DE ZWAARSTE PERIODE UIT MIJN LEVEN : deel 1

Gisteren schreef ik over het overlijden van onze papa en dat dit een zeer moeilijke periode voor mij was. Mama dement, papa dood en mijn man weg! 

Nadat mijn man me verlaten had, voelde ik me zo eenzaam, zo verlaten, zo leeg en vooral zo afgedankt!

En het ergste was dat ik mijn hart niet kon luchten bij mijn familie, ik kon bij hen niet de nodige steun zoeken, want zij hadden vooral die van mij nodig. Zij hadden al zoveel zorgen en verdriet omwille van ons mama dat ik het niet over mijn hart kreeg het hen te vertellen. Ik zou ze hiermee nog meer pijn bezorgen. Ik durfde hen niet te zeggen dat ik door de hel ging en vanbinnen aan het sterven was. Ik was een compleet wrak maar hield me speciaal sterk voor hen. Ik kreeg geen hap meer door mijn keel en vermagerde zienderogen. Mijn familie dacht dat dit kwam door het verdriet voor ons mama.

Oma, naast de deur die wel van de situatie afwist die had zo'n medelijden met mij. Ze zag me wegkwijnen en gaf uit bezorgdheid, elke dag een grote zak chips mee aan mijn zoon, "Hier voor je mama, dat eet ze graag!".  Ze was bang dat ik ziek zou worden en zij weet dat chips mijn grote zonde is. Dus leefde ik een tijdje op de zakken chips van oma want ik kreeg niets anders binnen. Dankjewel oma voor dat pakje troost iedere dag.

Gelukkig had ik enkele zeer begripvolle en geduldige collega’s waarbij ik mijn verhaal wel honderd keer kwijt kon. Het is zeer belangrijk dat je over je pijn en verdriet kan praten. 

Gedeelde smart is halve smart!

later toen ik niet langer kon verbergen dat ik aan het scheiden was, moest ik het mijn familie wel vertellen. Eerst aan mijn zus en schoonbroer en de tranen vloeiden rijkelijk. Zij waren net zoals ik zeer aangedaan. Dan heel voorzichtig aan onze papa want ik wist niet goed hoe ik het hem kon vertellen. We zaten namelijk in het zelfde schuitje. Hij treurde en rouwde net zoals ik om het verlies van zijn geliefde. Zijn vrouw was dement, mocht niet meer naar huis en hij moest net zoals ik ongewild alleen verder.  We voelden elkaars pijn en wisten dat we allebei nog een serieuze lijdensweg af te leggen hadden.

Maar hoe hard ik ook treurde, geen enkele dag ben ik thuis gebleven.  Elke dag hoe zwaar het ook was, reed ik naar mijn werk zat ik heel de rit in de auto te huilen en te huilen en net voor het binnen gaan, droogde ik vlug mijn tranen, dacht ik borst vooruit en verzamelde ik alle moed om niets te laten merken. Maanden hebben ze mijn verhaal moeten aanhoren en bij elke ça va?, ging ik dood!  Neen het was niet ça va en het zou volgens mij ook nooit meer ça va worden, doodongelukkig was ik want mijn hart was gebroken. Hartpijn dat ik had, ik wist niet dat dat zo'n pijn kon doen.

Die hartpijn had ik vooral wanneer ik alleen in de auto zat! Dan kwamen al de herinneringen van vroeger terug naar boven. Ik dacht heel veel aan mijn ex-man en vooral aan alle leuke momenten en vakanties die we samen beleefd hadden. Aan dat bijzondere gevoel dat hij me gaf, dat ik speciaal was en hoe hij me verwende… Ja, wij hebben fantastische tijden gehad en elkaar zo graag gezien.

Het verleden liet me dus niet los en ik kon alleen nog maar aan vroeger denken en ik werd er zo ongelukkig van! Zo ongelukkig en neerslachtig dat mijn leven mocht stoppen!  De pijn moest stoppen, het was genoeg geweest, ik kon het niet meer aan! De zon scheen wel maar niet meer voor mij. Ik was er echt van overtuigd dat ik voor de rest van mijn leven ongelukkig zou zijn. 

Had ik toen mijn zoon niet gehad, dan hadden jullie dit verhaal niet kunnen lezen want dan had ik met mijn wagen tegen een brug of muur geknald! Hoe vaak heb ik niet extra gas willen geven en knallen. Maar die pijn en dat verdriet wou ik mijn zoon niet aandoen. Dus reed ik na elke knalgedachte braaf naar huis zonder tegen een  muur te knallen. En toen de nood het hoogst was, kwam de redding!

En die redding en positieve verandering vertel ik morgen verder. 

Tot morgen!