DOODGAAN KAN OOK OP EEN MOOIE SERENE MANIER
Zo schoon kan sterven zijn, las ik vandaag in HLN.
Jan
Segers, mijn favoriete columnist, getuigt over zijn vader die voor euthanasie
koos.
Iedereen zal ondertussen wel gelezen hebben dat de
dokters niet schuldig zijn aan gifmoord op Tine N.
Euthanasie blijft een moeilijk onderwerp. Mensen die graag
leven, begrijpen niet dat er mensen zijn die bewust graag dood willen en zeker niet wanneer
het om hun dierbaren gaat. Hoe kunnen ze ons die pijn aandoen, hoe egoïstisch? Maar
afscheid nemen is niet gemakkelijk. Mogen wij mensen die enkel nog naar de dood
verlangen en voor wie de dagen donkerder zijn dan onze nachten, verplichten te
blijven leven om ons dat verdriet te besparen? Is dat niet pas egoïstisch? Ieder zijn eigen mening en respect voor ieders wil.
Het deed me wel denken aan de dood van mijn vader
waarover ik in mijn blog van 20 juni - Dementie: Hoe het begon deel 2 - vorig
jaar nog schreef. Mijn vader heeft niet voor euthanasie gekozen maar wij hebben
wel moeten beslissen om de apparatuur af te zetten. In mijn eerste boek schrijf
ik hoe mooi zijn dood was.
Waar ik achteraf zeer dankbaar voor ben, is dat ik tijdens mijn lijdensweg de band met mijn papa versterkt en verbeterd heb.
Daar ons mama nogal een praatal en heel open is en onze papa meer gesloten, ging ons mama steeds met alle aandacht lopen en bleef onze papa onopgemerkt. Hij was de stille kracht en motor in ons gezin.
Hij had veel verdriet toen ons mama vasculair dement en gehospitaliseerd werd.
Hij besefte dat zijn vrouw waarmee hij 61 jaar getrouwd was en waarmee hij alle lief en leed had gedeeld nooit meer de oude zou worden.
Net zoals ik zat hij in een rouwproces en moesten we allebei accepteren dat ons leven nooit meer hetzelfde zou zijn. Hij was ook ongewild alleen en vanaf nu moesten wij zelf ons plan trekken en de meeste problemen binnens- en buitenshuis alleen zien op te lossen. Wij voelden ons zielsgenoten en hadden veel steun aan elkaar. Wij konden uren praten aan de telefoon terwijl hij vroeger nooit telefoneerde. Wij hadden een diepere band dan ervoor en daar ben ik dus ontzettend dankbaar voor want maanden later werd papa plots heel erg ziek. Hij werd in spoed opgenomen en heeft daar verschrikkelijk hard voor zijn leven gevochten. Zijn wil was sterk maar zijn lichaam niet. Hij was 82 jaar en zijn organen gaven het één voor één op. Mijn zus en ik hebben toen één van de moeilijkste beslissingen in ons leven moeten nemen om de apparatuur uit te zetten. Hij was stervende en zou een pijnlijke dood tegemoet gaan door verstikking en dat konden we hem niet aandoen. Het mooiste cadeau dat wij aan onze papa konden geven was een rustige, pijnloze, vredevolle dood in aanwezigheid van al zijn dierbaren. Wij namen afscheid en hielden zijn hand vast terwijl hij het leven losliet.
Op nog geen 5 minuten zagen wij zijn ziel zijn lichaam verlaten.
Dank u papa omdat je zo snel gegaan bent, dank u papa omdat je ons de pijn van het waken bespaard hebt. Deze gebeurtenis was zo pijnlijk dat ik daar ter plaatse mee met hem aan het sterven was en tegelijkertijd ook zo vredevol, zo spiritueel en zo mooi.
Ik ben vooral dankbaar voor de mooie serene dood van onze papa. Hij heeft niet onnodig moeten lijden en is vlug heengegaan. Dat gevoel van dankbaarheid schenkt mij ook geluk.
Reacties
Een reactie posten