25 JAAR GELEDEN

Ik keek naar het nieuws gisteren en zag dat het al 25 jaar geleden was dat An en Eefje werden ontvoerd. Wat vliegt de tijd. Ik herinner het me nog alsof het gisteren was. Een verdrietig gevoel ging door mijn lijf en ik kreeg er tranen van in mijn ogen. Betty en Paul Marchal vertelden dat An altijd in hun gedachten bleef maar dat ze toch terug gelukkig konden zijn vooral door hun vier kleinkinderen waar ze heel hard van kunnen genieten. Het is hun gegund. 

Ik bleef met een droevig gevoel zitten omdat ik ongewild met mijn gedachten 25 jaar terug in de tijd zat want toen kochten we dit huis. Ja toen was het nog een 'we' en geen 'ik'. Ik herinner me hoe hard we in dit huis gewerkt hebben om zo fier als een gieter er de eerste nacht te kunnen doorbrengen. Eindelijk slapen in ons eigen huisje. En doordat mijn gedachten in het verleden zaten en ik dacht aan het prille begin van iets dat er nu niet meer was, kreeg ik het moeilijk. En waarom wil ik dit nu vertellen? Om jullie te tonen dat we ondanks we gelukkig zijn en we het goed hebben dat we ons toch kunnen laten meeslepen door onze gedachten. Ons brein kent geen tijd en wanneer we met onze gedachten ergens zitten dan ervaren we dit in het nu en voelen we ons goed of slecht afhankelijk van onze gedachten. In mijn boek kunnen jullie hierover meer lezen in het hoofdstuk 'Je wordt wat je denkt'.

Ik vond het zeer bizar dat ik me zo had laten meeslepen want het was al een tijdje geleden dat ik me nog zo gevoeld had. Gelukkig kunnen we onze gevoelens veranderen door ons denken aan te passen. Ik pinkte mijn tranen weg, dacht dat het mooi was geweest en ik richtte mijn blik terug op het positieve van het verhaal. Zo zie je maar dat ook ik, ik die over 'positief denken' schrijf ook soms overmeesterd word door sombere gedachten. Uiteindelijk zijn we allemaal mensen van vlees en bloed.