DIE GOEDE OUDE TIJD IN DE WIJK!

Online gaan en je zeer openstellen voor de wereld maakt je in zekere zin kwetsbaar. Je vertelt over je leven, je gevoelens, met andere woorden je hangt je ‘vuile’ was buiten. Vuil is hij gelukkig niet maar jullie begrijpen wel wat ik bedoel.

Ik ben een meisje opgegroeid in een sociale woonwijk. In een tijd waar er geen internet bestond. Ik herinner me nog de overschakeling van zwart-wit tv naar kleurentelevisie. Wat een verschil zeg! En wanneer er dan iets speciaals op tv was dan kwamen de buren bij ons kijken omdat het leven in kleur toch altijd mooier is.

Wij hadden ook als één van de eersten een telefoon, dus kwamen de mensen bij ons thuis bellen en dan legden ze geld in het potje. Hoe vaak ben ik de buren niet moeten gaan roepen omdat er telefoon voor hen was. En wanneer ze niet thuis waren, moest ik de beller teleurstellen en nam ik de boodschap aan om later door te geven. Jonge mensen van nu, kunnen zich dat niet voorstellen denk ik.

Een badkamer, ieder huis heeft toch een badkamer? In die tijd dus niet. Wij wasten ons in de pompbak. Onze buren hadden een badkamer met een echt bad. Een bad, wat een luxe. Ik mocht daar samen met de kinderen in bad. Hoe geweldig en gezellig was dat want die kinderen waren vijf jongens. 

Ik heb echt een fantastische kindertijd gehad. Opgroeien in een woonwijk met super veel kinderen en waar rijkdom geen rol speelde. Iedereen hielp iedereen en hoe je er uit zag was niet belangrijk. De mens telde en niet de status. Als kind droomden we wel van rijkdom en konden we daar heel hard over fantaseren maar we waren content met wat we hadden want we hadden super veel vrienden en voelden ons nooit alleen. Elk vrij moment zaten we buiten.

Niet alleen de kinderen zaten buiten, ’s avonds kwamen de moeders ook naar buiten met hun vouwstoel en hun breigerief. Ze vertelden over hun dag en konden hun emoties goed ventileren bij elkaar. Iedereen wist ook alles van iedereen en stond steeds klaar om te helpen. We vormden een mooie gemeenschap waar liefde voor de medemens centraal stond.

De mannen die klikten ook samen en de ene dag bracht de ene een bak bier mee en de andere dag was dat weer iemand anders. Was het altijd rozengeur en maneschijn? Neen soms was er wel eens ‘dikke ambiance’. Waar veel mensen samen zijn, wordt er ook wel geruzied. Maar op het einde van de dag werd alles bijgelegd en uitgepraat en ging het leven gewoon verder.

Wat een geweldige tijd. Alle deuren stonden open en iedereen was welkom. Wat we hadden werd met iedereen gedeeld. We hadden een speciale band en die band is er nog steeds. Wanneer ik mijn vroegere buren tegenkom dan is er nog altijd die verbondenheid. We zijn wie we zijn en hoeven ons niet beter voor te doen. Kan ook niet met een gemeenschappelijk verleden waar al de was buiten gehangen werd, proper of niet!

De wijk is ondertussen zeer hard veranderd. Velen zijn inmiddels gestorven of verhuisd en de wijk is multicultureel geworden. De mensen kennen elkaar niet meer en de connectie is volledig weg. Wat een zonde want de wijk was het paradijs op aarde zonder het te beseffen.

Tijd voor een gezellige reünie?