Leef NU en geniet!

Jupiter is niet enkel de grootste planeet van ons zonnestelsel maar ook de fitness waar ik enkele jaren geleden mijn passie voor sport herontdekte. Het was  sinds mijn scheiding  de eerste stap terug naar een sportiever en socialer leven.  In mijn boek schrijf ik :  Wanneer je je eenzaam en wanhopig voelt, kom dan uit je zetel en kom onder de mensen. Ga naar een plek waar mensen samenkomen want je zou eens versteld kunnen staan van wat en wie er allemaal onverwachts op je pad kan komen .  Ik ben dus na mijn scheiding uit mijn kot gekomen, naar de Jupiter gegaan en heb er heel veel toffe mensen leren kennen. Ik blijf er altijd plakken in de bar en heb steeds leuke babbels. Iedereen is er welkom en niemand wordt beoordeeld. En ik vind het super om jullie te vertellen dat mijn boek daar sinds vandaag ook te koop wordt aangeboden. En wie graag zijn of haar boek gesigneerd heeft, kan me daar meestal op maandag- en woensdagavond vinden. Bij deze bedankt Pascal en Karin

Gordijnen gescheurd, muizen in huis, voor de zoveelste keer de ladder op, planten geruïneerd... Maar kijk naar dat lieve onschuldige snuitje, kan je daar nu boos op zijn? Al 14 weken steelt ze mijn hart en draait ze me om haar vinger, ons Marcelle Belle. Deze ochtend was het prachtig weer om in de tuin te werken. Terwijl ik alle bladeren bijeen aan het harken was, vond ze het geweldig om achter mijn hark aan te zitten. Maar plots zag ik haar niet meer. Ik riep haar maar ze kwam niet. Juliette die liep onrustig rond en dat was voor mij het signaal dat er iets niet pluis was want Juliette die waakt over haar kitten als een echte moederkloek. Dus ik bleef maar roepen op Marcelle. Ik denk dat de buren weer zullen gedacht hebben, daar is ze weer met haar Marcelle. Oma kwam buiten vragen wat er aan de hand was. En plots hoorde ik een kleine miauw. We zochten samen van waar dat geluid kwam onder de bomen en toen zag ik haar zitten op het dak van de achterburen. Daar was ze nog nooit ge

Het was zes maanden geleden dat mijn zoon nog op bezoek mocht bij ons mama. Dus was ze heel blij hem te zien, eigenlijk is ze altijd blij hem te zien want hij is haar absolute nummer 1. Mijn zus en ik wij liggen een schuif lager. Ze zegt altijd dat ik pas zal beseffen hoe graag je je kleinkinderen ziet wanneer ik zelf oma ben. "Oh nee, dat hij nog maar enkele jaren wacht want ik ben veel te jong om oma te zijn." zeg ik dan terwijl heel veel van mijn vrienden al kleinkinderen hebben.  Toen mijn papa de leeftijd had van mijn zoon was hij zelf al vader. De tijden waren toen anders en de mensen kregen hun kinderen op jongere leeftijd. Ik was 35 toen ik moeder werd. Ik begon pas echt naar een kind te verlangen rond mijn dertigste.  We hebben jaren geprobeerd om zwanger te geraken. Ik kende mijn vruchtbaarheidscyclus door en door, alles stond netjes op de kalender genoteerd. Ik wist wanneer mijn eisprong was, ik hield een hele administratie rond het proberen zwanger te worden

Je moet het ijzer smeden wanneer het heet is dus vandaag ben ik Standaard Boekhandel in Leuven binnengestapt en heb ik gevraagd of zij mijn boek zouden willen tentoonstellen in plaats van enkel online te verkopen. Een nee heb je en een ja kan je krijgen en ja ze hebben er direct besteld om daar in de winkel te verkopen.  Dus vanaf volgende week kan je daar mijn boek in de winkel gaan bekijken en kopen. Ook in Bar Marcelle en in Jupiter Health Planet fitness mag ik enkele boeken leggen. Ik zal jullie ook laten weten wanneer ik daar aanwezig zal zijn voor wie graag een gesigneerd exemplaar heeft.  Waar ben ik nog mee bezig? Met het schrijven van 'Leef nu en geniet 2' en met een verhaal voor elke dag. Dat verhaal voor elke dag is zoals mijn blog. Ik heb het boek 'Ongetemd leven' van Glennon Doyle gekocht, het boek dat zangeres Adele haar leven heeft veranderd. Ik ga het lezen, samenvatten en de belangrijkste dingen verwerken zodat ik deze met jullie kan delen.

Ik ben geen angsthaas en ben niet gauw bang van dieren maar als er nu van iets mijn haren gaan omhoog staan dan is het van een muis in huis. Gelukkig zitten er geen muizen in huis maar … Marcelle zal daar eens verandering in brengen. Ik was aan het werken voor DHL toen ik plots piep piep piep piep hoorde. Ik dacht wat is dat? Marcelle had een levende muis vast en liet die af en toe los om ermee te spelen. OMG, voor haar is dat hetzelfde als spelen met haar piepmuis maar voor mij is dat wel een heel groot verschil. Ik riep mijn zoon om de muis te pakken want ik kom daar niet aan. Marcelle die vond dit natuurlijk super leuk en holde als een dolle kat de muis achterna. Uiteindelijk liep Marcelle met de muis terug naar buiten. Wat een avontuur! Een beetje later zag ik Marcelle met Juliette op de oprit onder mijn auto. Dat is verboden terrein want de steenweg is te gevaarlijk voor Marcelle die op ontdekkingstocht gaat en de wereld pas leert kennen. Ik ben naar buiten gelopen, h

https://www.hln.be/in-de-buurt/zaventem/viviane-dewever-55-wil-mensen-gelukkig-maken-met-haar-boek-leef-nu-en-geniet-na-een-halve-dag-kreeg-ik-groen-licht-het-voelde-alsof-ik-de-lotto-won~aa03a42d/ ZAVENTEM   Als je met Viviane Dewever (55) uit Zaventem spreekt, weet je binnen een minuut wat men bedoelt met het gezegde ‘het zonnetje in huis zijn’. Al was dat ooit anders. Ze ging door een moeilijke periode na haar huwelijk. Op 1 januari 2014 nam ze zich nog voor om meer zichzelf te zijn. Twee maanden   later kondigde haar man na twintig jaar samen zijn de scheiding aan. Ze dacht eraan zichzelf iets aan te doen. 100 boeken hielpen haar erdoor en nu schrijft zij op haar beurt ‘ Leef NU en geniet ‘.  Plots kondigde mijn ex in februari 2014 aan dat hij wou scheiden”, steekt Viviane van wal. Eigenlijk had ik niets meer in de pap te brokken. Ik moest me erbij neerleggen, maar op dat moment stortte mijn wereld in. Ik durfde het amper tegen mijn vader en zus zeggen omdat on

Juliette en Marcelle hebben vandaag niet veel gedaan en hebben de ganse dag in mijn favoriete zetel geslapen. Veel actie zat er voor hen dus duidelijk niet in. Juliette gaat 's nachts buiten op vadrouille maar Marcelle blijft binnen en hopelijk zet zij deze nacht niet alles op stelten omdat ze niet kan slapen. Ze wordt groot, als je ze zo naast haar moeder ziet liggen dan zie je duidelijk dat ze geen klein kitten meer is. Wel heel lief en zo schattig. Maar terwijl deze twee lagen te dutten had ik een interview  over mijn boek  met Margo, een journaliste van Het Laatste Nieuws. Ik was haar vergeten te zeggen dat ze voor mij wat extra tijd moest voorzien omdat ik ja, hoe moet ik het zeggen, iemand ben dat kan blijven praten en waarbij de tijd vliegt zonder het te beseffen. We hadden een zeer leuke babbel en hopelijk wordt het artikel even leuk. Nadien had ik nog een afspraak met de fotograaf voor de bijhorende foto's. Vroeger zou ik wakker gelegen hebben om over mijn kledi

Ik keek naar het nieuws gisteren en zag dat het al 25 jaar geleden was dat An en Eefje werden ontvoerd. Wat vliegt de tijd. Ik herinner het me nog alsof het gisteren was. Een verdrietig gevoel ging door mijn lijf en ik kreeg er tranen van in mijn ogen. Betty en Paul Marchal vertelden dat An altijd in hun gedachten bleef maar dat ze toch terug gelukkig konden zijn vooral door hun vier kleinkinderen waar ze heel hard van kunnen genieten. Het is hun gegund.  Ik bleef met een droevig gevoel zitten omdat ik ongewild met mijn gedachten 25 jaar terug in de tijd zat want toen kochten we dit huis. Ja toen was het nog een 'we' en geen 'ik'. Ik herinner me hoe hard we in dit huis gewerkt hebben om zo fier als een gieter er de eerste nacht te kunnen doorbrengen. Eindelijk slapen in ons eigen huisje. En doordat mijn gedachten in het verleden zaten en ik dacht aan het prille begin van iets dat er nu niet meer was, kreeg ik het moeilijk. En waarom wil ik dit nu vertellen? Om julli

Een kat in huis brengt wel heel veel leven in de brouwerij. Ik heb ook ontdekt dat je geen duur speelgoed hoeft te kopen, een prop papier is zeer attractief en verstoppertje spelen om daarna aan te vallen is ook een leuke bezigheid, voor de kat dan.  Marcelle is een boomklimster en Juliette die vindt bomen maar niets. Ondertussen heb ik geleerd wanneer Marcelle voor de zoveelste keer weer een andere boom ontdekt heeft van haar te laten doen. Ze is erin geraakt dan zal ze er ook weer eruit kunnen. Ik blijf wel op de achtergrond kijken maar ik sta niet meer als een kieken zonder kop te roepen dat ze eruit moet. Het is echt wel grappig te zien haar klimwerk is geweldig het afdalen iets minder en zeer koddig. En wat doen poezen zoal op een zondagochtend?

Leuven, de stad waar ik mijn eerste levenslicht zag, waar ik studeerde, waar ik lange tijd een liefje had, waar ik achter den toog in café Den Bel stond tijdens mijn studententijd, waar ik mijn eerste trauma opliep na een zeer zwaar ongeval en waar ik ...nee dat ga ik niet schrijven :) Amai Leuven, ik zou uren kunnen vertellen over mijn bele(u)venissen en het ene verhaal zou nog straffer dan het andere zijn. Ik ben er 25 jaar geleden vertrokken maar ik kan er niet wegblijven. Op vrijdag, mijn day off, kan je me er tegen het lijf lopen op de wekelijkse markt. Ik ken ondertussen al vele marktkramers en doe altijd een praatje met hen. Ja, eigenlijk zou ik het niet slecht doen op de markt want vandaag waren de rollen omgekeerd. Ik verkocht hen mijn boek. Misschien moet ik toch eens gaan informeren of ik in een café of boekenwinkel kan/mag promotie gaan maken en mijn boeken signeren?

Ja, het is toch even wennen aan mijn nieuwe collega Marcelle. Ze is liever lui dan moe en saboteert mijn werk. Ze vindt het heel leuk naast mijn klavier te komen slapen maar wat ze nog leuker vindt, is naar mijn bewegende cursor op mijn scherm te springen. Ik jaag haar steeds weg maar ze komt altijd terug. En vandaag heeft ze mijn excel bestanden dichtgedaan zonder te saven. Dus kon ik alles opnieuw inputten. En zo ontdek ik alle voor - en nadelen van katten in huis tijdens thuiswerken.  Een beetje later toen ik volop bezig was met mijn input belde oma dat Marcelle in haar tuin zat. Ze kan dus ook al over de betonnen platen. Dus dat poortje mag ook weer open en zo wordt haar territorium groter en groter en mijn hart kleiner en kleiner.  De overbezorgde moederkloek in me die blijft steeds proberen de bovenhand te nemen.  Loslaten, loslaten...

“Ik kom sterker terug dan ooit.” Dat zijn de woorden van Remco Evenepoel vanuit zijn ziekenhuisbed. That’s the spirit man, zou ik zeggen. Hij is een prachtig voorbeeld van positief denken. We hebben allemaal de beelden gezien van zijn spectaculaire val. Wat heeft hij geluk gehad en ook een grote beschermengel, misschien wel twee. Velen zouden de moed opgeven en hun fiets aan de haak hangen omdat ze denken dat hun carrière en hun leven over is. Maar gelukkig Remco niet, hij heeft goede moed en ik geloof hem 100% wanneer hij zegt dat hij sterker dan ooit terugkomt, en hij was al zo sterk. We krijgen allemaal shit op ons pad en soms zeer onwelriekende. Het ene kruis is al wat groter dan het andere maar we hebben altijd een keuze. Hoe gaan we ermee om? Zoals Remco, extra gemotiveerd, de hoop niet opgevend en ervoor gaan of blijven liggen en voor de rest van je leven klagen dat je voor het ongeluk geboren bent. We zijn niet altijd verantwoordelijk voor de ellende op ons pad maa

Eigenlijk kan ik al een boek schrijven over mijn belevenissen met de kittens en nu met Marcelle. Elke dag is een nieuw avontuur. Ze houdt me bezig en zorgt voor heel veel afleiding. Ik heb deze ochtend de lamellen van het vliegenraam terug moeten aannaaien. Ze vond die zo leuk om mee te spelen dat ze ze er afgetrokken had. Maar een straffer verhaal is dat van gisterenavond. Ik ben speciaal naar de Brico geweest voor een nieuw slot voor de tuinpoort omdat het niet meer zou openvliegen en ik heb ook de platen in de poort gevezen zodat ze beter zouden blijven zitten. Pepe heeft me speciaal geleerd hoe ik dat moest doen met de boormachine, ik wordt nog een echte vrouwelijke versie van MacGyver.  Maar.... toen het tijd was om naar binnen te gaan, zag ik Marcelle nergens. Ik ben overal in de tuin gaan zoeken maar geen spoor van Marcelle en Juliette was ook nergens te bespeuren. Ik werd een beetje ongerust want normaal komt ze direct wanneer ik haar roep. Dus ging ik terug naar het te

Gelukkig kunnen we nog lachen en doet zot zijn geen zeer. We proberen overal het beste van te maken zo ook van de weinige korte bezoekjes. Ons mama die begrijpt het nog altijd niet en dat zal ook nooit gebeuren. Wanneer we naar huis moeten, is ze verdrietig omdat ze ons volgens haar wegjagen. Ze is iedere keer over haar toeren wanneer we vertrekken. Daarom proberen we het bezoek zo aangenaam mogelijk te maken. En vandaag was het nog eens tijd om gekke foto's te maken. We liggen dan plat van het lachen. Onze tafel maakt het meeste lawaai en plezier. We laten het kind in ons naar boven komen en genieten van de gekken bekken. Ons mama die geniet mee en begrijpt niet van waar al die attributen komen. Ze voelt dan op haar hoofd en zegt dan dat er toch niets op haar hoofd staat.  Dit zijn nu eens de momenten die in ons geheugen zullen blijven en tevens mooie herinneringen voor later zullen zijn. We hebben altijd een keuze hoe we met bepaalde situaties omgaan en wij kiezen duide

  Al 12 weken ben ik gezegend met dit kleine wondertje dat ik zie groeien als kool. Waar is de tijd dat ik haar nog leerde uit haar mandje kruipen om de wereld te ontdekken. En nu, nu moet ik haar constant roepen omdat ze weeral eens bij de buren in de boom is gekropen. Ik had nochtans het gat dichtgemaakt maar ze had blijkbaar nog een ander gaatje gevonden. Nu moet ik niet meer zeggen: "Kom je kunt het." want ze kan het zeer duidelijk. Van haar mama heeft ze het niet geleerd want die kruipt niet in de bomen maar die kan wel zeer hoog springen. Vandaag blik ik graag terug naar waar het begon.

Marcelle had vandaag duidelijk zin in wat avontuur. Wanneer ik buiten ontbijt dan houdt ze me normaal gezelschap. Maar vandaag kwam ze niet dus ging ik naar haar op zoek en waar zat ons Marcelleke? In de tuin van de buren. Achter de garage is er ergens een gat in de omheining dat ik niet gezien had waardoor ze ontsnapt was.  Gelukkig komt ze wanneer ik haar roep maar ze raakte niet meer terug. Ik ben dan naar de tuin van de buren gewandeld maar toen ik daar aankwam, was ze reeds vertrokken en vond ze de tuin van oma vele interessanter. Via de boom zat ze op het dak bij oma. Ik vind dit niet zo erg en oma ook niet maar ze kan via daar gemakkelijker naar de steenweg ontsnappen. Ik weet niet wat ik kan of moet doen om haar te leren dat de steenweg gevaarlijk terrein is. Misschien moet ik een kattenfluisteraar raadplegen. Hoor mij bezig, jaren geleden zou ik mezelf zot verklaard hebben maar dat kleine wondertje heeft 12 weken geleden  toen ze geboren werd  mijn hart gestolen. Ik he

Ik heb deze ochtend mijn eerste cadeautje van Juliette gekregen. De afgebeten kop van een dode muis. Bah, vies maar wel zeer attent van haar om ook aan mij te denken. Ja, dat hoort er allemaal bij, gescheurde gordijnen, gebroken vazen, afgebroken en platgelopen planten, het proper maken van de kattenbak....  Een goede raad, heb je geen dierenhart, begin er dan niet aan want enkel met liefde doorsta je al die beproevingen die de keerzijde van de medaille zijn. Je ziet het zo vaak, - oh hoe schattig, ik wil ook een poesje of een konijntje - , de mensen zien vaak enkel de leuke dingen maar weten niet dat alles een keerzijde heeft. Zodra ze last beginnen te ondervinden van al de nadelen dan vliegt poesjelief buiten of wordt het ergens achtergelaten. Ik denk dat dit met Juliette gebeurd is en dat ze zo in mijn tuin beland is. En de rest van het verhaal kennen jullie. Dus heb ik vandaag met heel veel liefde en een toch ook een beetje walging de muizenkop in dankbaarheid aangen

En maar puffen en zweten maar daar heeft Marcelle duidelijk geen last van. Die heeft weer de hele tijd op mijn bureau naast mijn klavier geslapen terwijl ik aan het werken was. En naarmate de tijd verstreek, moest ik mijn klavier steeds meer opschuiven omdat ze met haar poot of kop per ongeluk een toets raakte. Het was 29 graden in de living en ik kreeg het niet afgekoeld. Gelukkig kregen we deze avond een frisse regenbui over onze gemeente  waardoor het buiten afkoelde en we zonder puffen terug naar buiten konden.  Waar ik ook ga zitten, Marcelle volgt en zoekt daar een slaapplekje. Het is zo'n schatje en ik had nooit verwacht dat je van een poes zoveel vriendschap zou krijgen. En wat ik ook niet verwacht had is dat ik zo onverschillig kon zijn over mijn gordijnen. Ze zien er echt niet uit en ik  heb er dan maar een groot stuk van afgesneden. Het is geen zicht want het is schots en scheef maar ze zullen blijven hangen tot ik een alternatief gevonden heb. Vroeger zou ik

Marcelle heeft haar eerste brokken gemaakt. Een mooie vaas in duizend stukken en een grote scheur in mijn gordijn. Vroeger zou ik heel boos geworden zijn en gevloekt hebben maar nu denk ik het is gebeurd en boos zijn heeft geen zin want dat verandert niets aan de situatie. Kapot is kapot, tijd voor nieuw. Dus val ik in kosten en moet ik op zoek naar nieuwe raamdecoratie dat minder aanlokkelijk is voor de kat en toch mooi passend bij de living. En zo blijft een mens bezig. Vandaag was mijn eerste werkdag sinds Marcelle alleen in huis is. Ik had me nog maar pas aan mijn bureau neergezet en ze hing al in de gordijnen. Dan zat ze op tafel en wou ze in mijn pannenkoekenplant zitten. Ik had ogen te kort. Na een tijdje werd ze moe en is ze bij mij komen slapen. Hoe kan je daar nu boos op zijn als je ziet hoe schattig ze slaapt?  Toen ze wakker werd vond ze mijn toetsenbord zeer interessant en mijn schermen super boeiend. Het is weer eens iets anders thuiswerken met een kitten die su

We beginnen stilletjes aan onze draai te vinden. Juliette en Marcelle zoeken de andere twee niet meer en genieten van elkaar. Zo schattig om te zien. Marcelle kent haar naam al zeer goed. Ze volgt me overal, eet ik buiten dan gaat ze daar op een stoel haar dutje doen. Ben ik binnen dan komt ze daar spelen. Voor mij is het nog even wennen aan een dier in huis. En daarmee bedoel ik dat ik met Marcelle rekening moet houden wanneer ik wegga. Waar zit ze, is ze binnen of buiten, is de poort op slot zodat ze niet naar de steenweg kan? Zoveel dingen om aan te denken voor ik vertrek. Juliette die zit vooral buiten en is gewoon van haar plan te trekken. Deze avond na mijn avondwandeling die korter was dan normaal omdat het in de verte aan het onweren was en we het dichterbij zagen komen, kwam ik thuis en de poort was opengewaaid. Ik was enorm geschrokken en liep naar de tuin. Juliette die lag onder de boom maar ik zag Marcelle nergens. Ik riep haar naam enkele keren en ik dacht

Back to life, back to reality.  Na 11 weken wordt het tijd om weer eens aan mezelf te denken in plaats van enkel aan de poezen. Ze hebben de ganse dag buiten gezeten en nu ligt Marcelle naast mij op de stoel te slapen.  Mijn leven is toch wel een ietsiepietsie veranderd sinds Juliette haar intrede deed.  Maar vandaag had ik vrij en ben ik naar de markt, naar ons moeder en naar de fitness geweest.  En op de fitness gaf de dochter van de uitbater mij een goed idee. Ik vertelde haar dat ik terug aan het schrijven was en dat ik nu ook dringend tijd moest maken om mijn boek te promoten. Maar ja, hoe doe je dat het best in coronatijd? Alle dingen die gepland stonden, kunnen niet doorgaan. Geen lezing, geen signeersessies enz... En toen suggereerde zij me om een 'Skype nu en geniet' te doen. Ik vond dit een geweldig idee. Een online lezing met de mogelijkheid om vragen te stellen. De tijden zijn veranderd en we veranderen mee.  We gaan de virtuele toer op. Wat vinden jullie e

Na lang zoeken vond ik haar in de boom op het vogelhuisje Gisterenavond is Juliette nog komen miauwen. Marcelle lag goed te slapen terwijl ik aan het schrijven was maar ze werd wakker toen ik naar boven wou gaan. Ze was zeer onrustig en ik ben nog even bij haar gebleven. Uiteindelijk heeft ze een goed slaapplekje gevonden en heeft ze de nacht flink doorstaan. Deze morgen was Juliette onmiddellijk daar om de ronde van het huis te doen, ze zocht haar kittens. Ze is blijven miauwen tot Marcelle mee naar buiten ging. Daar hebben ze de ganse dag gezeten en nu liggen ze binnen af te koelen. Ik zie dat ze de twee anderen missen.  Juliette komt vaker binnen wat eigenlijk niet de bedoeling is maar kijk naar de foto en dan kan je haar toch niet buiten jagen? Ze lopen hetzelfde en ze liggen het hetzelfde. Juliette is een echte moederkloek die haar kittens niet kan lossen. Gelukkig is er nog Marcelle. Ik had liever gehad dat Juliette haar oude leventje weer opnam en dat Marcelle alleen

Zo moeder zo dochter.   Ze zijn weg mijn twee lievekes. Het afscheid is beter gegaan dan ik dacht. Gisteren had ik het moeilijker. Juliette die heeft ze vandaag niet echt gemist, denk ik omdat Marcelle veel bij haar is geweest. Marcelle die heeft ze wel gemist want dat waren haar speelkameraadjes. Die heeft vandaag een paar keer gehuild. En terwijl ik dit nu schrijf, hoor ik Juliette miauwen en dat heeft ze al twee avonden niet meer gedaan. Anders zaten ze nu in huis achter elkaar aan te hollen maar nu moet ik Marcelle bezig houden. Ik ben benieuwd voor de nacht want ze moet alleen beneden slapen. Ik hou jullie alleszins op de hoogte. Ondertussen is ze op mijn stoel in slaap gevallen. Nu iets anders, raar maar waar ik ben vandaag opnieuw beginnen te schrijven. Ik kreeg na het lezen van een positieve recensie plots heel veel inspiratie en daar het toch te warm was om iets te doen, ben ik beginnen te schrijven. Een tijdje geleden voor de kittens geboren waren, was ik aan een n

Deze avond heb ik extra aandacht gegeven aan mijn schatjes en ik heb ervan genoten want morgenvroeg gaan ze naar hun nieuw baasje. Wat hebben we samen heel veel uren, dagen en zelfs nachten doorgebracht.  Eerst was ik super bezorgd over de bevalling van Juliette. Waar zou ze gaan werpen? Hopelijk niet in de struiken want dan zouden de kleintjes gevaar lopen voor de vossen, de marters en de kraaien. Dan maar last minute het tuinhok leegmaken en een kattenluik plaatsen. Ik heb uren bij Juliette gezeten tijdens haar weeën en de bevalling meegemaakt. De eerste weken heb ik heel veel uren in het tuinhok gezeten en zelfs 's nachts mijn ronde gedaan.  Ik was zo bang dat ze naar de steenweg zouden lopen of dat ze door de marters of de vos zouden aangevallen worden.  Ik stond zelfs vroeger op om ze te kunnen verzorgen en om wat extra tijd met ze te kunnen doorbrengen. En toen werden ze groter en ontdekten ze mijn tuin. Daar gingen mijn hortensia's, hosta's en campanula. Alle