EEN DAGJE LATER

Een dagje later en ze was haar verjaardag al vergeten. Ik ben speciaal tegen het avondeten naar ons mama gereden om haar doen te eten en haar goed te laten aerosolen. Met heel veel tegenzin en heel veel gezeur heeft ze toch een boterham wil eten. De bewoners vertelden dat ze het spijtig vonden dat we de mooie versiering hadden weggedaan en ons mama viel uit de lucht.

- “Welke versiering?”

- “Die van je verjaardag!”

- “Hoe, wanneer was ik dan jarig?”

- “Gisteren, we hebben toch een feestje gehouden, bingo gespeeld en pannenkoeken gegeten.”

- “Waar was ik dan?”

- “Hier bij ons”, antwoordde ik en ik liet haar de foto’s zien. Ze schrok en moest wel lachen met de gekke hoed op haar hoofd. 

The day after en ze is het allemaal vergeten. Langs de ene kant is het jammer maar langs de andere kant heeft ze er op het moment zelf toch van genoten. Na het avondeten hebben we domino gespeeld met de dames die geen zin hadden om al naar hun kamer te gaan. Dat missen ze een beetje wat animatie het ’s avonds want niet iedereen gaat graag vroeg naar bed.  Ik vertelde hen dat ik dat wel vaker zou willen komen doen maar dat ik niet in de buurt woon en dat ik ook moet gaan werken. En ons mama antwoordde direct dat zij dat ook niet elke dag kon want dat zij ook moest gaan werken. 

“Moet jij ook gaan werken?”, vroeg ik haar.  Maar ja, je weet dat toch!”, antwoordde ze zeer verontwaardigt omdat ik dat niet wist. De dames aan tafel die speelden het spelletje mee en zeiden me dat ons mama dacht ze nog thuis woonde en jong was.

En dat is nu de dementie van ons mama. De ene keer leeft ze in het verleden en de andere keer is ze goed mee. Wat wel zeer bizar is dat ze zichzelf niet meer herkent op foto’s van twintig jaar geleden. Ze denkt dat het haar moeder is. De foto’s van vijftig jaar geleden die herkent ze wel.