“Soms wordt het allemaal eventjes te veel” zingt Xander de Buisonjé. En ondanks ik me in de eerste lockdown voorgenomen had om het allemaal een beetje rustiger aan te doen, heb ik de indruk dat ik nog meer hooi op mijn vork neem dan voorheen. Zoveel hooi zelfs dat mijn schouders het letterlijk en figuurlijk niet meer kunnen dragen. Ik moet me dringend herpakken en een gezonder evenwicht zoeken en vooral dingen doen die me energie geven.
Die extra energie kreeg ik in lockdown 1 van de zon, mijn tuin en Juliette. Ondertussen heeft Juliette me Marcelle gebracht die raar maar waar even pittig is als haar baasje. Ze geeft me heel veel liefde maar ook heel veel extra werk.
Overal zit ze in of aan en wanneer ik aan het werk ben dan kan ze zo zeuren en om aandacht vragen dat het soms zoals Xander zo mooi zingt, allemaal eventjes te veel wordt. Ik heb hier duidelijk nog een les te leren, de les van minder zorgzaam te zijn en van alles perfect te willen doen. Die miss perfect die ik dacht goed onder controle te hebben, is een hardere tante dan ik dacht. Want door haar heb ik de laatste tijd vaak het gevoel van te veel te MOETEN en te weinig te kunnen en dat is niet goed. Ik zou beter zingen van ‘Laat het los, laat het gaan…’
En terwijl ik dit hier schrijf, ligt Marcelle te slapen naast mijn toetsenbord en dan denk ik hoe schattig en voel ik zoveel liefde dat vergeet ik dat ze me vandaag bijna gek gemaakt heeft met haar gemiauw.
Reacties
Een reactie posten