HOOP DOET LEVEN

Vandaag is de eerste dag dat ik niet gehuild heb. Ik stond super nieuwgierig op want de dierenarts had gezegd dat het met Juliette alle kanten uit kon gaan. Maar ik zag dat het beter was. Ze stond voor de deur klaar om te eten en ze ademde beter. Er zat weer wat meer leven in. Ze is vandaag zelfs heel eventjes buiten op wandel bij de buren geweest maar dat had haar meer energie gekost dan verwacht want ze was zeer kort van adem toen ze na tien minuten later terug kwam.

Ik heb haar zelfs mogen aaien wat ze niet altijd toelaat. Ze heeft goed gegeten en enkele keren in huis rondgewandeld. Dus ik ben blij dat de spuitjes toch hun werk doen. Ik heb geen glazen bol en weet niet wat het morgen zal zijn maar ik ben zo dankbaar dat ze vandaag een betere dag had. De kanker gaat niet weg en ik weet dat we haar zullen moeten afgeven maar ik hoop dat het nog niet voor direct is zodat we allebei nog een beetje kunnen genieten van elkaars gezelschap. Juliette heeft niet alleen mijn hart uit lockdown gehaald maar heeft ook de dierenvriend in me weer wakker gemaakt. 

Het leven is zoals een achtbaan en dat heb ik al vaak geschreven. Maar wat ik de laatste weken vooral geleerd heb is, dat ik mezelf ook mag laten rouwen en ook de minder leuke gevoelens mag toelaten. Het is zoals Dirk De Wachter zegt: "Een klein beetje ongelukkig zijn, dat is de kunst van het leven."