MET ONS MAMA NAAR DE SPOED

Gisteren verliep mijn dagje helemaal anders dan gepland. Mijn zoon had heel vroeg examens dus zette ik hem aan de campus af en reed ik door naar ons mama. Ze sliep nog en ik ging achteraan op haar bed zitten. Ik las de krant en af en toe werd ze wakker, keek ze me aan en werd ik beloond met haar mooiste glimlach. Ik kan niet omschrijven hoe teder en liefdevol die lach was maar je kan het het best vergelijken met de glimlach van een baby die je helemaal doet smelten. Ik heb daar anderhalf uur op haar bed gezeten en toen hebben ze haar wakker gemaakt om haar te wassen en te gaan eten. 

Ze zat nog maar net aan tafel en ze viel weer in slaap. Ze zei dat ze zich niet zo goed voelde en heel graag terug naar haar bed wou en net op dat moment kwam de dokter binnen met haar bloedresultaten. Die waren niet goed want ze had een zeer hoge ontstekingswaarde. Ik vroeg aan de dokter wat zij zou doen moest ons mama, haar mama zijn? Ik belde vlug nog even naar mijn zus voor haar mening en toen besloten we haar toch naar de spoed te doen met een brief met de nodige instructies. Geen overbodige onderzoeken, een kamer op geriatrie waar ze gewoon zijn om met mensen om te gaan die aan dementie lijden et cetera. Maar ja het is niet omdat dat op papier staat dat ze dat ook doen natuurlijk. 

Ik reed met ons mama naar Gasthuisberg en in de auto was er geen connectie, ze zat er als een zombie bij. Gelukkig was het op de spoed niet te druk en was ik bij haar want de vragen die allemaal gesteld werden, snapte ze niet. Ze wist zelfs niet waar ze was. In haar wereldje zaten we overal behalve in het ziekenhuis. Ik heb de gekste verhalen mogen horen. Ik zei haar dat het eigenlijk niet uitmaakte waar we waren als we maar op een plek waren waar ze goed voor ons zorgden. En dat bevestigde ze. Ze vroeg vaak naar haar moeder die al meer dan veertig jaar overleden is en het grappigste van al was dat ze naar haar sigaretten zocht. Ze rookt al 28 jaar niet meer. 

Ik wou bij haar blijven omdat elke verandering voor haar zo verwarrend is en ik haar zou kunnen sussen zodat ze zich niet alleen en angstig voelde.  Maar om 14h00 reden ze met haar weg voor allerlei onderzoeken en mocht ik niet meer blijven. Ik reed naar Leuven waar ik met mijn zus afsprak om daar een lekker tasje koffie te gaan drinken tot het volgende bezoekuur.  

Toen het tijd was, reed ik terug naar de spoed waar ik een zeer wakkere moeder aantrof die helemaal niet meer suf was. Ze besefte wel niet dat ze in het ziekenhuis lag en ze dacht dat ze thuis was. Ze begreep niet wat al die mensen in haar huis deden. "Dat is hier toch proper hé want ik wil niet dat die mensen denken dat ik een vuil vrouw ben? En zeg eens dat ze mijn tv terug op zijn plaats moeten zetten!" Ja, onze conversaties waren best wel grappig. 

Het bezoekuur was voorbij maar ik bleef zitten omdat ons mama te verward was. Ik dacht ze zullen me wel buiten jagen maar dat gebeurde gelukkig niet. En zo kon ik met haar mee toen ze 's avonds nog een kamer toegewezen kreeg. Ze ligt jammer genoeg niet op geriatrie omdat daar geen plaats was. 

De verpleegster van de bruine afdeling verwelkomde ons zeer hartelijk en ik voelde dat het goed was. Ons mama kreeg zelfs warme kousen en ik had de gelegenheid om alles te briefen. Toen ik om 21h00 vertrok dacht ze dat ze mee naar huis mocht en begreep ze niet dat ik haar daar achterliet. Ik probeerde voor de zoveelste keer uit te leggen dat ze in het ziekenhuis lag om te herstellen van een longontsteking. Ja, ondertussen wist ik dat ze een longontsteking had. Het stukje net achter haar hart is serieus geïnfecteerd. 
Het is niet de eerste keer dat ze een longontsteking heeft maar wel op deze gezegende leeftijd. Gelukkig is ons mama een harde tante en hoop ik dat ze sterk genoeg is om te genezen zodat ze toch nog een beetje kan genieten. 

En zo kwam het dat ik gisterenavond geen energie meer had om dit verhaal nog te schrijven.