VAN EEN DRUKKE WIJK NAAR EEN ALLEENSTAAND HUIS

Mijn hart lag al die jaren in de wijk maar hier is mijn zoon geboren.

Opgroeien in de wijk was fantastisch zeker als kind. Je was er nooit alleen. Je kwam buiten en er was wel altijd iemand om mee te spelen. We vormden er een gemeenschap. Een buurt waar er steeds iemand was om te helpen. Lukte iets niet, even aan de buren vragen. Je vond er altijd een schouder om op te huilen en ook de nodige steun.

Die samenhorigheid is in onze huidige maatschappij een beetje verloren gegaan en dat is zeer jammer want het gevoel ergens bij te horen, maakt je minder eenzaam. Ik had nooit gedacht ooit mijn geboortedorp om te ruilen voor een andere gemeente. Ik volgde de liefde en verhuisde van de wijk naar ons wit droomhuis op de steenweg waar maar vier huizen stonden. Vier huizen met in totaal zeven mensen, wij inbegrepen. In de wijk woonden links en rechts naast ons al zeven mensen in elk huis en over ons acht. Dus ik verhuisde van een dichtbevolkte gezellige buurt waar er altijd wel iets te beleven viel naar een kalmere.  

Ik voelde me er een prinses maar een prinses in een gouden kooi. Gelukkig woonde mijn schoonouders naast de deur waar ik ieder moment kon en mocht binnen springen maar het was wel even wennen aan het afgelegen en verder weg wonen. Ik moest er voor alles de auto nemen.  In de wijk kwam je buiten en je had er je babbel al was het maar voor vijf minuten. Hier zat ik alleen en wanneer ik vijf minuten tijd had, miste ik de wijk, de gezelligheid, de mensen, mijn vrienden, mijn familie, mijn geboortedorp… 
Maar alles went ook het alleen zijn en het afgelegen wonen. Ik begon mijn eigen leven te leiden en me meer en meer af te zonderen van mijn oude buurt en vroegere leven. Ik leefde enkel nog voor mijn gezinnetje. Tot op de dag dat mijn droomgezin als een donderslag ineens onverwachts als een kaartenhuisje in elkaar stortte.

Tegenwoordig hoor je heel veel over burn-out en depressies. Maar hoe zou dat komen? Iedereen leeft in zijn eigen wereldje, is met zijn eigen ding bezig en niemand heeft nog tijd voor iemand anders. De samenhorigheid en het eenvoudige leven van vroeger is weg. De druk is zo groot geworden dat veel mensen bezig zijn met overleven in plaats van te leven. Ze gaan met twee werken om hun huis te kunnen afbetalen en om zich de ‘nodige luxe’ te kunnen permitteren. De buren aan de overkant die hebben een dikkere wagen en hun gras ziet er toch zo prachtig groen uit! Dus willen velen dat ook! Ze willen meer en meer en hebben nooit genoeg en ondertussen zijn ze bang te verliezen wat ze hebben. Daar word je toch ziek van?

De Dalai Lama zegt: “We offeren onze gezondheid op om rijker te worden. En dan offeren we onze rijkdom op om weer gezond te worden.”

Soms is een stap terug, zoals ik gedaan heb, een grote stap vooruit. Eenvoudiger leven en terug naar de essentie gaan om te beseffen wat echte rijkdom is. Mijn rijkdom is een goede gezondheid, de liefde van en voor mijn dierbaren, de vriendschap en steun die ik krijg van mijn allerbeste vriendinnen, de zon die schijnt, tijd om ervan te kunnen genieten en een dak boven mijn hoofd. Meer heb ik echt niet nodig om gelukkig te zijn.