GEEN NIEUWS GOED NIEUWS maar NIET IN DIT VERHAAL: DEEL 1

In memory

“Geen nieuws, goed nieuws!”, zei ik iedere keer wanneer ons mama naar onze Peter, mijn oudste broer vroeg. Mijn oudste broer, net geen twintig jaar ouder dan ik, was de deur al uit toen ik nog een ukkie was. Dus veel zag ik hem niet want hij was jong getrouwd en ook jong gescheiden. 

Na zijn scheiding is hij naar Antwerpen verhuisd. Antwerpen was volgens hem het van het, de stad die dag en nacht leefde en waar hij dus 24/24 van het goede leven kon genieten. En genieten dat deed hij zeker! Dus mijn broer zagen we niet zo vaak, ik mag zelfs zeggen heel weinig en soms een hele lange tijd niet. Af en toe stond hij onverwachts voor de deur. En omdat er toen nog geen mobiele telefonie bestond, was er ook niet veel contact. 

Als kind herinner ik me dat hij altijd leven in de brouwerij bracht! Hij genoot van het leven en trok zich van de mening van anderen niets aan.

Hij was helemaal zichzelf in alle omstandigheden en klonk het niet dan botste het maar. Hij vertelde heel graag over zijn avonturen in Antwerpen. Hij had zelfs dat typisch accent overgenomen wat ik als kind zeer grappig vond.

De jaren vlogen dus voorbij en af en toe zagen we onze Peter, alleen of met een nieuwe vriendin. Hoe hij het deed, weet ik niet maar vriendinnen waren er genoeg. Dus wanneer hij op bezoek was, viel er altijd wel wat te beleven. We hebben vaak gelachen maar we konden ook ruzie maken. Ik vond dat hij normaal moest doen en hij vond ‘NORMAAL’ een zeer relatief begrip. Want wie bepaalt wat normaal is en wat is normaal? Hij leefde dus 'normaal' volgens zijn normen.

En toen het weer een tijd geleden was dat we hem nog gezien hadden dan vroeg ons mama: “Hoe zou het met onze Peter zijn?” en dan zei ik: “Maar mama maak je toch geen zorgen, die geniet van het leven en je weet geen nieuws is goed nieuws!”

Toen hij 56 was, begon hij heel hard te sukkelen met zijn gezondheid. Hij was terug alleen en kwam ook vaker langs dan normaal. De GSM had ondertussen zijn intrede gedaan en hij belde wel dagelijks met ons mama.  Maar toen vertrok ons mama op vakantie en toen ze terug kwam, was ze toch bezorgd omdat ze hem nog niet gehoord had. “Geen nieuws goed nieuws mama”, suste ik haar.

Maar enkele dagen later, kreeg ik wel nieuws en dat was helemaal geen goed nieuws. Ik was op mijn werk en mijn man belde me vanuit het buitenland op. Hij was op zakenreis en hij zei me dat de politie van Antwerpen hem net gecontacteerd had en dit omdat hij toevallig als eerste in de GSM van mijn broer stond. Ik was geschrokken, “Wat, de politie, waarom belt de politie naar jou?”, vroeg ik hem zeer verbaasd. En toen kreeg ik voor de eerste keer in mijn leven zo slecht nieuws dat ik de eerste minuten niets gezegd kon krijgen. Ik bleef letterlijk met mijn mond open aan de grond genageld staan. Mijn collega’s die mijn reactie gezien hadden, vroegen onmiddellijk wat er aan de hand was. Ik moest eerst bekomen voor ik hen het kon vertellen.

Ons neef die samen met hem bij ons grootmoeder is opgegroeid, had onze Peter al enkele dagen proberen te bereiken. Omdat hij zijn telefoon nooit opnam, reed hij naar Antwerpen om aan zijn deur te gaan bellen. Maar er werd niet open gedaan. Omdat hij dit toch zeer verontrustend vond, heeft hij de politie gebeld om hen de deur te laten forceren. En toen vonden ze hem dood in zijn bed. Hij lag daar al dagen dood zonder dat iemand het gemerkt had.

Ik hoef niet te zeggen dat dit zeer verschrikkelijk en pijnlijk nieuws was. Je denkt altijd dat zulke verhalen enkel bij anderen gebeuren en zeker niet in je eigen familie. Hoe erg en triestig was dit, eenzaam en alleen in zijn bed gestorven. Je wenst het niemand toe en zeker je broer niet.

In mijn gedachten zat ik bij ons mama. Oh my god, hoe moest ik dit aan ons mama vertellen? Ik had haar nog de dag voordien gezegd: “Geen nieuws, goed nieuws!” maar dit was wel vreselijk nieuws. Hoe ging ik dat doen? 

Morgen vertel ik hoe.