DANKBAAR VOOR DE PIJNLIJKSTE LESSEN

Soms is het moeilijk om toch maar iets positief in een bepaalde gebeurtenis terug te vinden. Maar elk verhaal heeft zijn moraal en een positieve boodschap. Wanneer het pijn doet, zie je die boodschap niet altijd maar achteraf wanneer de hevigste emoties wat zwakker geworden zijn en de pijn minder is, kan ze plots zeer duidelijk worden. Zo was dat met mijn scheiding en met de lange hospitalisatie van ons mama.

Toen ons mama 13 maanden gehospitaliseerd was, is de relatie met mijn vader intenser geworden. Ik ben nooit echt een vaderskindje geweest, ik trok meer naar mijn moeder en mijn zus. Ik deed ook geen moeite om een deftig gesprek met hem te voeren want ons mama was degene die alles besliste. Onze papa was meer gesloten en ons mama die ging met alle aandacht lopen.

Telefoneren was helemaal niet zijn ding dus elke keer ik belde, gaf hij ons mama door. Maar toen ons mama in het ziekenhuis lag, kon hij haar dus niet meer doorgeven. Ik belde hem dagelijks en vroeg hem dan hoe het was en of hij iets nodig had en of ik iets voor hem kon doen. En stilletjes aan werden onze gesprekken langer en langer.  Wanneer ik hem ging bezoeken,  konden wij gewoon naast elkaar zitten, mekaar aankijken en niets zeggen want wij  begrepen elkaars pijn zonder woorden.

Toen hij stierf, zag ik de positieve boodschap van ons mama haar hospitalisatie. Door haar lange afwezigheid heb ik de kans gekregen om een innigere band met onze papa op te bouwen, de band die we vroeger nooit hadden. Ik ben daar zo dankbaar voor, zo dankbaar dat wij zijn laatste levensjaar naar elkaar toe gegroeid zijn en dat wij zonder woorden nog van elkaar hebben kunnen genieten. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik liefdevol aan onze papa heb gedacht.  

Om de pijn van mijn scheiding draaglijker te maken, ben ik heel veel beginnen te lezen. Ik schreef gisteren over het boek dat mij leerde anders te denken. Ik kijk nu naar de wereld op een totaal andere manier. Ik laat los wat ik zelf niet kan veranderen en maak me minder zorgen waardoor ik beter slaap en niet meer in bed lig te piekeren. Ik ben zo dankbaar voor deze levenslessen want had ik niet geleerd om positief te leren denken en elke negatieve gedachten om te buigen tot een betere dan had ik de dood van onze papa op een totaal andere manier ervaren. Ik ben zo dankbaar dat hij niet geleden heeft en dat hij in aanwezigheid van zijn dierbaren vredig is kunnen gaan terwijl we zijn hand vast hielden. Ik wens iedereen zo’n vredige dood. Voor de nabestaanden is het minder vredig natuurlijk want vanbinnen sterf je ter plaatse mee. Ik kan niet beschrijven hoe ik me voelde maar het was tegelijkertijd mooi en zeer hartverscheurend.

Had ik niet leren relativeren en positief denken dan had ik  door al die negatieve ervaringen die elkaar snel opvolgden zoals ons mama in de psychiatrie, mijn scheiding, het overlijden van onze papa … zeer zeker door al dat verdriet met een depressie thuis gezeten. En dan had ik ook niet de energie gehad om van onze papa zijn afscheid iets moois te maken. Hieronder mijn afscheidsrede.

Vader je was een man van weinig woorden. Nooit hebben we gezegd dat wel elkaar graag zagen. Maar dat was ook niet nodig want we wisten het. Echte liefde dat zijn geen woorden maar daden en gebaren! Ik kon altijd op je rekenen. Hoe vaak ben je me ’s nachts niet komen halen. Ik mocht ook met je splinternieuwe wagen leren rijden. Je auto waar je altijd zo fier op was. En toen ik mijn rijbewijs had en zo dikwijls met je auto weg was dan zei je tegen ons ma: ”Nu is ze weer met mijn auto weg!” Maar nooit heb je hierover tegen mij geklaagd, geen woord. Vorig jaar toen we allebei door een verschrikkelijke periode gingen en ons zeer eenzaam voelden, keken we mekaar vaak in stilte aan en zagen we de pijn in elkaars ogen. We hadden toen geen woorden nodig om elkaar te begrijpen. Nu ben ik blij dat jouw pijn eindelijk weg is en dat je niet meer hoeft te lijden. We zullen goed voor ons ma zorgen.  Ik wens je hierboven heel veel plezier met al je dierbaren die je al zo lang moeten missen hebt.

Pa, Ik zie je graag!

Onze papa heeft dus een zeer mooie dienst gekregen met zijn lievelingsmuziek, een prachtige fotoreportage en een terugblik op zijn leven.  Ik heb zelfs de moed en kracht gehad om mijn eigen tekst voor te lezen. Achteraf heb ik vele complimenten gekregen over zijn dienst! Iedereen zei dat ze deze één van de mooiste vonden dat ze ooit gezien hadden, zo puur en niet enkel droevig maar ook met toffe foto’s en leuke muziek. Net zoals het leven is met een lach en een traan, prachtig toch! Onze papa zijn ster zal nogal geschitterd hebben op dat moment en nu nog steeds!

Mijn vorige baas die toen ook aanwezig was, gaf me een geweldig compliment, hij zei: “Ik kende je papa niet maar toen ik naar buiten ging had ik het gevoel dat ik hem mijn hele leven gekend heb! Die dienst was zo prachtig en zo liefdevol, zo wil ik het ook, daar teken ik voor!”

Hoe ben ik sterker geworden?  Door overal het goede van proberen in te zien. Had ons mama niet zo lang in het ziekenhuis gelegen dan had ik die mooie band met onze papa niet meer kunnen opbouwen. Had mijn man me niet verlaten dan had ik al die boeken niet gelezen. Dan had ik nog steeds voor iedereen klaar gestaan behalve voor mezelf en dan had ik niet zo van mijn vrijheid genoten. Dan had ik ook niet zulke leuke vriendinnen gehad waarmee ik zoveel plezier maak. En dan was ik als mens niet gegroeid maar ter plaatse blijven trappelen en dan had ik misschien nog 20 jaar hetzelfde leven geleden zonder mezelf echt ontdekt te hebben.  En dan was ik waarschijnlijk die saaie grijze muis gebleven die ik zonder het zelf te beseffen, geworden was.

Dus ja, ik ben ontzettend dankbaar voor deze pijnlijke lessen, ze hebben me niet alleen zeer waardevolle feedback gegeven maar ook mijn leven in de positieve zin veranderd.