HUIS OP STELTEN

Ik was mijn blog aan het schrijven toen Marcelle mijn huis op stelten zette.

En met op stelten bedoel ik in rep en roer. Ze vloog als een dolenthousiaste wildebras door het huis, en ik schrijf 'vloog' omdat ze zo razendsnel is. Ik zag ze iets achterna zitten en ik slaakte een enorme gil omdat ik niet wist wat het was, maar het leefde. Ik zag ook een spoor van donkere pluimpjes en toen wist ik dat het een vogel was. Die vogel was in volle paniek net zoals ik want als er nu iets is waar ik hysterisch van word dan is het van een vogel dat rond mijn hoofd fladdert. Gelukkig schoten Noa en Pépé me te hulp want ik ging de vogel die zich ondertussen goed verstopt had niet pakken. Heel mijn huis lag vol met pluimen maar de vogel was gaan vliegen. Ze vonden hem niet. 

Pépe ging terug naar huis en ik bleef hier achter met die vogel ergens in mijn living. Gelukkig vond zoonlief een beetje later de heggemus in de kerstboom maar bij elke poging hem te pakken vloog die weg met Marcelle er achteraan en iedere keer had ze hem te pakken maar ze liet hem ook steeds los. Ocharme dat beestje. Toen besloot ik mijn grote venster die moeilijk weer dichtgaat, toch open te zetten en zo konden we dat vogeltje bevrijden uit de klauwen van Marcelle. Wat een belevenis. Achteraf konden we er goed mee lachen want dit had prachtige tv geweest. Dus mijn blog die normaal voor vandaag was, is voor morgen want dit verhaal is te hilarisch om er niet over te schrijven. En zo had ik gisteren bijna een dode spitmuis in mijn handen omdat ik dacht dat het haar speelmuis was.