Leef NU en geniet!

Ik weet niet wat er aan de hand is met de maandag maar de laatste drie was er wel altijd iets met Juliette. Maandag 15 juni : martergevecht. Maandag 22 juni : Juliette in paniek over de steenweg. Maandag 29 juni : de drie kittens zitten met Juliette buiten. Voor ik ga slapen, ga ik eerst nog eens buiten kijken of alles in orde is. Juliette zat voor de deur van het tuinhok te wachten. Ik vond dat zeer raar want daar zit ze nooit. Ze waakt altijd op of onder een tuinstoel op het terras. "Awel Juliette, wat zit je nu voor het kattenluik te doen?" en terwijl ik dat vroeg, kwam Marcelle achter haar piepen. Ik was geschrokken, wat deed Marcelle buiten? Ja lap, het is zover, dacht ik, ze kan door het luik. En toen ik Marcelle opnam, kwamen Ji Ji en Kiki ook achter Juliette haar rug piepen. Ze zaten dus allemaal buiten voor het kattenluik te wachten. Wat een geluk dat ik gaan kijken ben want voor de kleintjes is het buiten voorlopig nog niet veilig 's nachts. Ik heb

Vandaag had ik verlof en je zou dan denken, we doen het eens rustig aan maar nee ik had een zeer drukke agenda. Om 8u de kittens verzorgen, om 9u mijn haar wassen en om 10u boodschappen doen. Om 12u eten en om 12u30 chauffeur spelen en nog enkele boeken afleveren. Om 14u30 ons mama bezoeken en om 17u terug naar huis om te koken. Na het eten de kittens buiten laten spelen en om 19u30 onze dagelijkse wandeling om te eindigen in de fitness. Ondertussen is het 22u22 en schrijf ik deze blog. Wat vliegt de tijd, ik heb zelfs geen gaatje gehad om de krant te lezen en morgen is het weer een gewone werkdag en tevens de laatste dag van juni 2020. 

Vandaag zag ik mijn vriendin Yvette voor het eerst sinds de lock down. Ze kwam haar boek halen en eens naar de kittens kijken. De kittens werden verwend met speelgoed, een mooi slaapmandje en een grote lege doos van Hello Fresh. Van die doos heeft ze een leuke speeldoos met verschillende gaten gemaakt. De kittens waren er dol op en ook mama Juliette. Die kroop door een klein gat de doos in en na een tijdje lagen ze er allemaal in te slapen. Toen ik met Carine ging wandelen heb ik de doos met de vier slapende poezen opgepakt en zo in het kot gezet zodat ze weer veilig opgesloten zaten tijdens mijn afwezigheid. Waarvoor een kartonnen doos toch allemaal goed is. Ik hoef geen duur speelgoed te kopen. Ze zitten ook graag op een paar gestapelde klinkers en springen dan van de ene op de andere.  Ja, ze zijn extra verwend vandaag en hebben langer buiten gespeeld. En er lag een klein drolletje in de kattenbak. Ji Ji begint ook te eten. Zij vindt de mousse niet lekker maar wel de

Wat een zeer korte nacht. De zoon vierde het einde van de examens in de tuin met zijn bubbelgenoten en dit terwijl de andere buren ook iets te vieren hadden. Echt stil was het dus niet. Iedereen zal weinig geslapen hebben.  Dus vandaag zal ik vroeg in dromenland liggen. Gelukkig is het droog gebleven en heeft het onweer onze streek genegeerd. Eigenlijk heb ik ook iets te vieren. Mijn inspanningen werden vandaag beloond. Marcelle die eet al enkel dagen mee met mama Juliette en na het eten zet ik haar in de kattenbak en maak ik met haar voorpootjes krabbende bewegingen. En vandaag deed zij het ook en voila, haar eerste 💩.  Fier dat ik was, ik die geen verstand van katten heb, heb het haar toch geleerd. Gelukkig vind je online veel informatie over het opvoeden van katjes.  En ik heb nog een primeur, voor de allereerste keer heeft een kat haar pootjes in mijn huis mogen zetten. Ik heb Marcelle haar eten binnen gegeven want anders gaat Juliette ermee lopen. 

Na vier maanden ben ik nog eens gaan lunchen met mijn zus. We zijn op het terras van Den Beiaard iets gaan eten en het was zo warm dat ik geen mosselen genomen heb maar een lekker fris slaatje met scampi. Ik begin stilletjes aan af te kicken van de lockdown. Het voelt toch nog onwennig hoor. Na de lunch ben ik dan een lekkere ijskoffie gaan drinken op het terras van de Java want die had ik gemist. Ik ben op tijd naar huis vertrokken omdat ik thuis wou zijn voor het onweer maar ik heb geen onweer gezien, slechts enkele verdwaalde druppels. Pepe heeft vandaag het tuinpoortje volledig dicht gemaakt zodat de kittens er niet onderdoor kunnen want er waren er twee ontsnapt. Het zijn echte acrobaten en als het hok openstaat dan heb je overal ogen nodig. Ik laat ze drie per dag even buiten en dat vinden ze geweldig. Marcelle die eet alles, die zit aan het eten van Juliette. De andere twee die eten nog geen vaste voeding. Ik laat hen eraan ruiken maar ze hebben in totaal nog geen intere

Wat een weertje, we hoeven duidelijk niet naar het zuiden voor de zon. We worden dit jaar nogal verwend met zomerse temperaturen.  Vandaag werden mijn boeken geleverd dus voor de liefhebbers, er kan terug besteld worden. Ik zal met de mensen die er eentje gereserveerd hebben persoonlijk contact opnemen om hem te brengen. Gisteren heb ik niet geschreven omdat ik heel lang buiten gezeten heb. Met deze temperaturen is het 's avonds aangenamer buiten te vertoeven dan binnen. Ook deze avond maar ik kon het niet laten toch vlug naar binnen te komen om iets te schrijven. Ik ben ook op bezoek bij ons mama geweest en het ging beter met haar. Zij heeft twee dagen in quarantaine moeten zitten omdat ze een beetje koorts had en een klein hoestje. In de home namen ze het zekere voor het onzekere en ze werd onmiddellijk getest en afgezonderd. Gelukkig bleek de test negatief en mocht ze weer uit haar kamer en wij ook terug op bezoek.  Met de kittens gaat het ook goed, die groeien als

Ik ben heel blij. Wifty heeft mijn verhaal gepost op hun Facebookpagina en op hun website :  https://www.wifty.be/viv-boek-na-scheiding/?fbclid=IwAR3wccm9ZesmdtWE4CkekKhrUYw-fOGfXnHox8kqN3-0GZKkoeJzNV0xWr8 Ik volg hen al jaren en dankzij hen heeft 50+ een andere dimensie gekregen. Ik was super fier toen ik 50 werd want dan kon ik eindelijk zeggen dat ik ook een Wifty was. Zij laten zien dat je niet afgeschreven bent wanneer je wat wijzer en grijzer wordt. En ik heb het al heel vaak gezegd dat tram 5 er eentje is waar je meer leert genieten van het leven en houden van jezelf zoals je bent waardoor je meer foert durft zeggen. Ik heb hun boek over de kracht van het nieuwe ouder worden  'Midlife kick'  onmiddellijk gekocht toen die uitkwam. Een aanrader voor elke Wifty. En wat ik in hun boek vooral aangeduid heb is : Dat je nooit te oud bent om de dingen te doen die je altijd al had willen doen.  Je leven is te kostbaar om niet de persoon te zijn die je altijd a

Ik weet niet wat er met Juliette mis was deze avond maar ze is in paniek over de steenweg gevlucht. Ze was rustig aan het eten en plots was ze weg. Ik ben haar achterna gerend maar ze was bang en het heeft een hele tijd geduurd voor ik haar vertrouwen weer had en haar voor de allereerste keer kon oppakken. Ik had haar nog nooit opgetild en nu moest ik wel want ik wou niet dat ze zou weglopen en onder een auto zou terechtkomen. Het was echt een zeer rare situatie. En net toen ik haar in mijn armen had, moest ik wachten omdat er auto's afkwamen en heeft ze zich losgerukt en moest ik opnieuw haar vertrouwen winnen. Ik dacht aan de kittens die alleen zaten en die op hun mama riepen. Dit is de allereerste keer dat ik zie dat Juliette over straat loopt. Ik mag er niet aan denken dat ze aangereden wordt want dat is hier een gevaarlijke steenweg. Die steenweg is trouwens ook één van de reden waarom we hier nooit huisdieren, buiten Harry de goudvis dan, hebben gehad.  Toen ik

De astronomische zomer is  sinds gisteren begonnen maar voor de meesten pas vandaag. Alhoewel ik tijdens mijn dagelijkse wandeling wel even ben moeten gaan schuilen voor de miezerige regen. Voor mij is het al van in april zomer. Wij hebben een prachtige zomerse lente gehad en dankzij corona ook tijd om ervan te genieten in de tuin. Ik heb mijn zomers tintje al een tijdje en de mensen schrikken vaak wanneer ze me voor de eerste keer terug zien. Ze denken dat ik op vakantie geweest ben en eigenlijk hebben ze gelijk. Voor mij is het al maanden elke namiddag vakantie in Mi Gardina. Ik geniet van elk moment.  Zomer 2020 zal wel een totaal andere zomer worden. We kunnen gelukkig weer op vakantie en een terrasje gaan doen maar het is toch anders. In de winkel doe ik een mondmasker aan en de alcoholgel is een vast item in mijn handtas geworden. Ik ontsmet mijn handen constant en probeer zoveel mogelijk afstand te houden. Er is toch een groot verschil in mentaliteit. Sommigen houden zi

Vandaag ben ik ons mama gaan bezoeken. Ze dacht dat ik haar kwam halen om naar de vliegtuigen te gaan kijken maar ze beseft nog steeds niet dat ik ze tijdens corona niet mag meenemen. Ze vroeg constant waarom ik een doekje voor mijn mond had. Het woord 'mondmasker' is bij ons goed ingeburgerd maar zij kent die term niet. Ik gaf haar mijn boek en als je haar iets geeft om te lezen dan leest ze dat steeds luidop. Ondertussen heeft ze mijn boek toch al enkele keren gezien en wat ik altijd leuk vind, is haar reactie wanneer ze mijn naam leest en zo ontdekt dat haar dochter een boek geschreven heeft. Iedere keer is dat een verrassing voor haar. Ze las voor uit mijn boek en las dat ik gescheiden was. Ze keek me geschrokken aan en zei dat ze dat helemaal niet wist. Ik zag dat het haar raakte en ik vroeg of dat haar droevig maakte en ze knikte. Ik legde haar uit dat ze niet triestig moest zijn omdat dit ondertussen al 6 jaar geleden was en dat ik daar over was en geen verdri

Ik ben vandaag voor de eerste keer sinds corona terug naar Leuven naar de markt geweest. Wat een zalig weertje was dat. Ik heb ervan genoten om weer eens een praatje te kunnen doen met de mensen van mijn vaste kramen. Ik had niet zoveel tijd omdat ik chauffeur was want het waren examens maar het heeft me toch deugd gedaan om nog eens in Leuven rond te wandelen. Er staan momenteel 21.397 stappen op mijn teller. Deze zijn niet alleen van de markt maar ik ben deze avond ook gaan wandelen met Carine en haar hond. In mijn boek schrijf ik dat die spijtig gestopt waren maar ondertussen zijn die sinds een weekje weer begonnen en zo blijven we fit en kunnen we veel vertellen. Er komt meer en meer leven in het tuinhok, de kittens worden actiever en ik heb Kiki en Marcelle extra aangemoedigd om uit het nest te durven komen. Ik heb alles weer gefilmd voor mijn verzameling die ondertussen al heel groot begint te worden. Elke dag neem ik foto's en film ik. Omdat ik steeds foto's van de

Ji Ji is de dapperste. Ze was de kleinste bij de geboorte en had een kleine achterstand. Ze deed haar oogjes ook pas drie dagen na de anderen open maar ze is de eerste die op verkenning gaat. Ze is de moedigste want zij heeft het aangedurfd en aangekund om het nest te verlaten en uit de hoge doos te klauteren. Marcelle en Kiki proberen het ook maar haken steeds af omdat ze de laatste stap niet aandurven. Iedere keer wanneer ik het hok binnenkom klautert ze uit de doos. In het begin met een beetje geklungel maar ondertussen heeft ze de truc goed door. Ik heb al een grote plank voor de deur moeten zetten zodat ze niet naar buiten kan.  Geniet mee van de eerste stapjes in het onbekende van kleine Ji Ji.

Ik ben al een paar dagen moe. Ik ben geen achttien jaar meer maar ondertussen wel 3 x 18. En dat voel ik toch. Gelukkig heb ik de laatste jaren naar mijn lichaam leren luisteren en kan ik ook meer 'foert' zeggen. Foert tegen al wat niet echt moet! En dan is de vraag, wat moet er echt?  Dat mag en ik zeg speciaal mag in plaats van moet, iedereen voor zichzelf uitmaken.  Maar ik heb voor mezelf uitgemaakt dat wanneer mijn lichaam rust vraagt ik dat ook aanvaard en dat ik zonder me slecht te voelen gewoon na mijn werkuren een beetje ga slapen.  Daar is niets mis mee. Het is trouwens heel belangrijk dat je de signalen van je lichaam leert herkennen. Deze vertellen je heel veel. In mijn boek schrijf ik over de tijd toen ik niet naar mijn lichaam luisterde en bleef doorgaan ten koste van mezelf. Stukje verhaal uit mijn boek: Ik was ongelukkig maar ik besefte het niet en ik bleef verder spartelen, verder dingen tegen mijn zin doen, ik bleef ja zeggen tegen Jan en allemaal

Het moeten niet altijd de poesjes zijn die in de picture staan. Hier het bewijs dat ik nog steeds mijn coronakapsel heb. Ik heb vannacht zeer slecht geslapen omdat ik onder de indruk was van het martergevecht van gisterenavond. Bij elk geluidje werd ik wakker. En deze morgen deed het natuurlijk pijn om op te staan.  Juliette is deze avond zeer onrustig. Ze zit op wacht op mijn ligstoel en kijkt steeds naar de plaats waar de marters zich gisteren verstopt hadden. Ik ga om het half uur even kijken maar ik kan toch niet de ganse nacht gaan kijken? Ze zou beter in het tuinhok bij haar kittens blijven. Die proberen uit de doos te komen en dat gaat niet lang meer duren eer ze dat kunnen. En wat als die gaan beginnen rond te lopen het 's nachts? Ik zie me die nog binnen halen, ik die elke kattenhaartje vies vond en nu hang ik zelf vol. Hoe een mens kan veranderen.

Wat een avond! Ik was rond 22u30 nog eens vlug bij kittens gaan piepen en Juliette die liep steeds onrustig naar buiten. Ik dacht dat ze honger had en ik ging dus nog een hapje binnen halen toen plots mijn zoon heel luid riep dat Juliette aan het vechten was met de vos. Ik liep zo snel ik kon terug naar buiten om de vos weg te jagen want ik had het tuinhok laten openstaan en de kittens zaten daar. Maar het was geen vos het waren twee marters. Juliette die altijd super lief is, verdedigde haar kittens als een leeuwin en de marters dropen al piepend af. Was dat even schrikken.  Gelukkig waren Juliette en de kitten ongedeerd maar ik besef nu wel dat ik de deur van het tuinhok vele vroeger moet sluiten. Wie had nu gedacht dat de marters zo vroeg op bezoek zouden komen? Normaal gezien lopen die het 's nachts in de tuinen rond.  Dat is dus de reden waarom ik dat hok leeggemaakt heb zodat Juliette daar rustig kon bevallen en veilig met haar kittens zou kunnen zitten omdat wij het

Bovenstaande las ik vandaag in de Nina. Ik had het niet beter kunnen formuleren. Het past perfect in mijn boek bij het eerste hoofdstuk 'Je wordt wat je denkt". Het zijn de wijze woorden van Joren Seldeslachts, bekend van de serie 'Spitsbroers. Hij zegt ook: "Als je accepteert wat is, wordt het leven zoveel draaglijker."  Voor ik tot dezelfde conclusie kwam, had ik al een heel leven achter de rug en zat ik reeds op tram 5. Ja, sommigen hebben wat meer tijd nodig dan anderen en jammer genoeg zullen er ook zijn die nooit tot dit besef zullen komen. Mijn raad, aanvaard de mindere dagen en luister vooral naar je hart en je lichaam. Het leven is zoals een roller coaster met ups en downs. Aan ons om zoveel mogelijk van de ups te genieten en de downs te accepteren. Blijf vooral positief en probeer zo goed mogelijk met je mindere dag om te gaan. Uiteindelijk gaat die dag even snel voorbij als elke andere dag.

Het leven begint langzamerhand weer terug op zijn gangetje te komen nu er veel zaken weer open zijn.  Ik ben nog geen terrasje gaan doen omdat ik nog moet afkicken van mijn kot. Ik ga wel weer wandelen met een goede vriendin en ik kom ook buiten om mijn boek persoonlijk te bezorgen maar ik ben nog niet gaan schoppen. Ik ben wel bij Knus een cadeautje gaan kopen maar dat was zeer doelgericht en ik heb niets anders bekeken of aangeraakt. Ik ben zo iemand die alles moet kunnen aanraken en voelen. Maar dat is nu totaal uit den boze.  Ja het leven is toch wel anders. Maar anders betekent niet automatisch slechter. Ik geniet nog steeds van in mijn kot te blijven en zoals ik reeds schreef moet ik echt afkicken van alleen thuis te zitten. Alleen is een groot woord want ik heb mijn zoon, Juliette en de kittens en oma en pepe die net zoals ik ook graag in de tuin vertoeven. Maar zo constant weg zijn en nooit in mijn kot zijn dat is toch wel verleden tijd. Vandaag kreeg ik een privéberi

Vandaag had ik vrij en dus ook heel veel tijd om bij de kittens door te brengen. Niets ontspannender dan naar die drie deugnietjes te kijken. Juliette was in haar flodderdag en kwam steeds aangelopen wanneer ze me hoorde.  Voor corona ging ik elke vrijdag naar de markt in Leuven maar ik moet dat buitenkomen terug gewoon worden en ik heb toch wel een beetje smetvrees gekregen. Dus stond Leuven vandaag niet op de planning. Maar ik heb me niet verveeld want ik heb een super toffe bezigheid gevonden, kittens kijken en foto's nemen. Ja, dat is mijn nieuwe hobby geworden en ik heb ondertussen al een hele collectie foto's van hen.  Vandaag heb ik eindelijk Ji Ji eens mooi op de foto kunnen vastleggen. Om dieren te fotograferen moet je echt wel geduld hebben. En zeker bij de kleinste van de drie. Ik kan nog steeds niet zien of het een meisje of een jongen is. Bij de andere is het ondertussen zeer duidelijk.  Ik laat jullie vandaag meegenieten van enkele mooie foto's en e

Ze groeien als kool deze drie deugnieten. Marcelle die altijd de grootste en dikste was, zal haar best moeten doen want de anderen komen bij alsof het niets is. Kiki, het katertje is momenteel het zwaarst van allemaal. Kan niet anders want hij is de pasja van de drie en doet niets anders dan eten en slapen. Ze beginnen ondertussen te zien en ze staan al wat steviger op hun pootjes. Ze snuffelen aan mijn vingers en worden me langzamerhand gewoon. En Juliette? Dat is de liefste mama die je maar kan vinden. De kittens kruipen over haar hoofd, krabben haar en zij laat ze maar doen. Ik zeg dan vaak dat ze haar kittens beter moet opvoeden en strenger moet zijn.

Vandaag mocht ik na drie maanden voor het eerst weer op bezoek bij ons mama. Toen ik aankwam, zag ik haar met mijn zus in de cafetaria zitten. Ik ging aan het venster zwaaien zonder mondmasker maar ze herkende me niet. Mijn zus vroeg haar wie ik was maar ze wist het niet. Binnen zei ze wel dat ik een bekende stem had maar ze wist echt niet wie ik was. Toen ik zei dat ze nochtans heel hard had afgezien om mij op de wereld te zetten wist ze het. Maar ze bleef wel zeggen dat ze me niet meer zou herkennen, moest ik het niet gezegd hebben. En toen ik haar naar boven naar haar afdeling bracht, zei ze dat opnieuw. Ze kon er niet van over. Ik heb nog steeds mijn coronakapsel zonder froufrou en met een donkere uitgroei. Ik heb al heel mijn leven lang een froufrou en nu is die weg.  Mijn kapsel is totaal anders dan ze gewoon is. Zou het dat  kunnen zijn? Of is het toch haar dementie in combinatie met die drie maanden dat ze me niet meer gezien heeft? Gisteren ben ik even op het werk gewee

Hip Hip Hoera voor mezelf! Ik kan het bijna niet geloven maar een jaar geleden begon mijn avontuur in de blogwereld. Zeer zenuwachtig zat ik hier enorm te twijfelen of ik al dan niet op de knop 'publiceren' zou durven klikken.  Het was één van mijn dromen die ik in mijn schriftje opgeschreven had toen ik mijn oefeningen maakte. Oefeningen die ook in mijn boek staan. Mijn wens en intentie waren een boek schrijven, bloggen, lezingen houden, van mezelf de beste versie maken en vooral de wereld een beetje mooier maken door de mensen leren positief te denken.  Maar die ene klik om mijn eerste blog te posten, deed me toch twijfelen of ik er wel goed zou aandoen om op het wereldwijde web mijn verhaal te verspreiden en om mezelf zo bloot te geven. Langs de ene kant heb ik graag wat privacy maar langs de andere kant kan ik geen spiegel of inspiratie zijn wanneer ik in de anonimiteit blijf zitten.  Ondertussen heb ik al 337 verhalen gepost en werd mijn blog 24.360 keer bekeken