GEEN NIEUWS GOED NIEUWS maar NIET IN DIT VERHAAL: DEEL 2

2 schitterende sterretjes

Ik was in shock na dat verschrikkelijke telefoontje. Wat me recht hield, was de gedachte aan ons mama. Voor haar moest ik me sterk houden. Hoe moest ik dit droevige nieuws aan haar vertellen? Zeker niet via de telefoon.

Ik moest aan de dood van mijn andere broer denken. Die is gestorven met oudjaar toen hij negentien jaar was. Hij was op stap met zijn vrienden en toen hebben ze een zeer zwaar auto-ongeluk gehad. Mijn broer brak zijn nek en stierf, zijn vrienden waren godzijdank ongedeerd gebleven.

Toen de politie mijn ouders dit nieuws in het midden van de nacht kwam vertellen, is mijn mama volledig in shock gegaan en hebben ze haar naar het ziekenhuis moeten voeren. Ze was zo in shock dat ze zelfs de begrafenis niet heeft kunnen bijwonen. Om dit te vermijden, belde ik naar haar huisarts. Ik vertelde hem wat er gebeurd was en vroeg hem samen met mij het slechte nieuws te gaan vertellen.

Net zoals er allerlei scenario’s door mijn hoofd spookten toen ik haar moest vertellen dat onze papa ging sterven, spookten er onderweg naar haar thuis ook heel veel door mijn hoofd. In gedachten zag ik het allemaal gebeuren, ze zou weer in shock gaan en de dokter zou haar moeten plat spuiten. Hoe vaak had ze me verteld dat ze nog een kind verliezen niet meer zou aankunnen. Ze had er al drie verloren en nu moest ik haar gaan vertellen dat onze Peter, nummer vier ook dood was.

Ik wachtte in de straat op de dokter en we gingen samen met mijn sleutel naar binnen. Ze was aangenaam verrast dat ik onverwachts op bezoek kwam en dat in het gezelschap van de dokter. “Ha, dag dokter, wat leuk je te zien, welk goed nieuws van jou hier te zien?” Neen, goed nieuws brachten we niet. Ik vroeg haar te gaan zitten omdat we eigenlijk geen goed nieuws hadden. “Er is toch niemand niet gestorven he?”, vroeg ze met een zeer ongeruste blik.  “Ja, spijtig genoeg wel en daarom heb ik de dokter meegebracht!” Voorzichtig hebben we haar dan het hele verhaal verteld. Ze was zo geschrokken en begon heel hard te wenen. Gelukkig ging ze niet in shock. De dokter is nog een hele tijd gebleven om haar op te volgen maar een opname was deze keer gelukkig niet nodig. Ze hield zich naar omstandigheden zeer sterk. Wat had ik een medelijden met haar, mijn hart bloedde van haar zo triestig te zien en van mijn eigen pijn om het verlies van mij oudste broer die maar 57 jaar geworden was. Veel te jong om te sterven. Ik heb me toen zeer sterk moeten houden en heb nadien toen alles voorbij was een serieuze weerslag gekregen.

Twee maanden later waren mijn ouders 50 jaar getrouwd en er was een groot feest voor de familie en de ganse buurt gepland. Mijn ouders dachten dit feest niet aan te kunnen en te annuleren maar we hebben het toch laten doorgaan. Ze hebben ervan genoten maar met een groot gemis in hun hart.

Een tijdje later stond de politie voor de deur van mijn zus. Om te informeren naar ons neef, of zij wist waar hij was. Neen ze had hem sinds de dood van onze Peter niet meer gezien noch gehoord en nog steeds niet wat zeer vreemd is want met haar nam hij toch geregeld contact op. Ons oudste neef is dus ondertussen al jaren vermist. Niemand weet waar hij is. Hij was net zo’n levensgenieter als onze peter.

Maar nu durf ik niet meer te zeggen: “GEEN NIEUWS GOED NIEUWS!” want in dit verhaal is geen nieuws helemaal geen goed nieuws.