Leef NU en geniet!

Deze voormiddag kreeg ik telefoon van het rusthuis met de vraag of ik even tijd had om met ons mama te skypen. Dus heb ik met heel veel plezier een korte pauze genomen om met ons mama te kunnen praten. Ik heb mijn zoon erbij geroepen zodat ze hem ook nog eens kon zien maar het duurde even voor ze besefte dat het haar kleinzoon was.  Zoals ik reeds eerder schreef, wordt communiceren met haar moeilijker. Zelf tijdens ons videogesprek begreep ze niet zo goed wat er gebeurde of wat er gezegd werd. Dus heb ik net zoals gisteren veel gezwaaid en veel kusjes gegooid. Ik vind dit een super initiatief van het rusthuis. Zo kunnen de bewoners toch hun dierbaren zien en spreken. Bedankt Heidi dat je dit mogelijk maakt. Ik heb deze namiddag vrij genomen om een beetje in de tuin te werken en om ook van het goede maar frisse weer te kunnen genieten.  Ik slaap de laatste tijd minder goed en ben ondanks dat ik thuis ben toch zeer druk bezig. Dus vandaag heb ik een beetje gas terug genomen

V andaag heb ik ons mama even aan het raam kunnen zien toen ik haar wasgoed ging afzetten.  Ik belde naar haar afdeling om de telefoon door te geven want ze deed altijd teken dat ik naar boven moest komen.  Het doet toch iedere keer hartpijn haar zo achter glas te zien. Gelukkig beseft ze niet wat er allemaal gebeurt en heeft ze in totaal geen zorgen maar ze snapt ook niet waarom ik niet binnenkom. Ik stond daar beneden maar te zwaaien en kusjes te gooien. Ook beneden waren er bewoners die aan het venster kwamen zwaaien. Ik denk dat het voor alle bewoners wel leuk is wanneer er iemand in de tuin komt zwaaien.  En toen ik bijna thuis was en voor het rode licht stond, stond ik toevallig naast mijn collega Sophie. Ze toeterde omdat ik haar niet gezien had en met onze vensters open konden we toch even dag roepen en informeren of alles oké was. En wie stond me bij thuiskomt buiten op te wachten? Juliette! Ze laat haar goed aaien en ze komt al met haar voorste pootjes op mijn scho

De voorbije blijf-in-mijn-kot periode was zeer druk. Daarom dat er vandaag niets op mijn planning stond. Het zou vooral een niets-moet-zondag worden en daarmee bedoel ik, gewoon doen waar ik zin in had en geen klusjes, wasjes of andere dingen. Het begon al goed, de wind had de omkasting van de rolluik beneden in de kamer los geblazen en de wind schoot er langs alle kanten door. Het zijpaneel was helemaal aan één kant los.  Gelukkig heb ik de laatste jaren zeer goed mijn plan leren trekken en ben ik ook een zeer handige Hariette geworden. Ik ben in de kelder de juiste vijzen gaan zoeken om ze vast te schroeven. Het kleine zijpaneel heb ik er terug ingeduwd en voor alle zekerheid vastgeplakt met duct tape. Het wondermiddel dat onze papa, die we bompa plek noemden, voor alles gebruikte. Dus die duct tape kwam goed van pas.  Omdat de omkasting vuil geworden was, heb ik ze een grondige beurt gegeven en terwijl ik op de ladder stond zag ik toevallig op de kleerkast verborgen schatten l

Het doet me deugd te zien dat er toch nog veel mensen zijn die hun goed hart laten zien door zich belangeloos in te zetten voor anderen. Zoals Jonas Van Esch gisteren die gaan zingen is in een speciale mobiele vitrine voor de bewoners van het rusthuis waar ons mama ondertussen al drie jaar verblijft.  https://www.instagram.com/p/B-PqXo0IP7y/ https://www.facebook.com/jonas.vanesch/videos/10157929006397850/ Wat jammer dat ik het concertje gemist heb want ik ben gisteren speciaal naar Holsbeek gereden om ons mama haar was te gaan halen. Op het filmpje herken ik veel bewoners van haar afdeling maar zij was er niet bij. Waarschijnlijk lag ze toen in haar bed te slapen. Jonas en alle alle mensen met een groot warm hart van goud, DIKKE DANKJEWEL! 💋 Vandaag was mijn eerste vrije dag. En wat doet een mens dan? Wassen, poetsen, Senseo ontkalken, het wasgoed dat steeds door de hevige wind ging vliegen, terug ophangen, trapladdertje op om boven op de hoge kasten het stof nog eens

Geen day off vandaag maar een gewone thuiswerkdag. Het klinkt misschien raar maar momenteel heb ik meer dan werk genoeg en ben ik minder beschikbaar voor wat virtuele quality time met mijn vrienden. Ze horen me nu iets minder vaak dan anders. Ik bel wel elke dag met mijn zus en probeer ook ons mama aan de lijn te krijgen wat niet altijd lukt. Lieve vrienden het is niet omdat jullie mij niet horen dat ik niet aan jullie denk. Vandaag was het voor ons mama zo geen goede dag, de dokter is deze morgen langs geweest omdat ze weer meer pijn had en zeer versuft was. Ze krijgt extra medicatie waardoor ze ook verwarder is. En toen ik haar vandaag belde was het de allereerste keer dat ze me niet herkende. Ze vond het lief dat ik, wie ik ook mocht zijn, haar belde maar ik moest steeds zeggen dat ik haar dochter was, haar jongste, haar fibroom, haar accident de travail, moeke ... Ik heb alle mogelijke namen gebruikt die zij soms gebruikt maar ze snapte het niet. Ik kon geen gesprek met haar vo

Nu ik niet meer naar de fitness kan en ik toch een beetje beweging kan gebruiken, ga ik sinds deze week terug wandelen. Helemaal alleen met mijn oortjes in en een goede playlist op Spotify. Ik stap goed door op de stevige beat van de muziek.  Dat buiten komen en dat bewegen doet me deugd en is wel nodig nu ik meer zit dan anders. Op het werk loop ik vaker rond om bepaalde informatie te krijgen en thuis skype ik dus veel. Daar ik een headset draag om te bellen, kan ik niet rondlopen. Dus wandelen is momenteel de perfecte beweging en ontspanning voor mij. Tijdens mijn wandeltocht is het dan ook heel leuk te zien dat sommige huizen een witte doek hangen hebben of een beertje en sommigen zelf beide. Oh ja, en er hing ook een aap :) Jammer dat ik op de steenweg een beetje achterin woon anders had ik ook zo'n leuke beer aan mijn deur gehangen.  Het is opmerkelijk hoe weinig mensen ik tegenkom in de wijk achter mijn huis. Af en toe iemand met een hond en ook altijd hetzelfde kop

Ik weet niet wie ermee begonnen is met de "uitdaging aanvaard" op Facebook maar ik vind het een geweldig initiatief. Zeker nu we overspoeld worden met negatieve coronaberichten. Het is leuk om al die prachtige foto's uit de 'oude doos' te zien verschijnen. Het kleurt mijn dag en tovert een glimlach op mijn gezicht.  Dus vandaag eens iets totaal anders. Daar ik nu toch meer vrije tijd heb, heb ik ook enkele foto's uitgezocht en ik hoop jullie hiermee even goed te kunnen verblijden zoals al jullie foto's met mij gedaan hebben.  1965 1967 1968 1970 1973 1980 1983 1985 1992 1993 1995

W at zag ze er goed uit, mijn hart brak een beetje toen ik haar daar zo zag. Hier thuis kan ik het allemaal beter loslaten en relativeren omdat ik haar niet zie. Maar nu heb ik toch ondervonden dat voor haar voor het glas staan en haar zo blij te zien niet hetzelfde is als met haar telefoneren. Nog meer dan ooit besefte ik daar voor het venster   hoe graag ik haar zie en hoe dierbaar ze me is. Dus die nieuwe maatregel die ze genomen hebben om ouderen niet meer naar het ziekenhuis te brengen is in deze crisistijd begrijpelijk maar zeer hard wanneer het om je moeder of je vader gaat. Ook al zitten ze op tram 9 en geven ze je extra zorgen, je geeft hen nooit graag af.  Ik ben vandaag nog eens met mijn auto de baan opgegaan omdat ik ons mama haar was moest halen en gelukkig kan dat nog maar dan volgens bepaalde afspraken.  Ze zetten die dan vooraan aan de deur klaar en verder mag je niet. Ik wil iedereen in de home bedanken voor de goede zorgen en vandaag vooral Charmei omdat

Deze zonnige dag is net zoals alle andere dagen voorbijgevlogen. Ik zit aan mijn computer en zie dat het weer later is dan ik dacht. Ik heb deze avond een extra hoofdstuk aan mijn boek toegevoegd. Ik zag deze morgen op de Facebookpagina van Gerbert Bakx, één van mijn inspirators, een videoboodschap van Eckhart Tolle, de schrijver van het bekende boek 'De Kracht van het Nu'. Ik heb onmiddellijk pen en papier genomen om zijn wijze woorden volgens mijn interpretatie te noteren. Het inspireerde me tot een niet voorzien extra hoofdstuk in mijn boek.  Deze crisis wakkert duidelijk mijn inspiratie aan.  Eckhart spoort ons aan om wakker te worden en om deze crisis als een opportuniteit te zien om dieper bij onszelf stil te staan en om vanbinnen de kracht te vinden. En dat we zeker deze kans niet mogen voorbij laten gaan. Mensen worden enkel wakker wanneer ze uit hun comfortzone moeten komen en wanneer ze lijden. Nu is het dus een perfect moment omdat we allemaal, zelfs wereld

All you need is love, zongen de Beatles. Laat ons dus een beetje virtuele liefde verspreiden. Vooral aan hen die helemaal alleen thuis zitten en er heel veel nood aan hebben. Niet iedereen kan even gemakkelijk met deze crisis omgaan. En ieder zijn situatie is ook totaal anders. Ik heb het geluk dat ik van thuis uit kan werken zodat de dag voorbij vliegt. Ik kan na de werkuren en op mijn vrije dagen in de tuin werken, schrijven en zoals vandaag verder doen aan mijn cursus Chinese astrologie. Ik krijg ook heel veel berichtjes en telefoontjes dus ik heb momenteel nog geen last van deze verplichte BLIJF-IN-UW-KOT-maatregel. Het was een zonnige dag maar ook een zeer frisse dag. Ik moet sowieso naar buiten om Juliette eten te geven en die was nog altijd in het gezelschap van haar Romeo, ondertussen duurt hun romance al drie dagen en ik moet zeggen dat ze fel vermagerd is. Ze verbrandt veel calorietjes met haar Romeo. Mijn calorieverbranding is iets anders, ik zit vele meer en ga niet m

Hoe gaat het met jullie, zijn jullie nog oké? Ondertussen zitten we een week verder in volle crisis en zijn de maatregelen nog strenger maar zeer noodzakelijk en in ieders belang. Gelukkig beginnen de non-believers de ernst van deze pandemie toch in te zien. Ik woon op een zeer drukke steenweg en ik kan nu de auto's tellen. Het is zeer opvallend dat het vooral bestel- en vrachtwagens zijn die passeren. En vaak zie ik die van mijn werkgever langs rijden. Die gele met rode letters. Wij blijven goederen transporteren. Ik werk ondertussen zoals jullie weten van thuis uit en ik heb het drukker dan ooit. Ik heb zelfs vandaag op mijn vrije dag gewerkt. Ik moet nergens zijn, ben toch thuis dus kan ik mijn collega's even goed helpen om het werk te verlichten. En vandaag vond ik het te koud om in de tuin te werken. Ik ben enkel buiten geweest om Juliette eten te geven. Nu weet ik zeker dat het een Juliette is en geen Romeo want toen ik buiten kwam zaten er plots twee poezen. En die

De Belg Jerry Van Oudenhove zit al 57 dagen in lockdown in Wuhan. “ Als ik deze situatie aankan dan moeten jullie het in België met familie toch ook wel kunnen? Ik ben alleen, maar niet eenzaam.” Hij chat, belt en skypt elke dag dus sociaal contact genoeg maar van op afstand. Hij focust zich vooral op de dingen die nog wel kunnen en zeker niet op wat niet meer mag en dat helpt hem heel hard. Ik heb nog geen enkele keer aan iets gedacht dat niet meer kan. Er zijn zoveel dingen die ik nog wel kan waardoor ik tijd te kort heb. Net zoals gisteren vloog de dag voorbij en wou ik nog zoveel doen. De lente hangt in de lucht en dat doet me helemaal herleven. Na mijn thuiswerk ben ik weer de tuin ingetrokken om verder te snoeien. Door deze crisis zal mijn tuin floreren als nooit te voren. In HLN las ik vandaag ook de getuigenis van twee mannen die de oorlog overleefd hebben. Wat zij vinden van deze crisis? Karel (96) zegt dat we nu tenminste geen honger hebben en dat hij weer b

Vandaag was mijn eerste thuiswerkdag. Wat een verschil. Mijn werkplek is nu in de living waar de zon bijna de ganse dag binnen schijnt. Op het werk zie ik de zon niet, heb ik het altijd koud en loop ik winter en zomer met een dikke poncho rond. Maar hier thuis zat ik in mijn t-shirt te puffen van de warmte. Ik hoorde de vogeltjes fluiten en ook de poes de ganse dag miauwen.  Ik weet niet wat ze heeft maar ze is al twee dagen non stop aan het miauwen, wat zeer vervelend is omdat ik niet weet wat ze wilt. Wanneer ik buiten ben, komt ze af en rollebolt ze veel. Ik ben geen kattenfluisteraar dus is dit goed of slecht? Ondanks dat ik nu veel meer tijd heb, heb ik toch tijd te kort. Ik wil zoveel doen, het liefst zo vlug mogelijk maar dat kan natuurlijk niet alhoewel ik toch een goede multitasker ben. Terwijl mijn pc opstart, geef ik vlug de planten water, beantwoord ik een bericht en denk ik al aan iets anders. Bing, mijn 'Yang Vuur' neemt weer duidelijk de bovenhand en die moe

Ik ben heel blij want vandaag kreeg ik het goede nieuws dat ik vanaf morgen mag thuiswerken. Wat een leuke werkgever heb ik toch. Iedereen die wil en kan, niet de koeriers maar het administratief personeel, mag thuis blijven om van daaruit verder te werken. Mijn computer is helemaal geïnstalleerd en alles werkt. Gelukkig heb ik een zoon in huis die toevallig informatica studeert. Mijn online boodschappen zijn net gedaan, ik heb wel heel veel geduld moeten hebben en tien keer opnieuw moeten beginnen omdat het systeem steeds crashte maar de aanhouder wint.  Ondanks dat we in een tijd van grote onzekerheid leven, voel me ik toch gezegend. Ik hoef niet meer naar buiten en kan veilig binnen mijn domein blijven. Gelukkig heb ik een groot terras en een tuin waar ik van de eerste lentezon kan genieten. Ik zie het positief ook al weet ik dat ik vanaf nu bijna heel de tijd alleen zal zitten. Hoe lang dit zal duren? Joost mag het weten. Ik lig er voorlopig niet wakker van en zie het al

Wat een dag!  Mijn eerste werkdag na de strenge maatregelen en na drie dagen veilig in mijn huisje vertoefd te hebben. Ik dacht vandaag te horen dat ik vanaf nu thuis zou mogen werken maar dat was dus ijdele hoop. Mijn verstand zegt me dat het beter is enkele weken thuis te blijven en enkel nog maar naar buiten te gaan wanneer het echt nodig is. En terwijl ik dit schrijf, hoor ik dat Frankrijk in volledige lockdown gaat. Morgen België? Ik ben vandaag na het werk naar de winkel gegaan omdat donderdag de rekken leeg waren doordat velen aan het hamsteren geslagen waren. Maar het was een ramp. Zoveel volk in de winkels. Ik zeg winkels omdat ik er drie moeten doen heb om vast te stellen dat er nergens patatten, noch melk, noch voorgebakken broodjes en dergelijke waren. En ik heb dingen moeten kopen die ik helemaal niet ken. In deze tijd mogen we niet te kieskeurig zijn en moeten we ons aanpassen aan andere smaken en merken. Ik klaag niet maar ik vond het niet leuk in de winkel

Elk nadeel heeft zijn voordeel. Een volledig hoofdstuk heb ik erover geschreven en deze crisis past prefect bij dat thema. Spijtig genoeg zijn er nog te veel mensen die alleen het negatieve zien waardoor ze de kans missen te kunnen genieten van het voordeel dat dit nadeel met zich meebrengt. Gelukkig zijn er ook mensen die niet bij de pakken blijven neerzitten maar die zeer inventief met deze situatie omgaan. Veel restaurants bieden nu afhaalmaaltijden aan en leveren zelfs aan huis. Er ontstaan ook mooie initiatieven van scouts en gidsen om mensen in nood te helpen door boodschappen te doen. En er zijn nog vele andere mensen die spontaan hun hulp aanbieden. Corona haalt bij sommigen het mooie naar boven en nu is het moment om samen sterk te staan tegen corona. "Blijf in uw kot!" velen hebben ermee gelachen maar Maggie heeft gelijk. Blijf thuis en zorg ervoor dat je niet de verbindende schakel bent om het virus onbewust door te geven.  Zondag is bij ons frietjesdag

Ik ben vandaag niet buiten geweest, enkel om Juliette, de zwerfkat die in mijn tuin leeft, eten te geven. Ondertussen kent ze me al heel goed en komt ze uit mijn handen eten. Alleen weet ik nog altijd niet of het nu een Juliette of een Romeo is? Dat beestje heeft mijn hart al gestolen want elke morgen wanneer ik de rolluik omhoog doe, betrap ik mezelf er op dat ik kijk of ze er is.  "Verveling? Eindelijk kan je doen waar je anders nooit tijd voor hebt." zegt psychiater Dirk De Wachter vandaag in HLN.  Een zaterdag zonder planning, hoe geweldig is dat! Zes jaar geleden zou ik me ontzettend verveeld hebben omdat ik wou vluchten voor de eenzaamheid. Maar nu in volle coronacrisis waarin we allen zeer creatief met onze vrijgekomen tijd moeten leren omgaan, ben ik helemaal 'zen', "No stress today" en morgen ook niet. Jammer dat ik niet naar ons mama mag maar het voordeel van het nadeel is dat ik kan doen wat ik wil zonder enige verplichting. Doen wat ik wi

Uit het boek 'The Magic' van Rhonda Byrne Ik lees vele reacties op de nieuwe maatregelen die door onze "regering" genomen zijn. Veel positieve maar ook enkele negatieve berichten. Iedereen is vrij te denken wat hij wilt maar laat ons ons vooral focussen op het goede. Wat ik ook zie is dat velen deze maatregelen helemaal niet ernstig nemen en boos zijn omdat ze niet meer kunnen gaan feesten op café.  Zij vergeten dat we nu samen een grote verantwoordelijkheid dragen voor het welzijn van iedereen en zij hebben volgens mij de boodschap duidelijk niet goed begrepen. Ik klaag niet, ik begrijp de situatie en ben volledig akkoord. Het is nu dat we het moeten doen voor het echt te laat is. Tijd om te herbronnen en om te leren out-of-the-box te denken. We krijgen nu de kans om even stil te staan bij onszelf. Zijn we nog goed bezig, zijn we nog altijd de persoon die we willen zijn of worden we volledig opgeslorpt door de dolle ratrace?  We krijgen onverwachts de kans om

Hallo wat gebeurt er? Deze avond dacht ik: ik ga vlug naar de Colruyt om mijn voorraad water en Cola in te slaan zoals elke maand maar wat was dat? Ik had beter eerst online de laatste nieuwsberichten gelezen dan had ik geweten dat het een overrompeling ging zijn met vele lege rekken en rijen om aan te schuiven tot achteraan in de winkel. Het was nog erger dan met de feestdagen, dit heb ik nog nooit meegemaakt. Covid-19 is een feit ondertussen en elke dag kunnen de spelregels veranderen. Wat vandaag nog kan, kan morgen misschien niet meer. Zoals in het rusthuis en op de campus van zoonlief. Ik ben echt opgelucht dat de lessen enkel nog online doorgaan. Johan Cruyff, waar ik als kind al grote supporter van was en later nog meer omwille van zijn wijsheid, zei ooit:  "Elk nadeel heb zijn voordeel!" En ook dit heeft zijn voordeel. Plots heb ik drie dagen niets op de planning staan. Alle geplande events gaan niet door en ik mag ons mama niet gaan bezoeken. Dus heb ik ti

Vandaag ben ik naar ons mama geweest. Het gaat niet zo goed met haar. Ze heeft zoveel pijn dat ze zich nauwelijks kan bewegen. Ik denk dat ze weer een ingedeukte ruggenwervel heeft. Twee jaar geleden had ze dat ook en ik zie dezelfde klachten. Ze lag in haar bed te roepen op mijn zus toen ik aankwam. De bewoners vertelden me dat ze gans de dag op ons heeft zitten te roepen, ook op onze papa.  Ze was blij me te zien en toen ik vroeg waarom ze zo hard aan het roepen was zei ze me dat ze graag had dat wij bij haar waren. Ze lag plat want ze had te veel pijn om te zitten. Na overleg met de verpleegkundige hebben we besloten haar pijnstillers op te drijven. Ja, ze zal dan meer slapen en nog meer verward zijn maar haar zo laten afzien dat kunnen we niet want bij de minst beweging, vergaat ze van de pijn.  Het is niet gemakkelijk, ook gaan plassen is een lijdensweg. Vroeger kon ze dat alleen maar nu heeft ze voor alles hulp nodig. Voor ik ze uit haar bed had gekregen, was het al te laat.