. Ik ga niet meer weg, kijk veel tv en ik voel me weer heel eenzaam. Ik ben niet het type om alleen weg te gaan. Ik weet me dan geen houding te geven en straal dan ook niets positiefs uit. Ons mama zegt me dat ik de laatste tijd vaak slecht gezind en lastig ben. Ik weet het maar ik ben lastig op mezelf! Lastig omdat ik altijd maar thuis zit en niet meer buiten kom. Ik zou heel graag in een leuk cafeetje iets gaan drinken, veel mensen ontmoeten en nieuwe vrienden maken. Maar ik durf die stap niet te zetten…

Wauw, wat ben ik blij dat ik dit terug gelezen heb want dit was ik totaal vergeten. Ik was vergeten dat ik ooit eenzaam was omdat ik niet durfde alleen buiten te komen. Ik herinner me zelfs niet dat ik ooit een dagboek kapot gescheurd heb, dus ik schrijf al langer dan die dag.

Gisteren schreef ik nog over angst, angst om iets niet te doen. Door mijn angst toen in 1993 te overwinnen ben ik toch buiten gekomen en ben ik de vader van mijn zoon tegengekomen.

Diezelfde angst heb ik in 2014 weer overwonnen en straffer ik ga nu vaak alleen weg. Net zoals ik deze morgen helemaal alleen naar de lezing gegaan ben. Ik heb een enorme weg afgelegd. Van dat bange meisje dat thuis treurig en eenzaam wegkwijnde omdat ze niet alleen durfde buiten te komen tot zelfstandige vrouw die de wereld wilt verbeteren door anderen te inspireren ook uit hun kot te komen en hun geluk in eigen handen te nemen.

Bedankt Saskia voor de inspiratie van vandaag.