DEMENTIE : Met veel hartpijn je moeder naar het rusthuis brengen.

Ons mama die al een tijdje dementerend is, heeft toen onze papa gestorven is nog zestien maand alleen in haar huis gewoond. We hebben vroeger voor ze dement werd, moeten beloven dat we haar nooit in het ‘gesticht’ zoals zij het rusthuis noemde, zouden steken. Ja voor mensen van haar generatie is het rusthuis een 'oudpekeshuis' waar je je ouders dropt wanneer je er van af wilt zijn. Maar dat is een totaal verkeerd beeld. Ons mama woont ondertussen al meer dan twee jaar in haar ‘kasteel’ zoals ze het nu noemt. Zij heeft haar gedachte over dat gesticht in de positieve zin veranderd waarvoor ik haar bewonder want ik weet dat leren anders denken niet altijd even gemakkelijk is. Maar als iemand van bijna 90 het kan .....

Ik kan je vertellen dat mijn zus en ik veel hartpijn hadden en een enorm schuldgevoel toen we haar die bewuste dag naar het rusthuis brachten. Zeker omdat we onze belofte niet hebben kunnen houden. Wie had ooit gedacht dat ons mama, zo een intelligente vrouw met een olifantengeheugen, haar verstand zou verliezen? We hebben geprobeerd haar zo lang mogelijk thuis te houden maar dat werd erger en erger. Zij kon niets meer onthouden, nam haar medicatie, die ik voor haar voor een ganse week had klaargemaakt, totaal verkeerd in omdat ze niet meer wist welke dag het was en of ze nu haar pillen genomen had of niet, dus nam ze deze vaak dubbel of die van de avond in de ochtend en vice versa.  Ze lag constant in het ziekenhuis omdat ze haar medicatie niet goed nam. Ik had ook overal papiertjes opgeplakt hoe de radiator, de microgolf, de tv en alle andere toestellen werkten. Maar de tv bleef ze maar ontregelen en wanneer ze te warm had, draaide ze de radiator verder open in plaats van dicht. Ik had ook briefjes op de wc-deur geplakt met het uur dat ze haar kwamen halen om naar de dagopvang te gaan. Elke dag stond ze veel te vroeg aan de deur te wachten.  Gelukkig bestaat er een dagopvang voor ouderen. Ze krijgen daar eten, de nodige verzorging en animatie. Maar ons mama zag die briefjes niet meer, ze keek erover. Ik had ook een schriftje gemaakt met alle nuttige info maar dat schriftje vergat ze. Ze vergat echt alles.

Mijn zus die bij haar in de straat woonde ging dagelijks bij haar kijken en ik ging zo vaak ik kon maar ik woonde niet in de buurt en moest ook gaan werken en voor mijn zoon zorgen. Elke ochtend en avond belde ik haar om te vragen of alles in orde was. Ik stond op met haar in mijn gedachten en ging met haar in mijn gedachten slapen, zo bezorgd was ik om haar. En wanneer ze de telefoon niet opnam, belde ik ongerust naar mijn zus en die ging dan met een bang hart kijken. Mijn zus en ik beseften dat dit niet langer houdbaar was. Wij waren allebei kapot van bezorgdheid. En elke keer we over een home durfden spreken, werd ze zeer kwaad.  Ja gemakkelijk was het niet. Ons hart wou haar zo lang mogelijk thuis houden maar ons verstand vertelde iets anders. Het was niet meer gezond en veilig voor haar om nog alleen te wonen want alle hulp stuurde ze weg omdat ze dacht dat ze nog voor zichzelf kon zorgen. 

Toen gebeurde er een geluk bij een ongeluk. Ons mama werd voor de zoveelste keer weer in het  ziekenhuis opgenomen en daar beslisten de dokters dat ze niet meer alleen naar huis mocht. We moesten een oplossing voor haar zoeken. Gelukkig was er net een plaats vrijgekomen in het rusthuis waar ze al in de dagopvang zat. Met vele mooie woorden hebben wij haar dan proberen uit te leggen dat ze voor een lange tijd naar het rusthuis moest om weer op kracht te kunnen komen. Een leugentje om bestwil maar ook een leugentje dat ons zeer veel pijn bezorgde. Je wilt je moeder toch niet tegen haar zin, in een instelling plaatsen? Maar soms moet je van je hart een steen maken en doen wat het verstandigste is.

Achteraf gezien was dit de beste beslissing ooit en hadden we spijt dat we dit niet eerder gedaan hadden. Maar die eerste maanden waren een kwelling. Liegen tegen je moeder en je belofte verbreken, je zou van minder een schuldgevoel krijgen.

Nu voelt ze zich daar thuis, ze voelt zich zoals een echte prinses in haar kasteel en zegt vaak dat ze daar niets af te keuren heeft. Ze is gelukkig en dus zijn wij dat ook. Ze heeft niet meer in het ziekenhuis gelegen en is vele beter dan ervoor. Het was een enorme lijdensweg maar eind goed al goed! En geef nu toe, ziet ze er niet geweldig uit?