WAAR IS ONZE PA?

Dag 6: 

Ons mama was vandaag vele rustiger dan gisteren. Haar dementie heeft natuurlijk weer een extra knakje gehad en ze leeft meer en meer in haar eigen wereldje en tijdzone. Ze vroeg constant naar onze papa wat natuurlijk niet gemakkelijk is omdat we haar geen verdriet willen aandoen.  Het is moeilijk om daar een deftig antwoord op te geven. De ene keer zeggen we dat hij werken is, de andere keer is hij gaan eten enzovoort. Maar soms vraagt ze of hij dood is en daar kan ik spijtig genoeg geen nee op zeggen. 

Ze vergeet ook dat ze in het ziekenhuis ligt en het ene moment zit ze in Wilsele, dan weer in Holsbeek om vijf minuten later in Pellenberg te zitten waar ze opgegroeid is. De plaatsen en tijden lopen kris kras doorheen in haar hoofd. Ze heeft ook geen flauw idee of het ochtend of avond is. 

Vandaag had ze wel veel last van haar reuma en dat kwam omdat ze haar pijnstillers niet gekregen had. In de computer stond een pijnstiller enkel wanneer ze pijn heeft terwijl ze er sowieso drie per dag moet krijgen en nog een vierde wanneer ze veel pijn heeft. Ons mama kan het allemaal niet meer onthouden en weet ook niet welke medicijnen ze allemaal krijgt. Maar omdat het zeer lang geleden was dat ze nog zoveel pijn had, vroeg ik aan de verpleging of ze haar pijnstiller al had gehad omdat ik dit zeer raar vond. Niet dus!

En dat is dus de reden waarom ik elke dag op bezoek ga. Door de dementie kan ze voor zichzelf niet meer opkomen. Ze weet het allemaal niet meer en het enige wat voor haar zeer vertrouwd is, zijn wij, haar kinderen. Dus gaan mijn zus en ik elke dag naar het ziekenhuis. Toen mijn zus deze middag aankwam stonden haar medicijnen nog op de kast. Ze hadden ze haar niet toegediend en ons mama die beseft niet meer dat ze die moet nemen. Sommige verpleegsters doen dat super goed en zijn heel lief terwijl anderen snel binnen en buiten gaan en geen tijd maken. En daarom hoop ik dat ze vrijdag terug naar de home kan waar er meer controle is en waar iedereen haar kent.