ONS MAMA HAAR ABSOLUTE NUMMER 1

Het was zes maanden geleden dat mijn zoon nog op bezoek mocht bij ons mama. Dus was ze heel blij hem te zien, eigenlijk is ze altijd blij hem te zien want hij is haar absolute nummer 1. Mijn zus en ik wij liggen een schuif lager. Ze zegt altijd dat ik pas zal beseffen hoe graag je je kleinkinderen ziet wanneer ik zelf oma ben. "Oh nee, dat hij nog maar enkele jaren wacht want ik ben veel te jong om oma te zijn." zeg ik dan terwijl heel veel van mijn vrienden al kleinkinderen hebben. 

Toen mijn papa de leeftijd had van mijn zoon was hij zelf al vader. De tijden waren toen anders en de mensen kregen hun kinderen op jongere leeftijd. Ik was 35 toen ik moeder werd. Ik begon pas echt naar een kind te verlangen rond mijn dertigste. 
We hebben jaren geprobeerd om zwanger te geraken. Ik kende mijn vruchtbaarheidscyclus door en door, alles stond netjes op de kalender genoteerd. Ik wist wanneer mijn eisprong was, ik hield een hele administratie rond het proberen zwanger te worden bij, alles schreef ik op.  Ik was er maniakaal mee bezig en ondertussen werd iedereen rond mij zwanger behalve ik. Ik begreep er niets van en ik was stikjaloers op iedere zwangere buik dat ik zag en ik kan je vertellen dat ik er heel veel gezien heb. Het is heel raar maar het is alsof je hersenen geprogrammeerd zijn om elke zwangere vrouw in de massa te ontdekken.
Bieb bieb zwangere vrouw, bieb bieb nog een zwangere vrouw, bieb bieb......

En elke zwangere buik was een steek in mijn hart. Waarom zij wel en ik niet? We vrijden enkel nog op commando en vooral volgens een bepaalde planning op de juiste tijdstippen. 
Het lot wou niet dat ik zwanger werd. Mijn man had er minder last van dan ik. Ik was elke maand toen ik mijn maandstonden weer kreeg zeer ongelukkig en ontgoocheld, nog altijd niet zwanger.

Na 5 jaar proberen, besloten we om ermee te stoppen, om zeker geen extra onderzoeken te laten doen en de natuur zijn gang te laten gaan.
Ik had me er al bij neergelegd dat ik nooit moeder zou worden. Ik liet het los en we vertrokken op vakantie, een super vakantie. Ik heb geen enkele zwangere buik gezien en was met het zwanger worden niet meer bezig. En ja, toen we terugkwamen bleven mijn maandstonden uit. Ik was zo gelukkig. Dat geluk heeft maar enkele weken geduurd want ik kreeg een miskraam. Over dat verlies, verdriet en de pijn daar kan ik ook heel veel over schrijven. Misschien moet ik die ervaring in mijn volgend boek neerpennen. Gelukkig eindigt het verhaal positief want ik werd heel snel weer zwanger van mijn enige zoon, ons mama haar absolute nummer 1.