HELSE PIJN VOOR DE ULTIEME BELONING

19 jaar geleden werd ik moeder van een geweldige zoon die ik onmiddellijk na zijn geboorte liever zag dan mezelf. Maar voor hij zijn eerste levenslicht zag, mocht het licht van mij gedoofd worden. Wanneer je denkt, hier mag het stoppen, nu mag de wereld vergaan, het hoeft niet meer want ik geef het op, net op dat moment komt de verlossing.

Je moet als het ware eerst de hel tegengekomen zijn om de hemel te kunnen en willen waarderen.

Twee maal in mijn leven heb ik alles willen opgeven, wou ik dat de pijn stopte en dat de wereld verging.  Niets kon me nog schelen zolang de pijn maar stopte!

De eerste keer was tijdens mijn bevalling.  PIJN, zoveel pijn had ik nog nooit gevoeld. Hevige weeën die elkaar om de minuut opvolgden, geen tijd om te recupereren en maar puffen en puffen. Uren heb ik in bad gezeten om de zwaarste pijn op te vangen. Mijn vel was helemaal gerimpeld en zweten dat ik deed van dat warme water. Ik kan niet beschrijven hoe pijnlijk en vermoeiend mijn bevalling is geweest. Ik was er met volle moed aan begonnen en daar ik niet kleinzerig ben, zou ik deze pijn wel aankunnen.

Met heel veel trots en kracht zoals een echte leeuwin ben ik eraan begonnen en heb ik 7 uur de pijn die om de minuut de kop opstak, getrotseerd totdat ik brak. Ik gaf het volledig uitgeput en verslagen op. Ik kan niet meer, ik kan niet meer, schreeuwde ik zeer luid binnensmonds, ik ga kapot mijn rug gaat het begeven, a.u.b. laat het stoppen, laat de wereld vergaan, het hoeft voor mij niet meer! STOP DE PIJN!

Net op dat moment zei de gynaecoloog na anderhalf uur persen en na het kapot trekken van de zuignap, als de baby nu niet komt dan wordt het een spoedoperatie want er is gevaar voor de baby!

Dat zinnetje schudde mij wakker! Het leek alsof er op dat moment één of andere oerkracht door mijn hele lijf ging! Waar deze kracht plots vandaan kwam weet ik niet maar wat ik wel weet is dat ik alle kracht van de wereld in één perswee gegeven heb en floep daar was mijn zoon.

Ongelooflijk, raar maar waar en de pijn? Die was plots helemaal weg.

Ik heb nog 2 dagen geradbraakt in bed gelegen van de zware inspanning en ook omdat de vroedvrouw met haar knieën op mijn buik gezeten had om mee te helpen duwen.

Achteraf zei ze me dat zij ook enkele dagen spierpijn had gehad en zo’n bevalling waarbij de gynaecoloog zelfs de zuignap kapot getrokken had nog nooit meegemaakt had!

Jullie zullen nu denken waarom ik geen epidurale verdoving genomen heb! Ik dacht het zonder aan te kunnen maar na 3 uur afzien, had ik toch besloten om er eentje te vragen. Ik heb er uren op gewacht op het verlossende spuitje maar het is niet gekomen. De vroedvrouw dacht dat de gynaecoloog iemand zou sturen en de gynaecoloog dacht dat de vroedvrouw iemand gevraagd had. Groot en zeer pijnlijk misverstand. 

Gelukkig ging het licht toen niet uit en werd het afzien beloond met een prachtige zoon. Maar ik weet één ding, buiten het immense verdriet dat 13 jaar later zou volgen, is er voor mij geen enkele pijn geweest die te vergelijken was met die van mijn bevalling want dat was voor mij een 15/10.