Leef NU en geniet!

Hij staat er. Ik kon het niet laten hem te zetten, zeker niet nadat ik vandaag in Leuven overal de kerstversiering en lichtjes zag branden. Ik ben thuis gekomen en ben eraan begonnen. Gans de avond ben ik ermee bezig geweest. Niet alleen met de boom maar met heel het huis te versieren. Ik hou van de kerstsfeer. Nochtans is er een tijd geweest dat ik er ontzettend tegen op zag. Mensen die iemand dierbaar verloren hebben, zullen zeker begrijpen wat ik bedoel. Het is een tijd waar familie en vrienden centraal staan en als je dan iemand moet missen kan dat zeer pijnlijk zijn. Gelukkig heb ik mijn spirit terug en kan ik weer genieten van de sfeer die kerst met zich meebrengt. Dus laat de kerstsfeer maar komen, ik ben er klaar voor.

Vandaag was het Thanksgiving Day en ik was me er niet van bewust tot een vriend me er attent op maakte. Dat is nu één van de weinige speciale dagen dat nog niet van Amerika overgewaaid is. Dankbaarheid is nochtans een zeer sterk positief gevoel. Wetenschappelijk onderzoek toont aan dat dankbaarheid een meetbaar positief effect op je gezondheid en geluk heeft.  Dankbaarheid zet allerlei positieve mechanismen in werking waardoor je nog meer dingen aantrekt die je blij en gelukkig maken. Er zijn geen gelukkige mensen die ondankbaar zijn en er zijn geen dankbare mensen die ongelukkig zijn. En vandaag was ik toevallig zeer dankbaar.  Dankbaar voor de uitnodiging van de home voor de infoavond met wijn en kaas, dankbaar voor de goede zorgen voor ons mama, dankbaar voor de fijne gesprekken vanavond en dankbaar dat de home zoveel belang hecht aan de mening van de bewoners en hun familieleden. Ons mama wordt daar zo goed verzorgd, zij is daar Dora en geen nummertje. Ze voelt z

Jammer maar mijn inzending voor het goede doel werd niet geselecteerd voor de volgende ronde. Toen ik de andere twee Belgische inzendingen zag, voelde ik het al een beetje aankomen. De ene vroeg hulp om de kindjes in het ziekenhuis te animeren zodat ze zich minder ziek zouden voelen en de andere vroeg steun om een verwoest ziekenhuis in een ontwikkelingsland weer helpen op te bouwen. Mijn goede doel was WZC Sint-Margaretha, waar ons mama woont. Ik vroeg extra middelen om de mensen daar wat meer animatie en een leuke tijd te bezorgen zodat hun dagen die vooral nu tijdens de deze periode wat ééntoniger worden wat meer op te fleuren.  Ik zal zelf voor de extra fleur moeten zorgen.  Als troostprijs heb ik voor de afdeling een doos grote dominostenen gekocht zodat ze ook kunnen spelen wanneer ik er niet ben. Ik begrijp dat de jury sneller ontroerd wordt door zieke kindjes of door een ziekenhuis dat weer moet opgebouwd worden dan door onze ouderen maar we mogen deze generatie ook nie

Vandaag heb ik niet veel inspiratie om te schrijven omdat ik moe ben. Na het werk ben ik onmiddellijk doorgereden naar ons mama en ze was zeer verward. Ze zat aan tafel met haar tafelgenoten koffie te drinken. Ze vroeg of ik haar kwam halen om naar huis te gaan. Ze dacht dat ze in de dagopvang verbleef in plaats van in de home. Ze is er twee jaar naartoe gegaan toen ze nog thuis woonde en ik ging haar daar dan regelmatig halen zodat ze niet de ganse rit met het busje moest doen. Ik vertelde haar dat ik met haar en de andere bewoners domino kwam spelen maar van dat spelletje had ze nog nooit gehoord. Ze herkende ook de dominostenen niet. Het spelen ging vele moeilijker dan anders en ze vroeg constant of ze al middageten gekregen hadden. De andere bewoners antwoordden dan elke keer dat ze frietjes met stoofvlees gegeten hadden vandaag maar om de vijf minuten bleef ze dat maar vragen. Ook voor hen is het niet altijd gemakkelijk maar ik heb de indruk dat ze wel heel veel geduld m

Hallo , Ik ben de dochter van Dora. Dora heeft dementie, officieel al 6 jaar maar ze lijdt er al vele langer aan zonder dat we het wisten. Wat we wel wisten was dat ze zeer veranderd was. Ze werd een zeer moeilijk mens. Ze begon zich anders te gedragen, dingen te vergeten, ze kon heel snel boos worden en ook zeer agressief. We dachten dat het de ouderdom was en dat het erbij hoorde. Zij was de oudste van de familie en wij hadden in totaal geen ervaring met ouderen en zeker niet met iemand die aan dementie lijdt. Zo kon ze plots waar we ook waren, op restaurant, op een terras of in de winkel zeer boos worden en beginnen te roepen en te tieren wat zeer gênant was. Ze spaarde dan niets of niemand. En meestal kwam dat omdat ze zich misbegrepen voelde. Ons mama is zeer eerlijk en oprecht en kan niet tegen liegen en bedriegen. En soms vertelde ze dan dingen die niet waar waren omdat zij de realiteit anders begon te ervaren en als we daar dan een opmerking durfden over te maken, w

Deze ochtend was een zeer productieve ochtend. Ik ben een lezing beginnen te schrijven over dementie. Ik had enorm veel inspiratie en een grote drang om te schrijven. Waarschijnlijk gedreven door een gesprek met Fay die gisteren op bezoek was. Omdat ik gisteren afgesproken had met haar heb ik geen tijd gehad om iets te schrijven. We hebben uren gepraat maar vooral ook naar elkaar geluisterd. Fay is een zeer spirituele vrouw die ik via een collega heb leren kennen. Ze voelt bepaalde dingen goed aan en het is altijd zeer leuk om gelijkgestemde zielen te ontmoeten. Ja, dit is een stukje waar ik eigenlijk nog niet over geschreven heb. Maar dat komt nog wel wanneer de tijd er rijp voor is. Ik sprak haar over mijn drang om lezingen te geven over dementie, over het verwerken van verdriet na een verlies, over single zijn, over al de dingen waar ik door het vallen en opstaan heel veel ervaring mee opgedaan heb. Over dat vuur dat gedoofd was en na vele jaren weer aangewakkerd is. He

Na 54 jaar heb ik afscheid genomen van mijn eerste schoonheidsvlekje in mijn gezicht te samen met nog een ander vlekje. Normaal zou ik dat nooit doen maar ze werden groter en ik heb ze voor alle zekerheid maar laten verwijderen. Ze worden nu naar het labo gestuurd maar normaal gezien zouden ze niet kwaadaardig zijn.   Ik dacht dat het pijnlijk zou zijn maar ik heb enkel de twee kleine prikjes en het dichtbranden gevoeld. Ik vergelijk alle pijn met mijn bevallingspijn en dit was een 0,1/10 op de pijnschaal. Zodra de wondjes genezen zijn, laat ik jullie een voor en na zien. Deze avond ben ik spaghetti gaan eten in de school waar ik vier jaar les gegeven heb. Toen ik naar een foto van in mijn kindertijd aan het zoeken was om jullie dat schoonheidsvlekje te kunnen tonen, botste ik op een groepsfoto van de leerkrachten van toen, ondertussen al 25,5   jaar geleden. Wat vliegt de tijd.  Van gans deze groep is er maar eentje die daar nog les geeft en dat is de leerkracht Godsdi

Vandaag liep er van alles mis. Ja, je hebt zo van die dagen dat hoe goed je ook je best doet, alles anders loopt dan zou moeten. Het begon deze ochtend al in de auto, ik kreeg de melding op mijn display om mijn bandenspanning te laten controleren. Op het werk kreeg ik dan weer rare meldingen op mijn computer en sommige belangrijke berichten werden verkeerd gestuurd in een draftversie. Hoe kan dat nu? Zelf de mensen van IT snapten het niet. Ik moest een aantal dringende telefoontjes doen en ik kreeg niemand te pakken. Mijn computer had zo zijn kuren vandaag en ik moest aan de wet van Murphy denken. En toen kreeg ik ook nog een anoniem telefoontje waarvan de verbinding zo slecht was dat ik er niets van begrepen heb, het enige wat ik verstond was Geert en Geert heeft afgelegd. Zo raar allemaal en toen herinnerde ik me dat het de laatste dag van Mercurius in retrograde was.  Bron NASA Velen zullen hierover nog nooit iets gehoord hebben. Enkel diegenen die zich interesseren vo

Als je goed werk wilt leveren dan moet je ook goed materiaal hebben. Dus ben ik deze namiddag speciaal naar de Brico geweest om andere verfrollen, borstels en afplaktape te gaan kopen. Ik heb me daar goed laten informeren want voor mij is een rol een rol. Maar blijkbaar zit daar toch heel veel verschil op. De rol die ik gisteren gebruikte was voor lakverf waardoor ik strepen en vlekken had. Dat rolde helemaal niet zo vlot. Met de nieuwe rol ging het beter maar ik moet toegeven, ik moet nog veel oefenen. Nochtans doe ik dat wel graag maar waarschijnlijk heb ik te weinig geduld. Alles moet snel en vlot gaan zodat ik aan iets anders kan beginnen en die verf krijgt de kans niet om te drogen. Het rare is dat ik wel heel veel geduld met mensen heb. Ik kan als het moet honderd keer iets opnieuw uitleggen en zeker bij ons mama die alles na vijf minuten al vergeten is. Vandaag zes jaar geleden kreeg ik telefoon op het werk dat ons mama naar de spoed moest. Ik ben onmiddellijk gestopt

Je hebt het of je hebt het niet en ik heb het duidelijk niet! En ik vind dat zo jammer want de wil om het te kunnen en het te doen is er wel. Ik stond spijtig genoeg op de laatste rij toen ze de fijne motoriek uitdeelden. Ik ben meer voor het grovere werk en duidelijk beter in het organiseren en het plannen van de werken. Ik zou de ideale opperman zijn. Zorgen dat alle materiaal aanwezig is, alles aangeven, schoonvegen, opruimen, lunch voorzien met andere woorden het droomhulpje. Maar vandaag had ik liever de handige Harry geweest. Door de uitgevoerde isolatiewerken had ik in de living hier en daar nog wat verfwerk te doen. Ik ben daar vandaag aan begonnen maar ik ben op dat gebied de grootste klungel die er is. En hoe meer ik mijn best doe om mijn geknoei te herstellen, hoe erger ik het maak. Dus ben ik gestopt.  Ja, we kunnen niet in alles even goed zijn, denk ik dan!  Hopelijk droogt het mooier dan verwacht en valt het heel goed mee in het daglicht. Wordt vervolgd!

Vandaag heb ik op het werk mijn griepprik gekregen.   Van die prik voel je niets, de kans op griep krijgen, wordt vele kleiner en indien je het toch krijgt, zorgt die prik ervoor dat je er minder hard ziek van bent. Dat beweren ze toch!   Ik neem al jaren die griepprik en gelukkig kreeg ik nadien nooit griep behalve vorig jaar, dan had ik ze goed te pakken. Maar de grootste reden waarom ik me al jaren laat inenten, is dat ik het niet wil doorgeven aan ons mama of aan mijn zoon. Ondertussen is mijn zoon volwassen en kan hij wel tegen een stootje maar niet ons mama die met het ouder worden ook zwakker wordt. Na meer dan een maand niets van sport gedaan te hebben, heb ik vandaag mijn sportkleren nog eens aangetrokken en ben ik naar de BBB geweest, het heeft me deugd gedaan. Ik heb niet alles correct mee kunnen doen maar dat geeft niet. Bewegen en een goede babbel met de madammen is zeer goed voor de gezondheid, zowel mentaal als fysisch. Mijn fitnessvriendinnen terug zien dat wa

Hallo hier ben ik weer na twee dagen geen enkel woord geschreven te hebben. Laten we beginnen bij vrijdag. Niet naar de markt geweest, wel gaan lunchen en boodschappen gedaan. Mijn goede voornemens om eindelijk na een maand nog eens naar de fitness te gaan heb ik laten varen. Ik kwam online toevallig een podcast tegen van Jan Bommerez, de auteur van ‘Minder moeten en meer flow’ en die duurde bijna twee uur. Ik heb dat boek enkele jaren geleden gelezen en dat was toen ook weer een spiegel voor me. En zijn podcast deed me weer even stilstaan bij mezelf. De laatste tijd heb ik enorm last van dingen die me moeite kosten. En om in de flow te zijn moet je meer dingen doen die je energie geven en geen moeite kosten in plaats van dingen die je energie vragen. Hij vertelde ook over Napoleon Hill, de auteur van   ‘Think and grow rich’, één van de best verkochte zelfhulpboeken ter wereld, dat hij een tijdje zeer depressief geweest was nadat hij zijn bestseller geschreven had.   Het deed me

Deze morgen toen ik naar mijn werk reed, speelde ze op de radio één van mijn lievelingsliedje uit de jaren zeventig dat me even aan vroeger deed denken. Ik had die plaat en heb die zot gedraaid. 'Give a Little Bit' van Supertramp. En weet je wat het rare is? Nooit is de betekenis van de tekst zo hard tot me doorgedrongen als deze ochtend in de auto. Ik kreeg er rillingen van. Give a Little Bit Supertramp Give a little bit Give a little bit of your love to me Give a little bit I'll give a little bit of my love to you There's so much that we need to share So send a smile and show you care (Alright) I'll give a little bit I'll give a little bit of my life for you So give a little bit Give a little bit of your time to me See the man with the lonely eyes Oh, take his hand, you'll be surprised https://www.youtube.com/watch?v=CdTrqV6dt3o There’s so much that we need to share, so send a smile and show you care. See the man with t

Foto uit HLN 12/11/19 Hebben jullie al gehoord van een demiclown? Nee, ik tot gisteren ook niet. Gisteren las ik toevallig in HLN het artikel: “ Na de cliniclowns: demiclowns voor mensen met dementie . Mensen met dementie zitten doorgaans in hun eigen wereldje en hebben aan verbeelding geen gebrek. Het lijkt dus vreemd dat er clowns bestaan die hen nog wat komen verstrooien. Maar dat is het niet. Demiclowns willen niet de plezante uithangen, maar proberen troebele geesten weer op te helderen, al is het maar voor even. En verrassend hoe dat soms lukt.” Meer info hierover vind je op  http://www.demiclowns.be/ Ik probeerde me voor te stellen hoe ons mama op deze demiclowns zou reageren. Ze zou het wel leuk vinden want alles wat kleine kinderen leuk vinden, vindt zij ook leuk. Maar vandaag zouden ze op haar geen vat gehad hebben. Normaal moest ik met haar naar de oogarts gaan maar mijn zus belde me dat ons mama te zwak was. Ze kon zelfs niet stappen en moest in de rolstoel

Vandaag zou onze papa 87 jaar geworden zijn. Omdat dit zijn vijfde verjaardag hierboven is, laat ik zijn ster nog eens extra schitteren. Onderstaande is de tekst die voorgelezen werd toen we afscheid van hem namen. Rik groeide op als tweede oudste in een gezin van vijf kinderen, midden in oorlogstijd. Dat die tijd op hem een diepe indruk had nagelaten, hoorde je in de verhalen die hij daar later over vertelde. Eigenlijk was hij een man van weinig woorden, maar hij stond er altijd. Als vader heeft hij altijd goed voor zijn kinderen gezorgd, net zoals hij steeds voor zijn vrouw Dora heeft gezorgd. Hij zag zijn Dora graag. Wat Rik zo kenmerkte was dat hij zichzelf steeds opzijzette voor de anderen. De vriendinnen van zijn dochters beschouwden hem als een tweede vader. En ja, hij kon wel eens grommelen, maar dat was steeds weer snel voorbij. Als het erop aankwam, stond hij er. Hij werkte keihard om zijn gezin te geven wat ze nodig hadden. Zi

Brrr de winter komt eraan. Deze morgen ben ik naar de markt geweest en amai, wat een koude gure wind. Die had ik toch wel even onderschat, tijd om de mutsen, dikkere sjaals en handschoenen boven te halen.  Ik koop altijd aan dezelfde kippenkraam, gebakken patatjes, kip en groene boontjes en de laatste keer waren de bonen zo taai dat ik ze aan de kippen gevoerd heb. Deze feedback wou ik toch wel even kwijt aan de kippenboer. Hij schrok en bood me spontaan gratis een nieuw bakje aan. Er is in totaal niet mis met op een vriendelijke manier je ontevredenheid te uiten. Dit is niet kritisch bedoeld maar eerder opbouwend zodat ze er lessen kunnen uit leren. De les van de boontjes niet te lang te laten garen op de bakplaat. Veel mensen durven niet zeggen dat ze ontevreden zijn. Ik las online dat slechte één op de 27 klanten een klacht durft te melden, de andere 26 komen nooit meer terug. Ik zeg het altijd en afhankelijk van hoe ze reageren ga ik terug of niet. Zo kreeg ik

Zondag bezoekdag aan de mama. Toen ik in de home aankwam stond mijn zus toevallig buiten. Ze vertelde me dat ze enorm geschrokken was van ons mama omdat ze zo achteruit gegaan was. Ze had haar twee weken niet gezien omdat ze op vakantie geweest was en daarna ziek. Ik dacht ja ons mama haar geheugen is een ramp en de ene dag is dat erger dan de andere dag. Maar toen ik haar zag, schrok ik toch ook. Ze was verwarder dan ooit en ze sprak zo langzaam. Haar linkeroog hield ze heel de tijd dicht en ze was afwezig. De dokter is een paar dagen geleden langs geweest en had haar andere medicatie gegeven. Ze is zo gevoelig aan pilletjes en de nieuwe combinatie doet haar geen goed, net een verwarde zombie. Dinsdag zal ik persoonlijk met de dokter bellen voor meer info. Ondanks dat ze half gedrogeerd aan tafel zat, hebben we toch domino gespeeld. Ik ben gisteren speciaal grotere dominostenen gaan kopen. Ze speelde wel mee maar het ging niet zo vlot als anders. Het enige wat niet veranderd wa

Vandaag had ik weer bijna nee gezegd. Nee tegen het leven, nee tegen mezelf en nee tegen mijn beste vriendinnen. Nee, ik heb geen zin, nee niet vandaag, nee… Toen ik nee zei tegen mijn vriendinnen, viel het me enorm op dat ik de laatste tijd wel heel veel nee zei, een beetje te veel om gezond te zijn. Gisteren ben ik ook niet naar de markt geweest, nee geen zin. Het klinkt een beetje contradictorisch want deze week schreef ik over leren nee zeggen maar als je wilt leven, moet je ook durven ja tegen het leven zeggen.  Dus terwijl dit alles door mijn gedachten ging, zei een stemmetje in me: “stop ermee en zeg ja, hoe meer je nee zegt hoe minder je zin krijgt om nog buiten te komen, denk aan je etentje met je collega’s dat super gezellig was.” Dus veranderde ik mijn nee in een ja ik ga mee, het is oké!   En het was dik oké. Ik heb van deze zaterdag genoten en heb me voorgenomen om  weer meer ja te zeggen tegen het leven.

Ondanks het feit dat ik nog steeds in de “doe-het-rustig-aan” en “vaak-geen-zin-modus” sta was het etentje met de collega’s gisteren zeer gezellig. Het heeft me enorm deugd gedaan. Even weg met zeer sympathieke dames en een goed gesprek is de beste therapie die er is. Het rare is dat wij allen zeer verschillend zijn en dat er toch een geweldige connectie is. Ik ben hen het meest beginnen te waarderen tijdens mijn scheiding. Mijn verdriet en hun luisterend oor hebben ons samen gebracht en ik zal dan ook nooit vergeten dat ze er toen waren. Maanden hebben ze mijn verhaal moeten aanhoren opnieuw en opnieuw zonder dat ze me het gevoel gaven dat het nu wel welletjes was geweest en dat ik maar op een ander moest gaan uithuilen. Bij deze bedankt dames voor jullie geduld. Uiteindelijk is het goed gekomen. Tijd heelt alle wonden en goede vrienden en collega’s ook! Ik lees elke dag vol interesse de column van Jan Segers. Man wat kan die een stukje schrijven en ik hou van zijn woorde

Ik ben aangenaam verrast over de positieve reacties op mijn blog over dementie van gisteren. Spijtig genoeg zullen we er allemaal vroeg of laat mee te maken krijgen. Het kunnen onze grootouders of ouders zijn maar ook een broer, een zus, neven, nichten, vrienden… maar evengoed wijzelf! De bevolking wordt grijzer en grijzer waardoor het aantal dementerenden ook zal toenemen. Er bestaat geen pilletje waarmee het geheugen en alle andere ongemakken plots weer beter worden. Misschien als de technologie zo snel blijft stijgen dat er toch een dergelijk wonderpilletje uitgevonden wordt. Voor velen zal dit te laat komen. Maar wat nooit te laat kan komen is onze liefde en aandacht. Een vriendelijk woord of klein gebaar doet deugd en kan het verschil maken. Ik had nooit gedacht dat ik ooit zo begaan zou zijn met ouderen en vooral met hen die onze hulp en aandacht nodig hebben. Waarschijnlijk komt dit omdat ik er stilletjes ingerold ben door ons mama haar situatie. Ik kan over ons mama

Naar wekelijkse gewoonte ben ik vandaag na mijn werk direct doorgereden naar Holsbeek naar ons moeder. We hebben twee uur domino gespeeld. Omdat we met meer dan spelers genoeg waren, was ik de spelleider van dienst. Ons mama beweerde dat ze dat nog nooit gespeeld had en na ieder spel vroeg ze enthousiast om nog eens te spelen. Een bezoekster die ook aan onze tafel zat, vond het zo grappig dat ons mama dat altijd vroeg en dat ze ook steeds vergat hoeveel blokjes ze moest nemen. En elk spelletje vroeg ik dan: "Welk liedje zingen we?"  "Vader Abraham, ha zeven blokjes!", antwoordde ze dan. Als ze goed nadenkt, weet ze het. Het straffe is dat ze wel kan onthouden welk liedje we zingen maar niet het aantal blokjes. Wat ik vandaag vooral indrukwekkend vond, was dat ik contact had met een andere bewoonster die ook dementie heeft en die geen woord zegt. Ik vroeg haar of ze wou meespelen en ze knikte. Ik zei haar dat ik haar wel zou helpen. Ik zat naast haar en iedere