WANNEER ZIE IK JE NOG EENS?

Ik was benieuwd hoe het met ons mama ging nu ze terug in de home is en ik belde naar haar afdeling. Ze had goed gegeten maar ze had buikpijn en alles was er terug uitgekomen en ze lag op bed te rusten. Oh neen, ze gaat toch geen buikgriep krijgen, waren de eerste gedachten die door mijn hoofd spookten. Maar ik ken ons mama en weet dat zij een zeer zwakke maag heeft en op bevel kan overgeven. Dus suste ik mezelf dat ze waarschijnlijk te veel gegeten had en dat het eten te zwaar op haar maag lag. Ik vroeg hen me te verwittigen indien het niet beterde of erger werd. 

Gelukkig kreeg ik geen telefoontje dus belde ik zelf nog eens om te informeren. Het was beter en ze gaven de telefoon door. Ze klonk heel goed maar ze vroeg direct wanneer ze me nog eens zou terug zien?
Ik vertelde haar dat ik gans de week elke dag bij haar gezeten had maar dat wist ze niet meer. Ze wist ook niet dat ze in het ziekenhuis gelegen had. Ze bleef maar vragen wanneer ik nog eens langs kwam en dit deed me veel hartpijn want ze gaf me het gevoel dat ik haar verwaarloosde.

Het liefst zou ik elke dag naar haar gaan net zoals de afgelopen week maar dan heb ik geen eigen leven meer. 
Ik heb deze week thuis niets gedaan, enkele afspraken moeten afzeggen, niet kunnen gaan sporten, geen grote boodschappen kunnen gaan doen en heel mijn planning aangepast. Dus was ik blij dat ik vandaag eindelijk tijd had om naar de dokter te gaan, de nodige boodschappen te doen en in Leuven nog eens te gaan lunchen met mijn zus en schoonbroer en mijn neef en zijn vrouw.

Maar ik krijg een schuldgevoel wanneer ze me smekend vraagt wanneer ik nog eens langs kom omdat ik weet dat ze vergeten is dat ik geweest ben en het voor haar lijkt alsof het lang geleden is. Dit is een puntje waar ik terug moet aan werken.  Hoe graag ik haar ook zie en hoe graag ik ook bij haar wil zijn, ik mag mezelf niet verwaarlozen en ik moet terug overschakelen naar mijn eigen levensritme om gelukkig en gezond te blijven.