DANK U SINTERKLAASJE

Vandaag vieren we Sinterklaas maar die goede man brengt mij al jaren niets meer. Mijn laatste cadeautje dat ik van hem kreeg, was in 2000. En wat voor eentje! Ik herinner me het nog alsof het gisteren was. Ik was 8,5 maand zwanger en oma ging met mij naar de shopping om pantoffels te kopen voor in het ziekenhuis. De bevalling was pas voorzien voor 18 december dus ik had nog tijd.

In de shopping moest ik regelmatig halt houden omdat mijn staartbeentje plots fel pijn deed. Ik kon niet verder stappen en dat gebeurde toch enkele keren. Oma die vond dat niet normaal en merkte op dat dit wel eens weeën konden zijn. “Weeën, hoe kom je daar nu bij?”, vroeg ik haar verwonderd, “weeën aan mijn gat zeker”, lachte ik en we gingen naar huis.

Maar toen ik die avond ging slapen, voelde ik ze plots vele heviger. Om de tien minuten waren ze daar. Tijd om naar het ziekenhuis te vertrekken. In de auto volgenden de weeën elkaar sneller en sneller op. 

  

Ik had prenatale kiné gedaan en de kinesite had me geleerd wat ik moest doen om een wee op te vangen om daarna gewoon rustig verder te kunnen doen waarmee ik bezig was. Rustig verder doen, ik kon helemaal niet rustig verder doen want er was in totaal geen pauze. Ik deed mijn ademhalingsoefeningen alsof mijn leven ervan afhing en had helemaal geen tijd om tussen de weeën tot rust te komen. Van een sinterklaascadeau gesproken. Het echte cadeautje kwam pas in de ochtend vele uren later en na vier uur in een warm bad gezeten te hebben om die helse weeën die Sinterklaas me gebracht had te kunnen opvangen.

Dank u Sinterklaasje!