TRANEN ZIJN...

Zoals jullie weten haal ik vaak mijn inspiratie uit de krant net zoals vandaag uit een interview met Dirk De Wachter, psychiater en hoogleraar.

"Het is niet omdat ik erover orakel dat ik het beter doe dan de rest."

En ik ben zo blij met deze stelling van hem omdat ik soms ook dat gevoel heb vooral wanneer het even tegenzit.  Net zoals nu - een maand na het overlijden van ons mama - wanneer Juliette, mijn geadopteerde zwerfkat, sukkelt met borstkanker. Ik weet zo goed wat ik moet doen om mijn droevige gevoelens om te zetten in leukere en dat ik me vooral moet focussen op het positieve. Ja, dat weet ik, maar voor de eerste keer in mijn leven wil ik die gevoelens eens niet ombuigen. Ik wil ze beleven, ik wil rouwen en ik wil eens goed kunnen huilen. Daar is niets mis mee. Hoe meer ik voel, hoe meer ik over mijn ervaring kan vertellen en anderen kan inspiteren. Wat ik vooral niet wil is blijven hangen in de storm van emoties die heel mijn lichaam door elkaar schudt. 

Maar niet getreurd, ik voel me ondanks deze emotionele storm ook zeer gezegend. Want voor het eerst in mijn leven ben ik me bewust van de sterkte die binnenin me zit. Ik twijfel niet langer en weet dat het goed komt. Ik bewandel eindelijk mijn eigen pad wel met vallen en opstaan maar de tranen laten me voelen dat mijn hart niet van steen is en dat ik niet verbitterd geworden ben. Ik ben een gelukkige vrouw.