DEMICLOWNS
 |
| Foto uit HLN 12/11/19 |
Hebben jullie al gehoord van
een demiclown? Nee, ik tot gisteren ook niet.
Gisteren las ik toevallig in
HLN het artikel: “Na de cliniclowns:
demiclowns voor mensen met dementie. Mensen met dementie zitten
doorgaans in hun eigen wereldje en hebben aan verbeelding geen gebrek. Het
lijkt dus vreemd dat er clowns bestaan die hen nog wat komen verstrooien. Maar
dat is het niet. Demiclowns willen niet de plezante uithangen, maar proberen
troebele geesten weer op te helderen, al is het maar voor even. En verrassend
hoe dat soms lukt.”
Meer info hierover vind je op http://www.demiclowns.be/
Ik probeerde me voor te stellen
hoe ons mama op deze demiclowns zou reageren. Ze zou het wel leuk vinden want
alles wat kleine kinderen leuk vinden, vindt zij ook leuk. Maar vandaag zouden
ze op haar geen vat gehad hebben.
Normaal moest ik met haar naar de oogarts
gaan maar mijn zus belde me dat ons mama te zwak was. Ze kon zelfs niet stappen
en moest in de rolstoel vervoerd worden. Ik ben dan onmiddellijk na mijn werk naar
de home gereden om te zien hoe het met haar ging en ik moet zeggen dat ik toch
wel geschrokken was. Zondag was ze al zeer verward maar vandaag was ze nog
suffer en helemaal afwezig.
Ik probeerde de situatie in
te schatten door haar foto’s te laten zien maar de helft van de tijd staarde ze
in het niets en moest ik vragen of ze nog wakker was. Wat ook zeer opmerkelijk
was, was dat ze haar kleinzoon niet meer herkende. Via omwegen lukte het dan wel
maar haar oogappel niet meer herkennen is toch weer een stapje achteruit. Ik
had het er heel moeilijk mee maar hield me sterk. Het besef dat haar tijd hier
korter en korter wordt en misschien eens sneller zou kunnen daar zijn, deed me
hartpijn. Ondertussen heeft ons mama al zes jaar speciale zorgen nodig en heeft
dit mijn leven toch wel enorm beïnvloed. En hoe groot de zorg voor haar ook is,
ze blijft van ontelbare waarde.
Reacties
Een reactie posten