IK BEGIN HET TE VOELEN

Dag vijf : ons mama was vandaag verwarder dan anders. Ze vroeg non-stop naar haar bril en ik bleef maar herhalen dat ze geen bril meer nodig had en dat ze beter zonder bril zag. Maar hoe vaak ik het ook zei, het hielp niet want ze bleef maar naar haar bril vragen. Ik wist niet hoe ik het haar kon doen snappen.  De verpleegster van dienst hoorde onze conversatie en kwam binnen om me te vertellen dat het geen zin had dat ik dit bleef herhalen want dat ons mama op dat ogenblik in een zeer verward moment zat waar ze het toch niet begreep en het zeker niet kon onthouden. En ze had gelijk. Ze vertelde me ook wanneer ons mama zo druk was dat ik daar niet mocht op ingaan en gewoon kalm moest blijven, over iets anders beginnen zodat zij ook kalmer zou worden. Ze deed het voor en ons mama werd heel kalm. Ze vroeg niet meer naar haar bril. Ze veranderde van een zeer verwarde vrouw in een lief gelukkig moedertje.

Oh ja, het toeval wil dat er een verzorgster van de home net haar stage doet in het ziekenhuis op ons mama haar afdeling, hoe leuk. Het doet me altijd veel plezier wanneer ik zie dat de mensen zeer liefdevol naar ons mama toe zijn. 

Ik begin die vijf dagen te voelen. Ik moet me harder concentreren en voel dat mijn hoofd vol zit. Het is examenperiode en mijn dagelijkse routine is helemaal in de war. Momenteel word ik eventjes geleefd maar ik weet dat dit tijdelijk is en ook weer voorbij gaat.  

Ik blijf jullie informeren over ons mama. Indien ik geen tijd heb om mijn verhaal te schrijven dan post ik wel een berichtje op mijn Facebookpagina. Ook indien ik nieuws heb over mijn boek. Mijn boek dat nu eventjes op de achtergrond geschoven is omwille van ons mama. Maar deze keer zet ik door en laat ik me niet meer ontmoedigen door de omstandigheden.