KINDEREN VERANDEREN JE LEVEN

Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen. Vroeger snapte ik deze uitspraak niet zo goed want kleine kinderen hebben toch meer verzorging nodig dan grote? Ik begreep het echt niet. Maar nu ik zelf wat ervaring heb, heb ik de boodschap goed begrepen.

Kleine kinderen hebben meer aandacht en verzorging nodig omdat ze nog niet voor zichzelf kunnen zorgen en daar kruipt meer tijd en energie in. Maar grotere kinderen die geven meer zorgen en dat is dus het verschil. 

Het kleine kind vraagt zorgen en het grote kind bezorgt zorgen.

Wanneer ze groter zijn, willen ze ontdekken wie ze zijn en hun eigen pad bewandelen. En dat pad is niet altijd het pad die de ouders in gedachten hebben. En dat hoeft ook niet. Ik ben voorstander van dat ieder zijn eigen weg moet volgen ongeacht wat de anderen daarvan vinden. Loslaten is de grootste boodschap en grootste valkuil. Ze worden groter en beginnen hun eigen leven te leiden. We geven ze raad en proberen hier en daar nog wat bij te sturen maar uiteindelijk doen ze toch hun zin.

Ik denk nu even aan alle ouders die een kind verloren hebben toen ze hun kind loslieten en het de kans gaven om de wereld te ontdekken. Je ziet je kinderen zo graag en met hartpijn zie je hen vertrekken, hopend dat het allemaal goed komt. Maar spijtig genoeg loopt het soms toch verkeerd af. Ik leef heel hard met deze mensen mee. Ik heb me ook zorgen gemaakt bij de eerste grote stap in de wereld, bij de eerste fuif, bij de studentendoop, meerijden met vrienden… Je bent toch blij wanneer ze weer veilig in hun bed liggen.

Maar voor de kinderen groter worden, hebben ze dus nog veel aandacht en een goede opvoeding nodig. Maar wat is dat een goede opvoeding? Elk kind is anders en heeft een andere aanpak nodig. En bij de geboorte zit er geen handleiding bij. We willen allemaal het beste voor onze kinderen maar wat is het beste voor onze kinderen?

In mijn blog zal ik heel weinig vertellen over mijn zoon. Mijn blog gaat over mijn leven en daar is hij natuurlijk een zeer belangrijk onderdeel van maar ik heb gekozen om online te komen met mijn verhaal en niet met zijn verhaal.

Ik wil het even hebben over alle alleenstaande mama’s en papa’s die hun kinderen door omstandigheden alleen moeten opvoeden. En ik ken er wel een paar hoor. Hun verhaal en hun omstandigheden zijn anders maar wat ze wel gemeen hebben, is dat ze hun kinderen alleen moeten opvoeden. De partner is overleden of laat niets meer van zich horen. Emotioneel en financieel staan ze er alleen voor. Ze moeten grabbelen om elke maand rond te komen en hebben een bijbaantje om iets extra te kunnen permitteren. Oh wat heb ik geluk dat mijn ex-man ons financieel goed steunt.

Wat ik wel jammer vindt, is dat je op 80% van de alimentatie 40% belasting moet betalen. Dus wanneer je plots alleen valt en je krijgt financiële steun om te kunnen leven en dan bedoel ik geen luxeleven dan moet je daar toch een deel van laten vallen voor vadertje staat. Terwijl sommigen 500 euro per maand belastingvrij mogen bijverdienen.

Maar ik heb dus enkele vriendinnen die hun kinderen helemaal alleen moeten opvoeden. Hun kinderen beginnen of zijn aan het puberen en ze moeten dit helemaal alleen dragen. Ze kunnen niet rekenen op de sterke hand van de partner en moeten tegelijk mama en papa spelen. En bij de geboorte zat er ook geen instructie bij hoe als alleenstaande met beginnende pubers om te gaan, hoe krijg je je kinderen aan het studeren, wat als ze met verkeerde vrienden beginnen om te gaan, wat al ze niet meer willen luisteren...?  Gelukkig hebben ze de steun en het luisterend oor van de Madammen. 

De Madammen zijn allemaal alleenstaand en goede vriendinnen. Sommige kennen de klappen van de zweep maar al te goed en die delen dan hun ervaring met de anderen. Ook ik deel mijn ervaring met hen. We proberen elkaar zo goed mogelijk te helpen met raad en daad.

Maar op het einde staan ze er helemaal alleen voor want zij moeten de raad in de daad omzetten hoe moeilijk het ook is. Zij moeten de problemen zelf oplossen, gesprekken voeren en de afgesproken sancties uitvoeren hoe zwaar en hoe ongemakkelijk het ook is. Ze moeten alle beslissingen alleen nemen.  Ze worden niet bijgestaan door een partner die hen steunt of het even overneemt wanneer het minder goed gaat en wanneer het dreigt mis te lopen. Zij kunnen niet even de pauzeknop voor zichzelf induwen wanneer ze ziek of moe zijn want ze moeten er staan tenslotte zijn zij de enigen waarop hun kinderen kunnen steunen.

Voor al degenen die zich hierin herkennen, dikke knuffel en durf hulp en raad vragen. We zijn er om elkaar te helpen. Misschien zou het een goed idee zijn indien er een forum kwam voor al deze mama's en papa's die het even niet meer zien zitten en die wat hulp, advies en een luisterend oor kunnen gebruiken. Want niets is moeilijker dan denken dat je er alleen voor staat!

Terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me dat zo'n forum in deze tijd zeker al moet bestaan en ik heb het even opgezocht en vond onderstaande link.

https://alleenstaandeouder.be

Dit is de eerste keer dat ik deze site bezoek en ik ben wel aangenaam verrast met alle nuttige info die er te vinden is speciaal voor alleenstaande ouders. Je vindt er andere links naar andere forums. Dus wie weet, heb ik met deze post toch iemand kunnen helpen met wat extra info.