DE HEUVELS DIE WE BEKLIMMEN

De examens zijn voorbij en volgens zoonlief zouden ze allemaal oké moeten zijn dus gedaan met extra vroeg op te staan. Nu de resultaten nog afwachten. 

Een uurtje langer in bed heeft me goed gedaan. Het is nu 10u en ik heb net gedaan met mijn ontbijt, een geroosterde meergranen boterham met schijfjes banaan. En terwijl ik ontbijt, lees ik de krant digitaal. Maar vandaag ben ik niet verder dan de voorpagina geraakt want er waren twee koppen die me tot nadenken zetten en me inspireerden mijn pen te pakken. 

Als het niet voor het geld is, waarom laat Gert Verhulst zich dan filmen in onderbroek?
 

 Hilde Crevits: "Ik wil alles onder controle hebben. Dan moet ik niet bang zijn."

Ik deed mijn ipad dicht en begon te schrijven. Ja, waarom laat Gert Verhulst zich filmen? Het zijn ten eerste mijn zaken niet, als hij wilt gefilmd worden dan is dat zijn zaak welke reden het ook heeft. Maar mijn gedachten dwaalden af naar mezelf. Waarom schrijf ik over mijn leven en stel ik me zo bloot op het wereldwijde web? Zeker en vast niet voor het geld want ik verdien er niets aan.  Het is zoals Amanda Gorman, het meisje in de kanariegele jas die haar gedicht 'The hill we climb' voor de president van Amerika voordroeg, het zo mooi zei:

Als de dag komt, vragen we ons af: waar kunnen we licht vinden in deze eindeloze schaduw?

Als de dag komt, stappen we uit de schaduw, vurig en onbevreesd.

Het nieuwe ochtendgloren floreert wanneer we het bevrijden.

Want er is altijd licht, als we maar dapper genoeg zijn om het te zien,

als we maar dapper genoeg zijn om het te zijn.

 

Als we maar dapper genoeg zijn om het licht te zijn. Dat licht wil ik graag voor anderen zijn. Ons mama heeft me twee belangrijke waarden meegegeven.

Wie geeft wat hij heeft, is waard dat hij leeft en wie goed doet, goed ontmoet. Ik geloof zo hard in deze waarden en in coronatijd krijgen ze nog meer kracht. 

Als de dag komt, vragen we ons af:
waar kunnen we licht vinden in deze eindeloze schaduw?

Het verlies dat we meedragen, de zee die we moeten doorwaden,
we trotseerden de buik van het beest. Die dag, ja die dag herinner ik me nog zoals gisteren. Ik zocht naar het licht en heb figuurlijk de zee doorwaad op zoek naar dat kleine lichtpuntje van hoop. De hoop dat het leven weer draaglijker zou worden en dat het licht ooit weer zou schijnen. Ik heb het beest getrotseerd en draag er de innerlijke littekens van die af en toe ongepast weer jeuken en me terugflitsen naar de tijd dat ik het licht zocht. Gelukkig heb ik geleerd hoe de heuvel te beklimmen met al zijn valkuilen en af toe strompel ik nog wel eens. Maar het beest heeft me niet klein gekregen maar sterker gemaakt. En sterker dan ooit beklim ik de heuvel.

Ongelooflijk hoe twee krantenkoppen en een gedicht mij inspireren en me heel veel stof tot nadenken geven. Zoveel dat ik nu verder ga schrijven aan mijn boek.

Hieronder de link voor wie graag het hele gedicht van Amanda leest.

https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2021/01/21/ze-overwon-een-spraakgebrek-vond-een-uitlaatklep-in-poezie-en-d/